Re: Frederik Rreshpja

[Juѕт٠]

Lulekuqet

A jane plage ato mes grurit?
A ndonje dhembje e pakuptueshme e planetit,
qe del herepashere mes ares me grure?

Se vjen nje kohe,
kur edhe lulet behen plage ne ajer.

[Juѕт٠]

Shkembi

Qiriu i henes ne duart e ererave,
pikon mbi pellgje magji;
Rane kembanat ne fshat qemenate,
rane ne te zi.

Vjen gjaksi, ketu mpreh thiken e shkurter
dhe qyqja thur kengen e vdekjes.
Atje e kane kasollen mjegullat;
Eh, c'trishtim, o Zot!

Erdh nga pylli me pisha nje korb,
epik si ne nje ballade.
Ik, ik mallkim i zi!
Nje kale i vdekur vrapon neper shpat.

Jo, s'eshte vrasesi qe mpreh thiken e shkurter,
po eshte dhembja ime per ty.
Eh, c'rane kembanat ne fshat qemenate;
Ik, ik mallkim i zi...

[Juѕт٠]

Kali

U plak kali i bardhe, i lodhur qemoti,
tere vdekje u rrezua ne fushen me shi.
Renkoi ne heshtje dhe vec nje pike loti
sec rrodhi me dhembje mbi dheun e zi.

Jo, me nuk do te dale madheshtor ne korije,
i bukur, krenar, me krifen stuhi,
me hap elegant. Ne balle c'i kish hije,
nje henez argjendi e lare me flori.

Ah, ndofta se mbrami kujtoi me mall
ate hene argjendi, korijen e gezuar.
Si shpirti i gezuar i kalit te bardhe
rrufeja vetoi, shkrepetiu dhe u shua...

[Juѕт٠]

Fenikasit

Fenikasit arriten ne nje port te panjohur
dhe mesuan se perendite qene nderruar.

Ky vend quhej Evrope, per nder te motres se Kadmit,
mbret i enkelejve, ilireve hyjnore.

Pastaj iken tutje dhe u bene shpirtra ne qiell.
Vetem anijet u kthyen ne mirazhe. Si dhe me perpara,
zotat nuk i pranonin shpirtrat e anijeve.

[Juѕт٠]

Homeri ne te gjithe kohet

I binte lires neper redaksite e keshtjellave,
ati i fisit te lashte te poeteve,
me gjoksin e shkallmuar nga talenti.
Eh! Sa keq te behesh gjeni per nje gote vere.

Homeri kishte dramen e syve,
por kendonte dramat e botes.
Kendo o muze iliaden e dhunes,
iliaden e tiraneve akeas!

Kendo, o muze, tek dyert e gazetave!
Sa keq te behesh gjeni per nje gote vere!
Ndodh qe edhe pa dramen e syve
nganjehere gjenite jane te verber.

[Juѕт٠]

Shtegetar

Hene s'ka, yje s'ka.
Ecen vetmia me bijte e saj.

Asnjeri s'me pret te porta, vetem trishtimi
dhe trendafilat tere ankth.
Nata dremit te ajri i dritares,
ku jane gdhendur syte e mi ne moment pikellimi.

Hene s'ka, yje s'ka.
Ecen vetmia me bijte e saj.

[Juѕт٠]

Iso

Endrra e kaut te zi vertitej mbi duna,
nen qiellin e Ixhazit te trishtuar.
Koka e trimit ne dhembet e eres,
shpata ne duart e shiut.

Shkerbete e reres, tutje Ures se Qabese,
hengren syte e nizamit te ri.
Dhe e Bukura ne Ballkanin me bore,
ndjeu ne buze puthjen e shkretetires.

Nje nate te fjetur, nje puthje ne sy...
Iso per kontinentet: oi; oi!

[Juѕт٠]

Ai qe u kthye nga lufta

U kthye nga lufta, te varret u ul.
Vellezerit qene vrare egersisht.
I qete, i trishtuar ne heshtje u lut,
me dhembje njesoj per te gjithe.

[Juѕт٠]

Femini

Asokohe ngjyrat qene shpirtra.
Ne fund te kopshtit ngrihej olimpi,
mbi nje mitologji trendafilash.

Ah, tere trendafilave te botes do t'u bie ne gjunje,
por ata tinguj nuk do t'i degjoj me kurre.

Tani jam nje perendi ilire e rrezuar,
sepse olimpin e trendafilave e humba pergjithnje.

Por, o Zot, me shume ka humbur
ai qe nuk ka qene kurre femije.

[Juѕт٠]

Jubile

Ketu cdo gje ka nderruar:
Vjen feminija ime dhe nuk ka ku mbeshtet
kryet.

Cun i vogel dhe i trishtuar,
a e ke ditur cfare pleqeri e mallkuar te priste?

[Juѕт٠]

Ekloge

Po kthehen barinjte por henen e harruan ndezur ne mal.
Yjet vene qirinj neper udhet e zogjve,
mbi delet e heshtura.

