Të vërtetat e fshehura
Faqja 1 e 7
Faqja 1 e 7 • 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 
Të vërtetat e fshehura
nga Juѕт٠ Sat Jan 29, 2011 9:28 am
Marr nga: ExplorerUnivers
Nga: Serxhio Prelashi
Të Vërtetat e Fshehura është libri i dytë i Serxhio Prelashit. Një libër që përmban 50 histori të ndryshme të shtjelluar gjatë dhe të faktuara më vërtetësinë e tyre.
Gjithcka që përmban të Vërtetat e Fshehura është e vërtetë dhe ju do keni mundësinë ta lexoni më poshtë.
Parathënie
Përshëndetje dhe një herë nga unë Serxhio Prelashi. Ja ku u takuam sërish në librin tim të dytë: “Të Vërtetat e Fshehura”. Nëse çdo histori e vërtetë do të mbyllej në një dimension të caktuar të vërtetësisë së saj atëhere une nuk do ta kisha marrë mundimin për ta shkruar këtë libër.
Atë çka ju jap në këtë libër, është e vërteta esenciale dhe e zhveshur që përmbajnë historitë që do lexoni më poshtë.
Mund të keni dëgjuar për shumë nga historitë që unë përmend në këtë libër, por si gjithmonë e vërteta ka mbetur enigmë dhe ajo çka marrë unë përsipër, është: T’ju sjell “në duar” vetëm të vërtetën në kuptimin e plotë të saj.
Mjaft bukur si shumë romancierë dhe sharlatanë unë mund të transformoj faktet dhe mund të trilloj histori që ky libër të bëhet best-seller (më i shituri), por nuk e bëj këtë gjë.
Nuk e bëj për faktin se ajo për të cilën kanë nevojë lexuesit sot është realja dhe jo trillimi.
Të trillosh një histori sipas mëndjes është shumë e thjeshtë,por të zbulosh të vërtetën e saj, e ta japësh ashtu siç ka qënë - kjo është pjesa më e vështirë.
Ky libër përmban historitë,misteret,sekretet,enigmat dhe gjithcka të errët që ka mbetur e pashpjeguar ndër shekuj dhe mijëvjeçarë. Unë nuk “mburrem” duke thënë se ju ofroj realen.
Une thjesht iu tregoj historinë siç ka qënë dhe pjesa më e vështirë, ”të besuarit”, iu mbetet juve.
Të vërtetat e fshehura, ka një kuptin primar dhe të pandryshuar.
Ato çka ju do lexoni pas kësaj faqeje do jenë thjesht të vërtetat që nuk na janë thënë kurrë dhe që na janë fshehur për arsye të ndryshme, por ja që erdhi dita të nxirren në dritë me anë të këtij libri.
Ka qenë e vështirë të punosh kaq shumë materiale, ku çdo pjesë e tyre mbetej në fshehtësi,por sadisfaksioni im është se me anë të këtij libri përcjell tek ju gjithçka që nuk keni ditur dhe gjithçka që iu kanë fshehur ndër vite rreth atyre që keni dashur të dini.
Ashtu si dhe në librin “Të pathënat e Titanikut” nuk do të mbështes asnjë hipotezë dhe teori, por do ti vë përballë historisë.
Çdo “mister”që do të lexoni më poshtë është i vërtetuar shkencërisht dhe unë iu rrëfej gjënë më të vështirë: “TË VËRTETËN”.
( Ku e kam gjetur ? ) – ( Kjo është “detyra” ime ! )
Nga: Serxhio Prelashi
Të Vërtetat e Fshehura është libri i dytë i Serxhio Prelashit. Një libër që përmban 50 histori të ndryshme të shtjelluar gjatë dhe të faktuara më vërtetësinë e tyre.
Gjithcka që përmban të Vërtetat e Fshehura është e vërtetë dhe ju do keni mundësinë ta lexoni më poshtë.
Parathënie
Përshëndetje dhe një herë nga unë Serxhio Prelashi. Ja ku u takuam sërish në librin tim të dytë: “Të Vërtetat e Fshehura”. Nëse çdo histori e vërtetë do të mbyllej në një dimension të caktuar të vërtetësisë së saj atëhere une nuk do ta kisha marrë mundimin për ta shkruar këtë libër.
Atë çka ju jap në këtë libër, është e vërteta esenciale dhe e zhveshur që përmbajnë historitë që do lexoni më poshtë.
Mund të keni dëgjuar për shumë nga historitë që unë përmend në këtë libër, por si gjithmonë e vërteta ka mbetur enigmë dhe ajo çka marrë unë përsipër, është: T’ju sjell “në duar” vetëm të vërtetën në kuptimin e plotë të saj.
Mjaft bukur si shumë romancierë dhe sharlatanë unë mund të transformoj faktet dhe mund të trilloj histori që ky libër të bëhet best-seller (më i shituri), por nuk e bëj këtë gjë.
Nuk e bëj për faktin se ajo për të cilën kanë nevojë lexuesit sot është realja dhe jo trillimi.
Të trillosh një histori sipas mëndjes është shumë e thjeshtë,por të zbulosh të vërtetën e saj, e ta japësh ashtu siç ka qënë - kjo është pjesa më e vështirë.
Ky libër përmban historitë,misteret,sekretet,enigmat dhe gjithcka të errët që ka mbetur e pashpjeguar ndër shekuj dhe mijëvjeçarë. Unë nuk “mburrem” duke thënë se ju ofroj realen.
Une thjesht iu tregoj historinë siç ka qënë dhe pjesa më e vështirë, ”të besuarit”, iu mbetet juve.
Të vërtetat e fshehura, ka një kuptin primar dhe të pandryshuar.
Ato çka ju do lexoni pas kësaj faqeje do jenë thjesht të vërtetat që nuk na janë thënë kurrë dhe që na janë fshehur për arsye të ndryshme, por ja që erdhi dita të nxirren në dritë me anë të këtij libri.
Ka qenë e vështirë të punosh kaq shumë materiale, ku çdo pjesë e tyre mbetej në fshehtësi,por sadisfaksioni im është se me anë të këtij libri përcjell tek ju gjithçka që nuk keni ditur dhe gjithçka që iu kanë fshehur ndër vite rreth atyre që keni dashur të dini.
Ashtu si dhe në librin “Të pathënat e Titanikut” nuk do të mbështes asnjë hipotezë dhe teori, por do ti vë përballë historisë.
Çdo “mister”që do të lexoni më poshtë është i vërtetuar shkencërisht dhe unë iu rrëfej gjënë më të vështirë: “TË VËRTETËN”.
( Ku e kam gjetur ? ) – ( Kjo është “detyra” ime ! )
Edituar për herë të fundit nga BeLti në Fri May 27, 2011 7:55 pm, edituar 1 herë gjithsej
Juѕт٠- Webmaster
-
Re: Të vërtetat e fshehura
nga Juѕт٠ Sat Jan 29, 2011 9:28 am
A ka ekzistuar me të vërtetë CIKLOPI ?
Të gjithë e njohin legjendën e gjigandit me një sy Polifemit, të ishullit të Sicilisë që përshkruan Homeri në veprën e tij “ODISEA”. A ka ekzistuar një qënie gjigande e tillë? Po, vetëm se ai nuk ka qënë as njeri dhe as i biri i perëndisë së detit Poseidon, siç tregohet në legjendë.
Sipas disa palenteologëve,shkak për lindjen e kësaj legjende ka qënë kafka e një Mamuthi, një nga elefantët, fosile të zhdukur gjatë epokës së akullnajave, domethënë 15-20 mijë vitet e fundit të historisë së tokës.
Nëse na duhet që patjetër të bazohemi në këtë fakt atëherë lindj pyetja se ç’lidhje ka Polifemi me Mamuthin?
Mamuthi është një nga kafshët prehistorike më interesante. Duke qenë farefisi më i afërt i elefantit të sotem,ai ndryshonte prej tij se e ka pasur trupin te mbushur nga një shtresë qimesh të buta (push) që i shërbente si “astar” i peliçes së tij e cila përbëhej nga qime të trasha si furcë e të gjata deri në 1 metër.
