Preokupimi i njeriut "Vujtja"

[Juѕт٠]

Preokupimi i njeriut "Vujtja"

Antropologjia
Preokupimi i njeriut: “Vujtja”

Problemi më preokupus i njerit është e keqja, vujtja, dhimbja. Në gjuhët e tjera të botës me dhimbje, vuajtje, nënkuptohet vetëm atë që i përket pjesës fizike por jo edhe shpirtërore, morale, kurse në gjuhën shqipe i referohet edhe asaj morale e shpirtërore. Shumëherë vuajtja funksionon si një gjë e shenjës dhe të njohjës ekzistenciale, e asaj se çka shkon keq ose e faktit se diçka është gabuar. Para vuajtjës shpeshëherë zgjidhet ikja, sepse personi nuk dëshiron të jet i plagosur në qenjën e tij të thellë, pastaj kërkohet të largohet apo të ik, që don të thotë duke kërkuar që mos të mendojë e mos të shef gjëra që e bënë të vuaj, e mbi të gjitha që mos ta takoj këtë realitet. Kërkojm gjithëçka që të krijojm illuzione për ta ndalur vuajtjën dhe masën e ekzistencës. Ne e bëjmë gjithë këtë duke menduar se gjërat nuk munden të ndryshohen, por në realitet gjërat ndryshojn. Unë mendoj se e vetmja gjë e madhe qëndron në të shiquar realitetin në fytyrë, me ftohtësi e me ndjenja më të mëdhaja, duke e gjetur në këtë sjellje vetvetën më mirë. Një vuajtjës i bashkangjitet gjithnjë një vujtje tjetër, sepse njeriu i paisur me intelekt, mundohet ta kuptoj psehin e vujtjës. Por vujtja nuk mund të kuptohet edhe nëse i përdorim gjitha mundësit, qoft fejën, qoft filozofinë, qoft gëzimin, qoft lumturinë, gjithnjë mbetet e mbyllur në çels. Ne mundohemi ta kuptojm psehin e vujtjës duke menduar se: nëse ne e kuptojm vujtjën do të vuaj më pak e do ta ballafaqojm ma mirë. Por, në vend se të mundohemi ta kuptojm këtë, më mirë është të mundohemi të mësojm se si mund të qëndrohet me tjetrin, sepse është e vetmja mundësi që mundemi ta ballafaqojm vujtjën, me tjetrin. Që të gjindemi me tjetrin nuk don të thotë që të ikemi nga vujtja, por bashk me tjetrin me sfidu e me ballafaqu vujtjën. Shpeshëherë për ta ballafaquar vujtjën, ne përdorim fantazinë, dhe e lejojm vetëvetën që të udhëheqemi nga fantazia, por nuk duhet të tolerojm një gjë të tillë, por, të jemi të udhëhequr nga arsya. Fantazia e njeriut ka mundësi që të zhvillojë një numër të konsiderushëm të mundësive, por këto fantazira nuk munden të realizohen në mënyrë konkrete, për një kohë mundet të shkoj para, por një ditë kur shiqohet jeta reale atëherë vujtja do të jetë më e rrpt. Vujtja nuk duhet shiquar me një sy ashtu të frikësuar, por me një mas të qëlluar e të drejtë. Nuk është nevoja ti iket vujtjes apo ti ndalet vujtjës në shikim të shtrenguar e mos ti shiqojm edhe të mirat. Që të ballafaqohet një problem do të ishte në krahasim me një fëmijë që për ta marrur një mjekësi të idhët, fëmiju refuzon, sepse nuk e kupton që ka të bëjë me një mjekësi për të mirën e tij. E njeta gjë është me ne para vujtjës, të ballafaqohet e të gjindesh para vujtjës pa frikë e pa refuzime, sepse ka të bëjë për të mirën e vetvetës.
Për ta ballafaquar vujtjën, domethënë mbi të gjitha me njoft strukturn trupore e matreale të njeriut. Po të ishte njeriu jasht vujtjës, jasht dhimbjes nuk kishte me qenë njeri, sepse vujtja bënë pjesë në natyrën tonë njerzore, prandaj nuk mundemi ti ikim por duhet me ballafaqu e me tejkalu. Unë jam i bindur se njeriu që nuk vuan nuk ka projekte, organizime jetësore, sepse vujtja paraqitet si një vujtje e ardhmërisë, ku njeriu projekton, organizon jetën, e shpeshëhere kto projekte nuk realizohen dhe adaj lind vujtja. Nuk duhet shqetësuar para vujtjës dhe të tërhiqet prej vujtjës sepse tërhiqet edhe nga projekti i ardhmërisë. Unë pohoj se, është e drejt me vujt por nuk është e drejt që personi të tërhjeket dhe të mbyllet në vetveti. Në organizime, në projekte, në parashikime personi duhet ta ndien lirinë personale, sepse liria është shumë e nevojshme për realizimin e jetës.
Shkruar nga CaKi.