Kur isha femije bisedoja me delet,
qe me flisnin gjera te mencura.
Cudi! Kur rritemi dhente nuk flasin me.

[Juѕт٠]

Yjet e detit

Shpirterat e anijeve, djemte e detit ne varre te kalter,
mbuluar nga nata e ujrave...
Tani jam bir i ajrit si ne diten e pare te botes,
i mallkuar ne menyren biblike.

Jo, nuk ka Itake ne kete bote.
Tani jam bir i henes, tere ishujt e tjere jane te rreme.

Shpirtrat e ujit te shtyre nga dhembja
veshtrojne qe prapa shirave,
por une s'kam per t'u kthyer me kurre;
Me kurre nuk kam besim ne asnje breg.

[Juѕт٠]

Shtepia e kenges

Shtepi e vjeter kulmrrezuar si fati im,
shtegu i mbuluar me lule-harrese.
Shkoi dhe bardi plak me lahute,
me syte prej mermeri te verber.

Tani edhe mua tek balli
cdo dite me rendon nje mermer i verber;
Po shkoj edhe une mbi lule-harrese,
po shkoj edhe une ne shtegun e vjeter.

O shtepi kulmrrezuar, c'qe ky fat?
Syte e mermerte i kemi pase,
por koha jone ka Kuaj Prej Druri,
koha jone nuk ka Iliade.

C'te kendojme iliada te stisura?
C'te kendojme Akilet e genjeshtert?
Homerin e bene heronjte,
Homerin nuk e beri talenti.

[Juѕт٠]

Fund vere

Vera qe shkoi i pikelloi qiejte,
sic pikellohem une per ty.
Mbi plazhet e shkreta, tere dhembje
ulerijne rrufete, me kuje.

Diku anes qyteteve me mjegull
u shfaqen karvanet e tetorit,
folklori i harruar i qeraxhinjve
dhe mushkat ngarkuar me shi.

[Juѕт٠]

Ajer

Eshte nje ajer qe tingellin. Keputen telat,
dhe une akordoj violinat e reja ne ere.

Eshte nje ajer plot shtigje qe i dine vetem zogjte
dhe mbi shpine mban rete, shiun, avionet dhe stinet.

Eshte nje ajer qe neteve ve vello te zeze
dhe perserit zerat e te vdekurve qe mban ne kujtese,
qe nga dita e pare e botes.
Eshte nje ajer ku une ngjyros ylbere,
qe shirat nuk i kane njohur kurre.

Kam bredhur kudo neper bote,
po nuk eshte e njejta gje.

[Juѕт٠]

Zogjte

Gruri fle nen debore.
Fusha tere dimer nen yjet e ftohte.
Vetem zogjte sillen si avione te hutuar.
Ku e keni aerodromin, o zogj?

Trokiti ne dritare dimri i kontinentit,
dhe ti kujtove se jam une qe po vij.
Jo, dimri e ka shtepine ne fushe,
vetem une e kam shtepine tek ti.

Por, kur vijne zogjte mos harro
te hapesh dritaret tejembane
se, sigurisht, zogjte nuk jane dimer,
as aerodrome nuk kane.

[Juѕт٠]

Shi hene

Si arlekin qe del per shetitje,
ne kopshtin e harruar te feminise,
hena e pikelluar neper re
shkel mbi deget e shirave.

Liqeni i vetmuar ne breg te nates,
shqetesohet ne krahet e eres
dhe thelle sirena e dallges se kalter
loton mbi fytyren e fjetur te legjendes.

Yjet ne asfalt si perendim i thyer.
Dhe plepat si murgjer te zinj.
Fshehur pas drureve diku pergjon
vrasesi i vjeter, trishtimi.

Eh, mundet qe thika e trishtimit
diku perdhe ka per te me lene,
fshehur nen nje perendim te thyer,
fshehur nen shira hene...

[Juѕт٠]

Motivi i gruas se kurbetlliut

Po te pres ketu, te ky shelg,
nen qiellin e zi qe mezi e mbeshtjell nata.
Yjet e pare rane mbi duart e mia,
qe i kam vene kryq te kryet e heshtjes.

Kam kaq kohe qe rri ketu per ty, (bile me vite),
si Statuja e Pritjes, gdhendur ne mermer te bardhe dhembjeje,
duke degjuar ankthin e eres,
qe therret dike hapesirave.

Por ti nuk erdhe. Shume shira
rrodhen mbi syte e mi qe u treten.
Tani here pas here dal e pres nen qiellin e kengeve,
si Statuja e Pritjes, gdhendur ne nje mermer te bardhe fjalesh.

[Juѕт٠]

Te debuemit

Temir u pafshim, Kosove! Ne mbetem pa atdhe!
Si era e madhe, si zogjte shtegetare,
endemi kaltersive,
mes ujnave te hueja pa shpi, pa shprese, pa cak.
(E, megjithate, na thone qe vemi nder shpijat tona).
Heu! Po atje s'na pret askush. Nuk kemi
as te gjalle, as te vdekun atje.
Temir u pafshim, Kosove! Ne mbetem pa atdhe.