Po kështu, në kokë nga të dy anët e feçkës ka pasur dy dhëmbë shumë të gjatë e të përkulur nga lart. Kafka e mamuthëve si dhe e elefantëve ka në mes një zgavër relativisht të madhe që lidhet me feçkën e tyre kurse zgavrat e syve vendosen anash kokës nga prapa.
Ashtu siç tregohet në poemën e Homerit, detarët të rraskapitur nga udhëtimi i vështirë në det iu afruan brigjeve të Sicilisë. Pasi mbërritën në tokë,mbushën bucelat dhe vozat me ujë të pijshëm dhe u nisën për gjueti, në brendësi të ishullit, për të siguruar ushqim.
Në një shpellë ata gjetën një kafkë “gjigandi”në pamje të jashtme të ngjashme me atë të njeriut, vetëm se në vend të dy gropave të syve, kishte vetëm një e për më tepër ajo ndodhej në mes të saj, poshtë ballit.
Të habitur nga ky zbulim ata nuk e kishin të vështirë të përfytyronin trupin, këmbët e duart e këtij gjigandi me një sy në ballë dhe sigurisht pasojat që do të kishin po të ndesheshin me një krijesë të tillë. Prandaj i zuri paniku, u vërsulën drejt anijes dhe të tmerruar u larguan me të shpejtë nga bregu për në det të hapur.
Autorët e kësaj hipoteze e mbështesin mendimin e tyre duke u nisur edhe nga fakti se detarët e guximshëm nuk kishin parë kurrë mamuth ose elefant (mamuthi në atë kohë ishte zhdukur kurse elefanti nuk ekzistonte në Evropë), as edhe ndonjë kafshë tjetër e ngjashme me të. Keshtu nuk është vështirë të kuptojmë jo vetëm tmerrin që i kapi, por edhe krijimin e fantazisë për gjigandin e tmerrshëm Polifem.
Duke u mbështetur në mbeturinat skeletore të kafshëve dhe fosileve të ndryshme, fantazia popullore ka krijuar figura përrallore të dragonjëve, të kuçedrave etj, që kanë krahë, shumë kokë, që lëshojnë zjarr nga goja dhe vrasin njerëzit e djegin kasollet e tyre.
Ky është i vetmi shpjegim racional i bërë nga disa palenteologë për figurën e Ciklopit Polifem të poemës së lashtë të Homerit. Në këtë rast si dhe në shumë të tjerë fantazia e njeriut ka arritur të krijojë këtë përbindësh, duke besuar kohë mbas kohe se ai mund të ketë ekzistuar në të vërtetë.
Të gjithë e njohin legjendën e gjigandit me një sy Polifemit, të ishullit të Sicilisë që përshkruan Homeri në veprën e tij “ODISEA”. A ka ekzistuar një qënie gjigande e tillë? Po, vetëm se ai nuk ka qënë as njeri dhe as i biri i perëndisë së detit Poseidon, siç tregohet në legjendë.
Sipas disa palenteologëve,shkak për lindjen e kësaj legjende ka qënë kafka e një Mamuthi, një nga elefantët, fosile të zhdukur gjatë epokës së akullnajave, domethënë 15-20 mijë vitet e fundit të historisë së tokës.
Nëse na duhet që patjetër të bazohemi në këtë fakt atëherë lindj pyetja se ç’lidhje ka Polifemi me Mamuthin?
Mamuthi është një nga kafshët prehistorike më interesante. Duke qenë farefisi më i afërt i elefantit të sotem,ai ndryshonte prej tij se e ka pasur trupin te mbushur nga një shtresë qimesh të buta (push) që i shërbente si “astar” i peliçes së tij e cila përbëhej nga qime të trasha si furcë e të gjata deri në 1 metër.
Po kështu, në kokë nga të dy anët e feçkës ka pasur dy dhëmbë shumë të gjatë e të përkulur nga lart. Kafka e mamuthëve si dhe e elefantëve ka në mes një zgavër relativisht të madhe që lidhet me feçkën e tyre kurse zgavrat e syve vendosen anash kokës nga prapa.
Ashtu siç tregohet në poemën e Homerit, detarët të rraskapitur nga udhëtimi i vështirë në det iu afruan brigjeve të Sicilisë. Pasi mbërritën në tokë,mbushën bucelat dhe vozat me ujë të pijshëm dhe u nisën për gjueti, në brendësi të ishullit, për të siguruar ushqim.
Në një shpellë ata gjetën një kafkë “gjigandi”në pamje të jashtme të ngjashme me atë të njeriut, vetëm se në vend të dy gropave të syve, kishte vetëm një e për më tepër ajo ndodhej në mes të saj, poshtë ballit.
Të habitur nga ky zbulim ata nuk e kishin të vështirë të përfytyronin trupin, këmbët e duart e këtij gjigandi me një sy në ballë dhe sigurisht pasojat që do të kishin po të ndesheshin me një krijesë të tillë. Prandaj i zuri paniku, u vërsulën drejt anijes dhe të tmerruar u larguan me të shpejtë nga bregu për në det të hapur.
Autorët e kësaj hipoteze e mbështesin mendimin e tyre duke u nisur edhe nga fakti se detarët e guximshëm nuk kishin parë kurrë mamuth ose elefant (mamuthi në atë kohë ishte zhdukur kurse elefanti nuk ekzistonte në Evropë), as edhe ndonjë kafshë tjetër e ngjashme me të. Keshtu nuk është vështirë të kuptojmë jo vetëm tmerrin që i kapi, por edhe krijimin e fantazisë për gjigandin e tmerrshëm Polifem.
Duke u mbështetur në mbeturinat skeletore të kafshëve dhe fosileve të ndryshme, fantazia popullore ka krijuar figura përrallore të dragonjëve, të kuçedrave etj, që kanë krahë, shumë kokë, që lëshojnë zjarr nga goja dhe vrasin njerëzit e djegin kasollet e tyre.
Ky është i vetmi shpjegim racional i bërë nga disa palenteologë për figurën e Ciklopit Polifem të poemës së lashtë të Homerit. Në këtë rast si dhe në shumë të tjerë fantazia e njeriut ka arritur të krijojë këtë përbindësh, duke besuar kohë mbas kohe se ai mund të ketë ekzistuar në të vërtetë.
Juѕт٠- Webmaster
-
Re: Të vërtetat e fshehura
nga Juѕт٠ Sat Jan 29, 2011 9:28 am
Jetë Paralele !!!
Çdo jetë ka një jetë ! Kjo ka qenë shprehja më e famshme e viteve 70’ e thënë nga një hipi që s’kishte asgjë për të humbur. Por nëse sot vihemi në drejtimin e duhur për të analizuar këtë shprehje, çfarë do të mendonim në të vërtetë ???
Regjistrat në të cilat shënohen emrat e njerëzve që kanë jetuar, për disa mbeten thjesht regjistra, por për studiuesit janë pika e nisjes për një studim tepër të çuditshëm i cili nuk është bërë i ditur më parë.
Studimi mbi jetët identike të njerëzve nxjerr në dritë një realitet të fshehtë e të pabesueshëm.
Janë vënë re raste njerëzore shumë të çuditshme. Duke filluar që nga dy gra me emrin Edna, deri te dy presidentët Kennedy dhe Lincoln. Ndoshta çdonjëri prej nesh ka një sozi, një tjetër që bën të njejtën jetë si fotokopja jonë e shkruar në librin e madh të fatit.
Studiuesi Johan Gudvag ka arritur të zbulojë, pas shumë vitesh punë, disa raste në të cilat është vërenjtur një paralelizëm mes jetëve të personave edhe pse shumë larg nga njëri-tjetri, ose që injoronin ekzistencën e tyre.
Koinçidencat në fjalë janë vërtet të mahnitshme pasi nuk bëjnë pjesë në rendin normal të jetës. Gudvag, në librin e tij “Astrologjia” tregon disa aspekte të ngjashme mes jetës dhe vdekjes së dy personave : Donald Chapman dhe Donald Brasil, të dy të lindur në 5 shtator të 1933, i pari në një fshat të Eurekës, ndërsa i dyti në Ferndale të Kalifornisë. Një mëngjes të diele, më 10 shtator të 1956 ekzaktësisht pesë ditë pas ditëlindjes së secilit, djemtë e rinj po ecnin me makinë në autostradën 101 në jug të Eurekës.
