Moment Kritikë

[Juѕт٠]

Moment Kritikë

Jeta, idetë, mënyrat, zakonet, kultura e popullit tonë si dhe e gjithë njerzis, më bëjnë të vuaj dhe të mendojë për kriesat që gjinden mbi rruzullin tokësor. Jeta që është një mister, nuk mundet të kuptohet asgjë, nuk munden të shiqohen gjërat në thellësitë më të thella të vetëvetës. Të vuajsh për asgjë, për hiqin, kjo është më e tmerrshme për njeriun. Kalojn vitet, unë ndalem e mendoj se çka kam mësuar nga jeta që deri më tani e kam jetuar. Sigurisht se shofë gjëra të pa kuptimta dhe që nuk munden të spjegohen, dhe më në fund gjëra që nuk mundem ti titullojë. Më duket se jeta është diçka që mshifet mbas disa gjërash jo aq të rëndësishme, por shumë prekëse, ku shpeshëherë më bënë të gjindem në terr. Idetë të cilat unë i kam, nuk bëjnë pjesë në jetën reale, por më tepër qëndrojn në një sferë diku shumë lart mbi mua, dhe kështu deshton çdo gjë. Jeta dhe idea jan dy gjëra të ndryshme, por kan të njetën përfundim, që të dya përfundojn në asgjë, në hiq. Mnyrat të cilat ne i jetojm, jan diçka alarmante, sepse në fillim jeta po të paraqitet si diçka e rëndësishme, por në të ardhmën i humbet vëlera. Zakonet dhe kultura jonë, më bëjnë të vuaj shumë, sepse po e traskurojn jetën tonë dhe po i japin një pamje tjetër të jetës, ku jeta nuk duhet të jetë ashtu. Kultura jon shumë shekullore gjithnjë duket se po ngel aty ku edhe ka lindur. Shpeshëherë unë lexoj rreth kulturës dhe zakoneve tona, në mbrendësin time krijohet një urrejtje, sepse populli dhe njeriu vuan shumë, ku dhe ka njerz që kan ardhur deri te vendimi që të lirohet nga kto zakone, duke zgjedhur vetëvrasjen. Jeta po e mohon atë që ne e shpresojm, që ne e besojm, e në ketë mënyrë jeta po bëhet një sulmuse dhe ngacmuse i ndjenjave tona. Gjitha gjërat që ne i shofim i jetojm dhe i posedojm, nuk nevoiten për asgjë, sepse tash i kam por nesër jo, e gjitha mbesin vetëm një kujtim e asgjë tjetër. Gjithëçka sillet rreth hiqit, edhe vetë qëndrimi ynë sillet rreth hiqit. Dashuria e cila konsiderohet si një gjë e cila qëndron në qendër të vëmendjes së njeriut, tash po e humb vlerën e vet, sepse ka një përfundim tragjik. Edhe dashuria qëndron në këmb deri sa njeriu i zbulon gjitha gjërat e dëshiruara, dhe mandej pasi ti ket zbuluar humbet ajo dashuri, dhe shëndrrohet në një asgjë, në një hiq. Kur shpesh herë i shiqoj veprat dhe zakonet tona shqiptare, më vien në mend një shtazë të cilën ne e konsiderojm më të pa sjellshmin, sepse edhe njeriu sillet në atë mënyrë. Njeriu nuk po mendon ti kujtoj dhe ti pranoj ato gjërat më të çmushme, por vetëm ato ku mundet ti shfryej ndjenjat epshore e jo ajo e afrimit dhe ndjenjën ndërnjerzore. Dhe sa i përket qëllimit të njeriut, dhe importancës së tij njeriu është një shtazë që vlen ma pak se çdo kush tjetër. Krymbi është imperator i botës, sepse njeriu vdes dhe kush e zhduk, e zhduk krymbi, sepse e han dhe ai bëhet asgjë. Kjo botë është një burg për njeriun e asgjë tjetër, jo një knaqësi si mendojn shumë persona në botë dhe mundem me than se shumica e besojn këtë, por fakti qëndron se çdo lindje e ka edhe vdekjen. Ne kemi lindur sepse kemi vdekur, ne ishim në një jetë tjetër, duke rënë në mëkat kemi lindur këtu, pasi që kemi lindur këtu duhet të vdesim dhe askush nuk mundet ti ik kësaj vdekje, e kur të vdesim lindim në një botë tjetër, dhe atje do të qëndrojm për një kohë, dhe pasi të vdesim edhe atje, do të lindim në një botë tjetër dhe kështu njeriu vazhdon të lind e të vdes çdo herë. Jeta nuk ka kuptim, nuk ka spjegim edhe po të jetojsha 1000 vjet, ajo do të jetë një msheftësi e mbyllur natyrorë, ku askush nuk ka për të zbuluar kurr. Pas gjitha këtyre arsynave mund të them se, edhe po ta kisha fatin të jetoj gjat, nuk dëshiroj të jetoj gjat sepse nuk ka kuptim të jetohet një jetë e tillë e pa kuptimt. Atë që e kam mësuar nga kjo jetë është vetëm vujtja e asgjë tjetër. Bota e hiqit, prej hiqt, për hiqin, gjithëçka sillet në drejtim të hiqit.