Rrotullohen valet e detit. Pulebardhat e vonueme,
si andrra te hueja, zbresin mbi direke.
Hesht nata e Mesdheut.
O! Po ku do te sosemi ne te mjeret pa atdhe?
Qytetet turke ja ku po duken larg.
Askush s'na pret atje;
Askush s'na njeh atje;
Vec, nen nje gur te ftohte, Ali Pasha qe fle.

Dhe na kujton plaku qe s'jemi pa atdhe:
ne kemi qiellin tone,
dheun tone,
malet, kenget dhe te vdekurit tane.
Ani, se zemrat tona mbeten germadhe,
dhe mes germadhave vete e vjen pikellimi.
Nje dite do te jene tonat
kasollet, permendoret,
heronjt´qe anmiku na i ka rivra.
Ne na debuen nga vatrat tona, po nuk na i marrin dot
as kenget, as te nesermen,
as te vdekurit tane,
o Ali Pasha!

[Juѕт٠]

Kthim ne vendlindje

Ja u ktheva perseri ne Shkodren e mbreterve
ngritur gure-gure
mbi supet lakuriq te nje gruaje,
nga vellezerit tradhetare.

Mbi deget e shirave kendojne zogjte.
Nen pemen e madhe te mesdites,
gjethe te verdha bien mbi shpirtin tim.

Pastaj,
une i hedh drejt qiellit per te bere nje vjeshte.
Ah, kur ishim te rinj dhe te bukur,
nuk na vajti mendja kurre te benim nje vjeshte,
por ti tani nuk je me...

Tani,
ti je ne fillim te stineve,
ndaj nuk me intereson loja e ajrit dhe e diellit
qe ngrihet mbi re si mbi nje sofer paganesh.

Shfaqen ne muzg
trendafilat e thurur me diell;
Ah, tani edhe trendafilat na kujtojne kamionet me djemte e vrare:
Sa te bukur dhe te rinj ishin, o Zot!
Mireupafshim o djem ne nje planet pa diktature.

Ne ajer,
shfaqen patriarket e poezise shqipe:
Bogdani, Fishta, Mjeda dhe Migjeni;
Eterit e mi sillen ne ajer se varret ua kane thyer.

Tani,
edhe mermeri i zerit tim eshte thyer.
Erdhi mbremja dhe statuja e nates troket
ne dritaren e vjeter xhamthyer.

[Juѕт٠]

Rozafa e flijuar

Ule nga supet kete qytet, memezo!
Keshtu lutej foshnja tek floknaja e gurit.

Tutje pas mjegulles, perendite ilire
degjonin ankthin e gurit: imzot,
si me kembeve me nje qytet,
ti qe s'me kembeje as me zotat?

O Medaur! Bekoje kete qytet qe lindi nga nje grua,
tani qe ra hena e syve te mi.

[Juѕт٠]

Duke u kthyer ne vendlindje

Ne prag te periferise me rrethuan zogjte.
Erdha nga fushat, prandaj m'u be kjo pritje madheshtore.

Miq fluturake, une ju dua!
Dashuria juaj me ka shqetesuar
me shume se format moderne te vjershave.

Ne jeten time kam bere qindra kafaze,
por kurdohere me porta te hapura.

Bile dhe feminine e mbaj mend si pellumb,
pezull mbi paqen mengjesore.

Dhe tani jam i gezuar qe e di,
se kam qene ne kujtesen tuaj qe ikte qiejve.

[Juѕт٠]

At Fishtes

Shkon nje re e bardhe mbi epiken e maleve,
si shpirti i shqetesuar,
mbi lahuten e muzgut.

Shkon mbi mrizin e zanave,
shpirti i poetit dhe ben kryq,
mbi epiken e pangushelluar te alpeve.

Ah, po duart e tua.
U treten nen rrenjet e lumenjve!
Mbi syte e tu kaloi Drini dhe ra mbi det...

[Juѕт٠]

Migjeni

Poshte toka, folklori i braktisur,
shtigjet e zotave ilire,
agimet e pergjakur nga thika e hakmarrjes.

Iken zeri yt, avion mbi alpet e hutuara.
Nga pas mbetet dicka prej perendie,
me mushkerite e gerryera si nje Promete.

[Juѕт٠]

Kuajt e marsit

Atje poshte ne lugine me presin kuajt e marsit
nen nje hene qe me do.
Pranvera cdo dite gdhend ne celuloze zerin tim,
mbeshtjelle egersisht me thikat e gjetheve.

Isha nisur te vdes per kete toke te lashte
statujash te gerryera nga uria.
Kuajt e marsit do te hingellinin mbi mua,
nen henen e nje nate te prere pergjysem.

O toka ime, nen nje ajer tingellonjes daullesh!
Ne cdo gur eshte fshehur nje statuje nene.
Anes detit ilir, mitet, cdo nate,
dalin nga amforat me syte plot lote.

[Sponsored content]