Pasi kishin shoqëruar të fejuarat për në shtëpi u përplasën me makinë me njëri-tjetrin dhe vdiqën në vend. Çertifikatat e vdekjes tregojnë se të dy djemtë kishin vdekur nga plagët e rënda që kishin marrë në kokë.
Një rast tjetër paralelizmi i treguar nga Gudvag flet për dy gra të lindura në të njejtën ditë, por pa asnjë lidhje familjare : Edna Hanah dhe Edna Osbeurn. Në 1939, në spitalin Hankersack në Nju Xhersi që të dyja lindën në të njëjtin moment dhe u pagëzuan me të njëjtin emër. Gudvag, pasi kishte pyetur të dyja gratë zbuloi më shumë. Burrat e tyre bënin të njëjtën punë dhe ishin pronarë të së njëjtës markë makine që kishte të njëjtën ngjyrë.
Të dy çiftet ishin martuar ekzaktësisht tre vjet e gjysmë më parë. Burrat e tyre kishin lindur në të njëjtin vit, në të njëjtin muaj dhe në të njëjtën ditë, ashtu si dhe gratë e tyre. Gratë ishin brune, sy blu dhe kishin të njëjtën gjatësi. Të dy çiftet kishin blerë në të njëjtën ditë një qen dhe i kishin vënë të njëjtin emër, Spot.
Ekzistojnë shumë raste të tjera,ku ngjashmëria në jetën e individëve është e habitshme. Më 8 nëntor, gazeta italiane “Il Giornale” e 1981 raportoi një rast të jashtëzakonshëm të vdekjes së njëkohëshme të dy vëllezërve, të cilët vdiqën në të njëjtin moment dhe në rrethana të njëjta.
Vëllezërit vdiqën larg nga njëri-tjetri, me një distancë prej 300 kilometrash. Jo më pak interesant është dhe rasti i studimit të profesorit Boocard të Universitetit në Minesota, i cili flet për dy binjakë, të ndarë që në lindje nga njëri tjetri,të adoptuar nga familje të ndryshme.
Jetonin në Ohaio dhe asnjëri s’e dinte për ekzistencën e tjetrit. Të dy u diplomuan për Juridk, filluan punë part-time si ndihmëssherifë dhe që të dy zgjidhnin Floridën për të kaluar pushimet. Blejnë një qen dhe i vendosin të njëjtin emër, gratë e tyre quhen të dyja Linda. Divorcohen dhe rimartohen me dy gra me emrin Betty, fëmijët i quajnë James dhe Alan dhe pijnë të njëjtën markë cigareje.
Këto janë vërtetë studime tepër të çuditshme por studiuesit që janë marrë me to kanë vërtetuar çdo fakt në të cilin ato janë bazuar.
Si përherë mëndja jonë e ka të vështirë të besojë të tilla studime, por një gjë është e sigurtë; Jetët paralele janë të vërteta dhe ajo çka lexuat më sipër ishte “esenca” e tyre.
Çdo jetë ka një jetë ! Kjo ka qenë shprehja më e famshme e viteve 70’ e thënë nga një hipi që s’kishte asgjë për të humbur. Por nëse sot vihemi në drejtimin e duhur për të analizuar këtë shprehje, çfarë do të mendonim në të vërtetë ???
Regjistrat në të cilat shënohen emrat e njerëzve që kanë jetuar, për disa mbeten thjesht regjistra, por për studiuesit janë pika e nisjes për një studim tepër të çuditshëm i cili nuk është bërë i ditur më parë.
Studimi mbi jetët identike të njerëzve nxjerr në dritë një realitet të fshehtë e të pabesueshëm.
Janë vënë re raste njerëzore shumë të çuditshme. Duke filluar që nga dy gra me emrin Edna, deri te dy presidentët Kennedy dhe Lincoln. Ndoshta çdonjëri prej nesh ka një sozi, një tjetër që bën të njejtën jetë si fotokopja jonë e shkruar në librin e madh të fatit.
Studiuesi Johan Gudvag ka arritur të zbulojë, pas shumë vitesh punë, disa raste në të cilat është vërenjtur një paralelizëm mes jetëve të personave edhe pse shumë larg nga njëri-tjetri, ose që injoronin ekzistencën e tyre.
Koinçidencat në fjalë janë vërtet të mahnitshme pasi nuk bëjnë pjesë në rendin normal të jetës. Gudvag, në librin e tij “Astrologjia” tregon disa aspekte të ngjashme mes jetës dhe vdekjes së dy personave : Donald Chapman dhe Donald Brasil, të dy të lindur në 5 shtator të 1933, i pari në një fshat të Eurekës, ndërsa i dyti në Ferndale të Kalifornisë. Një mëngjes të diele, më 10 shtator të 1956 ekzaktësisht pesë ditë pas ditëlindjes së secilit, djemtë e rinj po ecnin me makinë në autostradën 101 në jug të Eurekës.
Pasi kishin shoqëruar të fejuarat për në shtëpi u përplasën me makinë me njëri-tjetrin dhe vdiqën në vend. Çertifikatat e vdekjes tregojnë se të dy djemtë kishin vdekur nga plagët e rënda që kishin marrë në kokë.
Një rast tjetër paralelizmi i treguar nga Gudvag flet për dy gra të lindura në të njejtën ditë, por pa asnjë lidhje familjare : Edna Hanah dhe Edna Osbeurn. Në 1939, në spitalin Hankersack në Nju Xhersi që të dyja lindën në të njëjtin moment dhe u pagëzuan me të njëjtin emër. Gudvag, pasi kishte pyetur të dyja gratë zbuloi më shumë. Burrat e tyre bënin të njëjtën punë dhe ishin pronarë të së njëjtës markë makine që kishte të njëjtën ngjyrë.
Të dy çiftet ishin martuar ekzaktësisht tre vjet e gjysmë më parë. Burrat e tyre kishin lindur në të njëjtin vit, në të njëjtin muaj dhe në të njëjtën ditë, ashtu si dhe gratë e tyre. Gratë ishin brune, sy blu dhe kishin të njëjtën gjatësi. Të dy çiftet kishin blerë në të njëjtën ditë një qen dhe i kishin vënë të njëjtin emër, Spot.
Ekzistojnë shumë raste të tjera,ku ngjashmëria në jetën e individëve është e habitshme. Më 8 nëntor, gazeta italiane “Il Giornale” e 1981 raportoi një rast të jashtëzakonshëm të vdekjes së njëkohëshme të dy vëllezërve, të cilët vdiqën në të njëjtin moment dhe në rrethana të njëjta.
Vëllezërit vdiqën larg nga njëri-tjetri, me një distancë prej 300 kilometrash. Jo më pak interesant është dhe rasti i studimit të profesorit Boocard të Universitetit në Minesota, i cili flet për dy binjakë, të ndarë që në lindje nga njëri tjetri,të adoptuar nga familje të ndryshme.
Jetonin në Ohaio dhe asnjëri s’e dinte për ekzistencën e tjetrit. Të dy u diplomuan për Juridk, filluan punë part-time si ndihmëssherifë dhe që të dy zgjidhnin Floridën për të kaluar pushimet. Blejnë një qen dhe i vendosin të njëjtin emër, gratë e tyre quhen të dyja Linda. Divorcohen dhe rimartohen me dy gra me emrin Betty, fëmijët i quajnë James dhe Alan dhe pijnë të njëjtën markë cigareje.
Këto janë vërtetë studime tepër të çuditshme por studiuesit që janë marrë me to kanë vërtetuar çdo fakt në të cilin ato janë bazuar.
Si përherë mëndja jonë e ka të vështirë të besojë të tilla studime, por një gjë është e sigurtë; Jetët paralele janë të vërteta dhe ajo çka lexuat më sipër ishte “esenca” e tyre.
Juѕт٠- Webmaster
-
Re: Të vërtetat e fshehura
nga Juѕт٠ Sat Jan 29, 2011 9:28 am
“Përsëritet Historia” !!!
Abraham Lincoln dhe John Fitzgerald Kennedy
Mistere dhe të vërteta të pathëna kurrë më parë kanë prekur jetën dhe vdekjen e dy presidentëve amerikanë, Abraham Lincoln (1809-1865) dhe John Fitzgerald Kennedy (1917-1963).
Thuhet se Lincoln shfaqet gjithnjë para vdekjes së një presidenti. Një ditë para vdekjes së Kennedit ai është shfaqur. Janë të shumta rastësitë dhe të përbashkëtat e këtyre dy figurave të mëdha të historisë amerikane. Para së gjithash Lincoln zgjidhet president në 1860.
Ekzaktësisht 100 vjet më vonë, Kennedy zgjidhet president. Lincoln u vra një të premte, ndërkohë që ishte përkrah së shoqes. Edhe Kennedy u vra në prezencë të gruas një ditë të premte. Të dy presidentët u qëlluan nga prapa dhe të dy ndihmën e parë e morën nga gratë e tyre dhe vdiqën që të dy pa u përmendur më parë.
Përveç të përbashkëtave të vdekjes, ekzistojnë dhe të tjera: Gruaja e presidentit Lincoln humbi një fëmijë kur banontë në Shtëpinë e Bardhë. E njëjta gjë i ndodhi dhe gruas së Kennedyt. Si Lincoln edhe Kennedy patën katër fëmijë dhe në momentin e atentatit vetëm dy ishin gjallë.
Këshilltari i presidentit Lincoln quhej Johnson dhe kishte lindur më 1808, edhe këshillëtari i Kennedyt quhej Johnson dhe kishte lindur në 1908. Atentatori i Lincolnit quhej Xhon Uilkes Botk dhe kishte lindur në 1839, kurse atentatori i Kennedyt quhej Li Harvej Osvald dhe kishte lindur në 1939.
Është kurioze, por e vërtetë se nëse shohim me vëmendje dhe mbledhim gërmat që formojnë emrat e atentatorëve, bëjnë në total 15. Por rastësitë nuk mbarojnë këtu, pasi të dy presidentët kishin mbajtur fushata për mbrojtjen kundër racizmit. Sekretari i Lincoln quhej Kennedy dhe u mundua ta ndalonte presidentin të shkonte në teatër atë natë, ndërsa sekretarja e Kennedyt quhej Lincoln ku dhe ajo u mundua ta ndalonte presidentin të shkonte në Dallas.
Kur ndodhi atentati, Kennedy po udhëtonte me një makinë “Lincoln” e prodhuar nga grupi “Ford”. Vrasësi i Lincolnit ishte në teatër dhe u fsheh në një magazinë, ndërsa vrasësi i Kennedyt ishte në një magazinë dhe pas atentatit u fsheh në një teatër. Gjatë vitit të fundit të presidencës, të dy u përfshinë nga një skandal dhe nuk mund të kandidonin për një mandat të ri.
Disa studiues u kushtojnë shumë rëndësi shifrave, pasi ka shumë raste të përsëritjes së historisë.
Filozofi i madh Muesan de la Villoret flet për shtatë ligje. I pari flet për ekzistencën “...e një raporti konstant ndërmjet numrit të presidentëve të një shteti apo të princërve të një dinastie dhe shumës së shifrave të para apo të fundit të bashkuara”.
Kështu, duke studiuar dinastinë Merovinge, ai zbuloi se kurorëzimi i Klodionit, Mbretit të parë u bë në 427, duke mbledhur shifrat (4+2+7) bën 13, Mbreti i fundit i dinastisë Cilderiko u kurorëzua në 670 (6+7) bën akoma 13 dhe mbretërit e kësaj dinastie ishin 13.
Numri 3 e përndoqi gjatë gjithë jetës princin Bismark. Ai u shërbeu tre mbretërve, mori pjesë në tri luftëra, u bë nismëtar i tre traktateve për paqe, bëri të mundur takimin mes tre perandorëve për aleancë, pati tri fëmijë dhe kontrolloi tri parti: konservatorët, liberalët dhe ultramontanët.
James Gordon Borget më ka ilustruar një shembull tipik të këtyre lidhjeve të veçanta me numrin 539. Duke mbledhur vitin e lindjes së Luigjit të IX,23 prill 1215 me numrin 539, dalim në vitin e lindjes së Luigjit XVI, 23 gusht 1754. Duke mbledhur vitin e martesës së Luigjit IX (1231+539), dalim në 1770 vitin e martesës së Luigjit XVI.
Disa numra duket se kanë një lidhje të vecantë me jetën e personave...Rastësi impresionuese me të vërtetë! Tepër misterioze, për të mos menduar se në jetën e njerëzve nuk ka ndërhyrje nga një nivel superior, nga një rreth fatesh në të cilin të gjithë bëjmë pjesë.
Abraham Lincoln dhe John Fitzgerald Kennedy
Mistere dhe të vërteta të pathëna kurrë më parë kanë prekur jetën dhe vdekjen e dy presidentëve amerikanë, Abraham Lincoln (1809-1865) dhe John Fitzgerald Kennedy (1917-1963).
Thuhet se Lincoln shfaqet gjithnjë para vdekjes së një presidenti. Një ditë para vdekjes së Kennedit ai është shfaqur. Janë të shumta rastësitë dhe të përbashkëtat e këtyre dy figurave të mëdha të historisë amerikane. Para së gjithash Lincoln zgjidhet president në 1860.
Ekzaktësisht 100 vjet më vonë, Kennedy zgjidhet president. Lincoln u vra një të premte, ndërkohë që ishte përkrah së shoqes. Edhe Kennedy u vra në prezencë të gruas një ditë të premte. Të dy presidentët u qëlluan nga prapa dhe të dy ndihmën e parë e morën nga gratë e tyre dhe vdiqën që të dy pa u përmendur më parë.
Përveç të përbashkëtave të vdekjes, ekzistojnë dhe të tjera: Gruaja e presidentit Lincoln humbi një fëmijë kur banontë në Shtëpinë e Bardhë. E njëjta gjë i ndodhi dhe gruas së Kennedyt. Si Lincoln edhe Kennedy patën katër fëmijë dhe në momentin e atentatit vetëm dy ishin gjallë.
Këshilltari i presidentit Lincoln quhej Johnson dhe kishte lindur më 1808, edhe këshillëtari i Kennedyt quhej Johnson dhe kishte lindur në 1908. Atentatori i Lincolnit quhej Xhon Uilkes Botk dhe kishte lindur në 1839, kurse atentatori i Kennedyt quhej Li Harvej Osvald dhe kishte lindur në 1939.
Është kurioze, por e vërtetë se nëse shohim me vëmendje dhe mbledhim gërmat që formojnë emrat e atentatorëve, bëjnë në total 15. Por rastësitë nuk mbarojnë këtu, pasi të dy presidentët kishin mbajtur fushata për mbrojtjen kundër racizmit. Sekretari i Lincoln quhej Kennedy dhe u mundua ta ndalonte presidentin të shkonte në teatër atë natë, ndërsa sekretarja e Kennedyt quhej Lincoln ku dhe ajo u mundua ta ndalonte presidentin të shkonte në Dallas.
Kur ndodhi atentati, Kennedy po udhëtonte me një makinë “Lincoln” e prodhuar nga grupi “Ford”. Vrasësi i Lincolnit ishte në teatër dhe u fsheh në një magazinë, ndërsa vrasësi i Kennedyt ishte në një magazinë dhe pas atentatit u fsheh në një teatër. Gjatë vitit të fundit të presidencës, të dy u përfshinë nga një skandal dhe nuk mund të kandidonin për një mandat të ri.
Disa studiues u kushtojnë shumë rëndësi shifrave, pasi ka shumë raste të përsëritjes së historisë.
Filozofi i madh Muesan de la Villoret flet për shtatë ligje. I pari flet për ekzistencën “...e një raporti konstant ndërmjet numrit të presidentëve të një shteti apo të princërve të një dinastie dhe shumës së shifrave të para apo të fundit të bashkuara”.
Kështu, duke studiuar dinastinë Merovinge, ai zbuloi se kurorëzimi i Klodionit, Mbretit të parë u bë në 427, duke mbledhur shifrat (4+2+7) bën 13, Mbreti i fundit i dinastisë Cilderiko u kurorëzua në 670 (6+7) bën akoma 13 dhe mbretërit e kësaj dinastie ishin 13.
Numri 3 e përndoqi gjatë gjithë jetës princin Bismark. Ai u shërbeu tre mbretërve, mori pjesë në tri luftëra, u bë nismëtar i tre traktateve për paqe, bëri të mundur takimin mes tre perandorëve për aleancë, pati tri fëmijë dhe kontrolloi tri parti: konservatorët, liberalët dhe ultramontanët.
James Gordon Borget më ka ilustruar një shembull tipik të këtyre lidhjeve të veçanta me numrin 539. Duke mbledhur vitin e lindjes së Luigjit të IX,23 prill 1215 me numrin 539, dalim në vitin e lindjes së Luigjit XVI, 23 gusht 1754. Duke mbledhur vitin e martesës së Luigjit IX (1231+539), dalim në 1770 vitin e martesës së Luigjit XVI.
Disa numra duket se kanë një lidhje të vecantë me jetën e personave...Rastësi impresionuese me të vërtetë! Tepër misterioze, për të mos menduar se në jetën e njerëzve nuk ka ndërhyrje nga një nivel superior, nga një rreth fatesh në të cilin të gjithë bëjmë pjesë.
Juѕт٠- Webmaster
-
Re: Të vërtetat e fshehura
nga Juѕт٠ Sat Jan 29, 2011 9:29 am
Ku ndodhet në të vërtetë “DHOMA E QELIBARTË” ?
Është folur shumë por jo aq sa duhet për mrekullinë më legjendare që ka bërë dora e njeriut : Dhoma e Qelibartë.Gjatë shekullit XX’ Dhoma e Qelibartë ishte në qendër të vëmendjes jo për madhështinë dhe bukurinë e saj,por për një fakt tepër tronditës.Ajo u vodh gjatë luftës së dytë botërore në Rusi.
Por çfarë është Dhoma e Qelibartë?Kjo dhomë është një ndër mrekullitë më të bukura botërore e ndërtuar rreth viteve 1698-1715 nga mjeshtri gjerman Vohan Luzberg dhe ai rus Tirenk Lomanikov.Urdhëri për ndërtimin e kësaj dhome u dha mga mbreti i Prusisë,Frederick Vilhelmi i parë.Për ndërtimin e kësaj dhome janë dashur 900 kilogramë ar i lëngët,mbi 10.000 diamantë dhe gurë të tjerë të çmuar.Kjo dhomë është e ndërtuar krejtësisht me panele prej ari dhe e mbushur krejtësisht me perla,diamantë,rubinë dhe shumë lloje gurësh të tjerë të çmuar.
Vilhelmi i parë ja bëri dhuratë këtë dhomë aleatit të tij rus Carit,Pjetri i Madh në vitin 1716.
Nga shekulli në shekull vlera e kësaj dhome rritej drastikisht dhe dëshira e shteteve të tjera për ta përvetësuar sa vinte e rritej,derisa në vitin 1943 kjo dhomë u vodh në mënyrë të mistershme dhe sot nuk dihet ku ndodhet në të vërtetë.
Por ja që këtu thyhet misteri !
Në një fshat Gjerman me emrin Doicneudorf në kufi me Republikën Çeke dy gjuetare thesarësh mendojnë se kanë arritur të gjejnë vendodhjen e vërtetë të Dhomës së Qelibartë.
Gjuetarët janë mjaft të sigurt sepse arritën të gjejnë ar në atë vend. Dhe banorë të ndryshëm të atyre rrethinave dëshmojnë se gjatë luftës së dytë botërore nazistët vinin shpesh me kamione të mëdha dhe groposnin pasuri që i konfiskonin shteteve që kishin pushtuar.
Në fakt prej vitesh flitej që Dhoma e Qelibartë ishte një Mision sekret i nazistëve për ta vjedhur dhe dëshmitë e sotme më japin faktin më konkret se kjo dhomë është duke u gjetur. Diologu dhe historiani Haustein më ka rrëfyer që ka vite që kërkon Dhomën e Qelibartë dhe së një ish-punonjës i Luftëaffe i ka treguar një bazë dokumentash se ku ndodhet me të vërtetë vendi ku nazistët fshihnin thesaret e tyre. Në atë vënd ku janë bërë kërkimet ka qënë shumë e vështirë të depërtosh për faktin së nazistët thesaret e tyre i rrethonin nga kurthe minash për ti mbrojtur sa më mirë.
Por si arriti të grabitet Dhoma e Qelibartë?
Në tetor të vitit 1941, katër muaj pasi gjermanët pushtuan Bashkimin Sovjetik ata e çmontuan nga pallati i Katerinës në qytetin që atëherë quhej Leningrad, për ta transportuar në Prusinë Lindore. Një pjesë e tij u ekspozua në kështjellën e Kenigsberg gjatë luftës së dytë botërore. U zhduk pa lënë gjurmë në vitin 1945.
Mbi fatin e saj janë hedhur mbi qindra teori. Disa historianë janë të mendimit se u shkatërrua gjatë bombardimit të Kensinbergut dhe disa të tjerë që humbi gjatë transportit detar. Përgjatë viteve shumë kërkues kanë dështuar në përpjekjet për ta gjetur, por sot tashmë është zbuluar se ku prehet prej më shumë se 63 vitesh Dhoma e Qelibartë.
Teoritë dhe faktet e ndryshme që janë thënë për të, gjatë kohës së luftës nuk janë marrë për bazë, por teoria më rrënqethëse është se shumë dëshmitarë nazistë rrëfejnë se: Jashtë bunkerit të Berlinit gjermanët dogjën një sozi të Hitlerit dhe se trupi i Hitlerit të vërtetë është varrosur bashkë me Dhomën e Qelibartë . . . !!!
Është folur shumë por jo aq sa duhet për mrekullinë më legjendare që ka bërë dora e njeriut : Dhoma e Qelibartë.Gjatë shekullit XX’ Dhoma e Qelibartë ishte në qendër të vëmendjes jo për madhështinë dhe bukurinë e saj,por për një fakt tepër tronditës.Ajo u vodh gjatë luftës së dytë botërore në Rusi.
Por çfarë është Dhoma e Qelibartë?Kjo dhomë është një ndër mrekullitë më të bukura botërore e ndërtuar rreth viteve 1698-1715 nga mjeshtri gjerman Vohan Luzberg dhe ai rus Tirenk Lomanikov.Urdhëri për ndërtimin e kësaj dhome u dha mga mbreti i Prusisë,Frederick Vilhelmi i parë.Për ndërtimin e kësaj dhome janë dashur 900 kilogramë ar i lëngët,mbi 10.000 diamantë dhe gurë të tjerë të çmuar.Kjo dhomë është e ndërtuar krejtësisht me panele prej ari dhe e mbushur krejtësisht me perla,diamantë,rubinë dhe shumë lloje gurësh të tjerë të çmuar.
Vilhelmi i parë ja bëri dhuratë këtë dhomë aleatit të tij rus Carit,Pjetri i Madh në vitin 1716.
Nga shekulli në shekull vlera e kësaj dhome rritej drastikisht dhe dëshira e shteteve të tjera për ta përvetësuar sa vinte e rritej,derisa në vitin 1943 kjo dhomë u vodh në mënyrë të mistershme dhe sot nuk dihet ku ndodhet në të vërtetë.
Por ja që këtu thyhet misteri !
Në një fshat Gjerman me emrin Doicneudorf në kufi me Republikën Çeke dy gjuetare thesarësh mendojnë se kanë arritur të gjejnë vendodhjen e vërtetë të Dhomës së Qelibartë.
Gjuetarët janë mjaft të sigurt sepse arritën të gjejnë ar në atë vend. Dhe banorë të ndryshëm të atyre rrethinave dëshmojnë se gjatë luftës së dytë botërore nazistët vinin shpesh me kamione të mëdha dhe groposnin pasuri që i konfiskonin shteteve që kishin pushtuar.
Në fakt prej vitesh flitej që Dhoma e Qelibartë ishte një Mision sekret i nazistëve për ta vjedhur dhe dëshmitë e sotme më japin faktin më konkret se kjo dhomë është duke u gjetur. Diologu dhe historiani Haustein më ka rrëfyer që ka vite që kërkon Dhomën e Qelibartë dhe së një ish-punonjës i Luftëaffe i ka treguar një bazë dokumentash se ku ndodhet me të vërtetë vendi ku nazistët fshihnin thesaret e tyre. Në atë vënd ku janë bërë kërkimet ka qënë shumë e vështirë të depërtosh për faktin së nazistët thesaret e tyre i rrethonin nga kurthe minash për ti mbrojtur sa më mirë.
Por si arriti të grabitet Dhoma e Qelibartë?
Në tetor të vitit 1941, katër muaj pasi gjermanët pushtuan Bashkimin Sovjetik ata e çmontuan nga pallati i Katerinës në qytetin që atëherë quhej Leningrad, për ta transportuar në Prusinë Lindore. Një pjesë e tij u ekspozua në kështjellën e Kenigsberg gjatë luftës së dytë botërore. U zhduk pa lënë gjurmë në vitin 1945.
Mbi fatin e saj janë hedhur mbi qindra teori. Disa historianë janë të mendimit se u shkatërrua gjatë bombardimit të Kensinbergut dhe disa të tjerë që humbi gjatë transportit detar. Përgjatë viteve shumë kërkues kanë dështuar në përpjekjet për ta gjetur, por sot tashmë është zbuluar se ku prehet prej më shumë se 63 vitesh Dhoma e Qelibartë.
Teoritë dhe faktet e ndryshme që janë thënë për të, gjatë kohës së luftës nuk janë marrë për bazë, por teoria më rrënqethëse është se shumë dëshmitarë nazistë rrëfejnë se: Jashtë bunkerit të Berlinit gjermanët dogjën një sozi të Hitlerit dhe se trupi i Hitlerit të vërtetë është varrosur bashkë me Dhomën e Qelibartë . . . !!!
Juѕт٠- Webmaster
-
Re: Të vërtetat e fshehura
nga Juѕт٠ Sat Jan 29, 2011 9:29 am
Çfarë ishin Vampirët ?
Histori, filma, fantazi dhe shumë gjëra të tjera që kanë të bëjnë me Vampirët na kanë shoqëruar nga viti në vit duke na i bërë sa më realë e sa më të pranishëm në frikën dhe ankthet tona.
Sipas Karen Thompsonit, studiuese e mitologjisë së vurkolakëve ose vampirëve, ata përfaqësojnë një fantazëm që na imponohet nëpërmjet frikës, këtu e shumë shekuj më parë në të gjithë botën.
Me gjithë distancat e kohës dhe largësitë që ndajnë qytetërimet e ndryshme, historitë e lidhura me vampirët çuditërisht janë shumë të ngjashme. Përshkrimet e shumta lidhur me sulmet vampireske vijnë nga Greqia, Kina ashtu si dhe nga të gjitha vendet sllave.
Vampiri është produkti i grumbullimit të frikës së errët dhe dëshirave të thella të njeriut.
Ai përfaqëson frikën primitive të njeriut nga vdekja dhe nga të vdekurit në përgjithësi, lufta që bën ai për pavdekësi, dëshira për të kontrolluar ambientin që e rrethon, pikëpamjet e tij antropomorfe për pjellorinë e tokës, për krijimin e saj, mendimet për botën dhe për vendin e njeriut në të.
Të gjitha këto me kalimin e kohës ndikuan dhe na ofruan figurën bashkëkohore dhe të komplikuar të vampirit. Fakti se vampiri “jeton” përtej vdekjes fizike dhe legjendat e lidhura me origjinën e tij, tregojnë për lidhjen shumë të ngushtë me simbolin e gjarpërit.
Vampiri ka lidhje me legjendat e lashta të pjellorisë dhe përfaqëson lidhjen parësore që ka gjarpëri me karakteristikat jetësore të tij, si mënyra e të fjeturit, kthimi nga vdekja dhe ripërtëritja nga kontakti me jetën.
Të dyja legjendat që bëjnë fjalë për prejardhjen e vampirëve janë pothuaj të ngjashme. Legjenda e parë është historia e Lamias, mbretëreshës së Libisë e cila u dashurua me Zeusin. Prej tyre lindi një fëmijë, por Ira (perëndesha e zilisë) ia vodhi fëmijën.
Duke vajtur, Lamia u gjend përpara një shpelle pranë detit, koha po kalonte dhe ajo e ligështuar po endej nëpër errësirën e natës, duke vjedhur e duke ngrënë fëmijë të porsalindur. Pas kësaj sjelljeje makabre, preferencat e saj u shtuan dhe ajo filloi të tërhiqte pas vetes meshkuj të rinj të cilët i vriste ose bënte dashuri me ta derisa ua merrte shpirtin duke u pirë gjakun.
Megjithëse ajo e ruante pamjen e saj të bukur kishte aftësinë edhe të shëmtohej. Në njërën nga pamjet që njohim, pjesa e poshtme e Lamias paraqitet në formë gjarpëri me pendë. Vampirët e sotëm femra, supozohet se janë me flokë të kuqe, me lëkurë të zbehtë dhe me sy të gjelbër si të dragoit me pendë.
Legjenda e dytë tregon për Lilithin, për bashkëshorten e parë të Adamit, sipas Biblës. Ajo u krijua në të njëjtën kohë me Adamin, nga e njëjta baltë dhe sipas saj ishin të barabartë në gjithçka.
Meqënëse Adami nuk e pranonte dot një barazi me të, ajo e mohoi, nxorri krahë dhe fluturoi larg tij. Ëngjëjt ama e zbuluan se ku fshihej dhe i thanë se për shkak të largimit ishte dënuar nga Adami t’i vdisnin gjithë fëmijët e saj. E brengosur thellë ajo mendoi për vetëvrasje.
Kohë më vonë njerëzit kryenin shërbesa fetare për ta mbajtur Lilithin larg nga fëmijët. Fëmijët e porsalindur kalonin nën mbrojtjen e ëngjëjve në mënyrë që të mos prekeshin nga zilia dhe nga zemërimi i Lilithit për fëmijët e saj të humbur.
Ajo më vonë mendohet se u bë dashnorja e djallit i cili zakonisht përshkruhet si një gjarpër. Fëmijët që lindën prej tyre jetuan dhe u bënë të njohur si demonë.Duhet thënë se Lilithi i tërhiqte meshkujt e rinj dhe më pas i vriste.
Si Limia ashtu dhe Lilithi kanë një lidhje të fortë me gjarpërin. Në njërin prej përkthimeve të Biblës dhe konkretisht tek Vulgata, përkthimi i emrit Lilith është Lamia. Fjala Lilith gjithashtu do të thotë kukuvajkë, zog ky që nxjerr një tingull të trishtueshëm dhe depërtues.
Lamia dhe Lilithi, që të dyja i joshnin viktimat e tyre për t’i çuar drejt vdekjes. Istar, perëndesha e pjellorisë në Mesopotami i vriste dashnorët e saj me të njejtën mënyrë,por nuk u transformua dot në një demon ashtu si paraardhëset e saj.
Fakt ky që tregon për përplasjet fetare në kohrat e lashta dhe për mbizotërimin e elementit mashkullor gjatë adhurimit dhe zëvendësimit gradual të perëndeshës me pamjet e saj demoniake. Po në lashtësinë e largët Lamia dhe Lamos ishin fëmijët e Poseidonit dhe u adhuruan si Perëndi. Adhurimi i tyre u shua kur ata u rënduan dhe u bënë demonë kur erdhi në fuqi Zeusi.
Histori, filma, fantazi dhe shumë gjëra të tjera që kanë të bëjnë me Vampirët na kanë shoqëruar nga viti në vit duke na i bërë sa më realë e sa më të pranishëm në frikën dhe ankthet tona.
Sipas Karen Thompsonit, studiuese e mitologjisë së vurkolakëve ose vampirëve, ata përfaqësojnë një fantazëm që na imponohet nëpërmjet frikës, këtu e shumë shekuj më parë në të gjithë botën.
Me gjithë distancat e kohës dhe largësitë që ndajnë qytetërimet e ndryshme, historitë e lidhura me vampirët çuditërisht janë shumë të ngjashme. Përshkrimet e shumta lidhur me sulmet vampireske vijnë nga Greqia, Kina ashtu si dhe nga të gjitha vendet sllave.
Vampiri është produkti i grumbullimit të frikës së errët dhe dëshirave të thella të njeriut.
Ai përfaqëson frikën primitive të njeriut nga vdekja dhe nga të vdekurit në përgjithësi, lufta që bën ai për pavdekësi, dëshira për të kontrolluar ambientin që e rrethon, pikëpamjet e tij antropomorfe për pjellorinë e tokës, për krijimin e saj, mendimet për botën dhe për vendin e njeriut në të.
Të gjitha këto me kalimin e kohës ndikuan dhe na ofruan figurën bashkëkohore dhe të komplikuar të vampirit. Fakti se vampiri “jeton” përtej vdekjes fizike dhe legjendat e lidhura me origjinën e tij, tregojnë për lidhjen shumë të ngushtë me simbolin e gjarpërit.
Vampiri ka lidhje me legjendat e lashta të pjellorisë dhe përfaqëson lidhjen parësore që ka gjarpëri me karakteristikat jetësore të tij, si mënyra e të fjeturit, kthimi nga vdekja dhe ripërtëritja nga kontakti me jetën.
Të dyja legjendat që bëjnë fjalë për prejardhjen e vampirëve janë pothuaj të ngjashme. Legjenda e parë është historia e Lamias, mbretëreshës së Libisë e cila u dashurua me Zeusin. Prej tyre lindi një fëmijë, por Ira (perëndesha e zilisë) ia vodhi fëmijën.
Duke vajtur, Lamia u gjend përpara një shpelle pranë detit, koha po kalonte dhe ajo e ligështuar po endej nëpër errësirën e natës, duke vjedhur e duke ngrënë fëmijë të porsalindur. Pas kësaj sjelljeje makabre, preferencat e saj u shtuan dhe ajo filloi të tërhiqte pas vetes meshkuj të rinj të cilët i vriste ose bënte dashuri me ta derisa ua merrte shpirtin duke u pirë gjakun.
Megjithëse ajo e ruante pamjen e saj të bukur kishte aftësinë edhe të shëmtohej. Në njërën nga pamjet që njohim, pjesa e poshtme e Lamias paraqitet në formë gjarpëri me pendë. Vampirët e sotëm femra, supozohet se janë me flokë të kuqe, me lëkurë të zbehtë dhe me sy të gjelbër si të dragoit me pendë.
Legjenda e dytë tregon për Lilithin, për bashkëshorten e parë të Adamit, sipas Biblës. Ajo u krijua në të njëjtën kohë me Adamin, nga e njëjta baltë dhe sipas saj ishin të barabartë në gjithçka.
Meqënëse Adami nuk e pranonte dot një barazi me të, ajo e mohoi, nxorri krahë dhe fluturoi larg tij. Ëngjëjt ama e zbuluan se ku fshihej dhe i thanë se për shkak të largimit ishte dënuar nga Adami t’i vdisnin gjithë fëmijët e saj. E brengosur thellë ajo mendoi për vetëvrasje.
Kohë më vonë njerëzit kryenin shërbesa fetare për ta mbajtur Lilithin larg nga fëmijët. Fëmijët e porsalindur kalonin nën mbrojtjen e ëngjëjve në mënyrë që të mos prekeshin nga zilia dhe nga zemërimi i Lilithit për fëmijët e saj të humbur.
Ajo më vonë mendohet se u bë dashnorja e djallit i cili zakonisht përshkruhet si një gjarpër. Fëmijët që lindën prej tyre jetuan dhe u bënë të njohur si demonë.Duhet thënë se Lilithi i tërhiqte meshkujt e rinj dhe më pas i vriste.
Si Limia ashtu dhe Lilithi kanë një lidhje të fortë me gjarpërin. Në njërin prej përkthimeve të Biblës dhe konkretisht tek Vulgata, përkthimi i emrit Lilith është Lamia. Fjala Lilith gjithashtu do të thotë kukuvajkë, zog ky që nxjerr një tingull të trishtueshëm dhe depërtues.
Lamia dhe Lilithi, që të dyja i joshnin viktimat e tyre për t’i çuar drejt vdekjes. Istar, perëndesha e pjellorisë në Mesopotami i vriste dashnorët e saj me të njejtën mënyrë,por nuk u transformua dot në një demon ashtu si paraardhëset e saj.
Fakt ky që tregon për përplasjet fetare në kohrat e lashta dhe për mbizotërimin e elementit mashkullor gjatë adhurimit dhe zëvendësimit gradual të perëndeshës me pamjet e saj demoniake. Po në lashtësinë e largët Lamia dhe Lamos ishin fëmijët e Poseidonit dhe u adhuruan si Perëndi. Adhurimi i tyre u shua kur ata u rënduan dhe u bënë demonë kur erdhi në fuqi Zeusi.
Juѕт٠- Webmaster
-
Re: Të vërtetat e fshehura
nga Juѕт٠ Sat Jan 29, 2011 9:29 am
Frika nga vdekja dhe bota e nëndheshme
Faktori tjetër që ndikoi në krijimin e përfytyrimit të vampirëve është edhe frika e njerëzve primitivë nga vdekja dhe nga gjithçka që lidhet me të. Dëshirat e lidhura me dimensionin e vdekjes janë të shumta,ndër to edhe ata që përcaktojnë lidhjen ndërmjet të vdekurve dhe të gjallëve.
Të përbashkëta ose të njejta janë dhe zakonet lidhur me varrosjen e të vdekurve tek të gjithë popujt evropianë. Që shpirti të kalojë në çfarëdolloj bote astrike pas vdekjes, të vdekurve u duhet bërë një varrim i shenjtë.
Trupi i të vdekurit e mban shpirtin në tokë derisa pjesa fizike fillon të tretet. Sipas popujve sllavë, pas vdekjes, shpirti endet në tokë pranë varrit të tij dhe viziton ato vënde që i njihte mirë kur ishte gjallë. Pas 40 ditësh shpirti kthehet përsëri në trupin e tij që është duke u dekompozuar dhe shkëputet nga dekompozimi për tek ambienti i tij i ri astrik.
Vampiri natyrisht e gjen trupin e tij të padekompozuar prandaj nuk ka nevojë të shkojë në botën e të vdekurve. Ishte zakonisht detyrë e njerëzve se nëqoftëse do të gjenin një kufomë, ta varrosnin menjëherë atë, në mënyrë që shpirti i të vdekurit të reabilitohej për sigurinë e të gjallëve.
Tek grekët dhe romakët e lashtë ishte e fiksuar ideja e lidhjes së gjarpërit me gjëndjen e të vdekurit. Gjarpëri shfaqet shpesh rreth varrezave prandaj është supozuar të jetë edhe rimishërimi i shpirtit të vdekur. Prandaj dhe me kalimin e shekujve u kthye edhe në simbolin e vdekjes.
Popujt e lashtë nuk ishin të bindur se të vdekurit ndaheshin plotësisht nga të gjallët.Ndërmjet dy botëve është menduar gjithmonë një bashkëveprim aktiv. Të lashtët besonin se të vdekurit jetonin në botën e nëndheshme dhe e konsideronin këtë vend si një kopje e botës së të gjallëve duke menduar se dielli lindte në botën tjetër kur perëndonte në botën e mbitokës.
Më vonë u krijua ideja e botës së frikshme dhe të errët të skëterrës, sipas popujve të Mesopotamisë. Sipas romakëve shpirti pushonte bashkë me trupin në varr prandaj aty vendoseshin edhe orendi dhe mjete të nevojshme për jetën në vazhdim.
Vazhdimi i ekzistencës së shpirtit pas vdekjes është përmendur me hollësi. Grekët gjithashtu besonin në pavdekësinë e shpirtit. Në botën tjetër shpirtrat bashkëekzistonin, bota tjetër e nëndheshme ishte e errët dhe e trishtueshme dhe dielli nuk ndriçonte kurrë.
Shpirtrat ishin si hije dhe përshkruheshin si fantazma anemike që mund të flisnin apo të kënaqnin ndonjë dëshirë njerëzore. Në eposin e Odisesë përshkruhet se vetë Uliksi, kur vizitoi botën e nëndheshme, iu desh të jepte gjak për ushqimin e fantazmave që ato të kishin mundësi të flisnin.
Paraardhësit tanë të lashtë kishin shumë frikë nga kthimi i ndonjë shpirti keqbërës dhe merrnin masa për qetësimin e tij. Kështu varrimi kishte një qëllim të dyfishtë: ruajtjen e të gjallëve nga shpirtrat e varrosur dhe sigurimin e qetësisë së këtyre shpirtrave në botën tjetër.
Që të gjallët të mbroheshin nga të vdekurit merreshin disa lloje masash gjatë ceremonisë mortore të gjitha me qëllim që ta mbanin të vdekurin në varr. Para se i vdekuri të dilte nga shtëpia, të afërmit i vinin atij rrotull tri herë, një praktikë e njohur kjo si rrethim.
Gjatë largimit të trupit nga banesa tregonin kujdes të veçantë se nëqoftëse masat e tjera dështonin, i vdekuri të mos ishte në gjëndje të gjente rrugën për t’u kthyer përsëri në shtëpi. E nxirrnin prej andej me këmbët përpara dhe sytë të lidhur që të mos shikonte se ku po shkonte.
Duke u nisur nga fakti se vampiri kthehej gjithmonë për të sulmuar të afërmit dhe shpirti mund të kthehej nga i njëjti vënd nga doli atëherë i vdekuri nuk dilte nga dera por nga ndonjë dritare e shtëpisë.
Në disa raste rrëzohej edhe ndonjë pjesë e murit,kalohej kufoma dhe më pas gjithçka rregullohej. Kështu vampiri nuk mund të kthehej në shtëpi dhe të kërcënonte banorët e saj. Në vendin e varrimit merreshin edhe masa të tjera.
Shpesh trupi varrosej me fytyrë nga toka që të mos ta gjente daljes. Për të bllokuar trupin disa fise primitive të Evropës qëndrore thyenin shtyllën kurrizore për të shmangur lëvizjet e të vdekurit apo pjesë të tjera të trupit. Sa varrosej i vdekuri, mbi varr vendoseshin gurë që ai të mos hapej. Disa herë varrimi bëhej në ndonjë derdhje të përkohshme lumi sepse uji ende sot konsiderohet si një pengesë rezultative për kalimin e vampirit.
Për të vdekurit me vetëvrasje proçedurat ndryshonin. Zakonisht këta njerëz varroseshin në udhëkryqe me zemër të shpuar dhe me duar e me këmbë të thyera. Me këtë mënyrë të gjallët mendonin se mbroheshin nga të vdekurit që mohonin ligjet e natyrës dhe i jepnin fund vetë jetës së tyre. Një jetë që i takonte vetëm natyrës ta merrte.
Përveç kësaj, të afërmit duke u kthyer nga varrimi e kishin zakon te zbrasnin të gjitha enët me ujë para banesës që të pengonin rikthimin e të vdekurit. Gjithashtu edhe gjatë kohës që mbahej zi të gjitha pasqyrat ktheheshin mbrapsht. Në vitet e lashtësisë pasqyrimi konsiderohej si shpirt.
Në qoftë se fantazma e të vdekurit ndodhej diku afër do të mund ta vidhte shpirtin që pasqyrohej dhe atëherë i gjalli duhej ta shoqëronte në botën tjetër. Pasqyra tregon gjithmonë të vërtetën dhe të mirën, si pasojë asnjë vampir apo fantazëm nuk mund të shfaqet në pasqyrë.
Mendohej se të vdekurit kanë fuqi të mëdha prandaj tek këto mentalitete fshihet sidomos frika. Të vdekurit ama mund të bëjnë edhe mirë. Mirësia e tyre sjell prodhueshmëri, bollëk, reshje etj ndërsa zemërimi i tyre vdekje, sterilizimin e grave dhe të tokës, furtuna, tërmete, eklipse, me një fjalë thithjen e energjisë jetësore.
Vampiri konsiderohet si sinonimi i gjarpërit sepse edhe ai duket se është i pavdekshëm kur ndërron lëkurën çdo vit.Mendohej se vampiri si dhe gjarpëri ishin përgjegjës për fenomenet meteorologjike.
Faktori tjetër që ndikoi në krijimin e përfytyrimit të vampirëve është edhe frika e njerëzve primitivë nga vdekja dhe nga gjithçka që lidhet me të. Dëshirat e lidhura me dimensionin e vdekjes janë të shumta,ndër to edhe ata që përcaktojnë lidhjen ndërmjet të vdekurve dhe të gjallëve.
Të përbashkëta ose të njejta janë dhe zakonet lidhur me varrosjen e të vdekurve tek të gjithë popujt evropianë. Që shpirti të kalojë në çfarëdolloj bote astrike pas vdekjes, të vdekurve u duhet bërë një varrim i shenjtë.
Trupi i të vdekurit e mban shpirtin në tokë derisa pjesa fizike fillon të tretet. Sipas popujve sllavë, pas vdekjes, shpirti endet në tokë pranë varrit të tij dhe viziton ato vënde që i njihte mirë kur ishte gjallë. Pas 40 ditësh shpirti kthehet përsëri në trupin e tij që është duke u dekompozuar dhe shkëputet nga dekompozimi për tek ambienti i tij i ri astrik.
Vampiri natyrisht e gjen trupin e tij të padekompozuar prandaj nuk ka nevojë të shkojë në botën e të vdekurve. Ishte zakonisht detyrë e njerëzve se nëqoftëse do të gjenin një kufomë, ta varrosnin menjëherë atë, në mënyrë që shpirti i të vdekurit të reabilitohej për sigurinë e të gjallëve.
Tek grekët dhe romakët e lashtë ishte e fiksuar ideja e lidhjes së gjarpërit me gjëndjen e të vdekurit. Gjarpëri shfaqet shpesh rreth varrezave prandaj është supozuar të jetë edhe rimishërimi i shpirtit të vdekur. Prandaj dhe me kalimin e shekujve u kthye edhe në simbolin e vdekjes.
Popujt e lashtë nuk ishin të bindur se të vdekurit ndaheshin plotësisht nga të gjallët.Ndërmjet dy botëve është menduar gjithmonë një bashkëveprim aktiv. Të lashtët besonin se të vdekurit jetonin në botën e nëndheshme dhe e konsideronin këtë vend si një kopje e botës së të gjallëve duke menduar se dielli lindte në botën tjetër kur perëndonte në botën e mbitokës.
Më vonë u krijua ideja e botës së frikshme dhe të errët të skëterrës, sipas popujve të Mesopotamisë. Sipas romakëve shpirti pushonte bashkë me trupin në varr prandaj aty vendoseshin edhe orendi dhe mjete të nevojshme për jetën në vazhdim.
Vazhdimi i ekzistencës së shpirtit pas vdekjes është përmendur me hollësi. Grekët gjithashtu besonin në pavdekësinë e shpirtit. Në botën tjetër shpirtrat bashkëekzistonin, bota tjetër e nëndheshme ishte e errët dhe e trishtueshme dhe dielli nuk ndriçonte kurrë.
Shpirtrat ishin si hije dhe përshkruheshin si fantazma anemike që mund të flisnin apo të kënaqnin ndonjë dëshirë njerëzore. Në eposin e Odisesë përshkruhet se vetë Uliksi, kur vizitoi botën e nëndheshme, iu desh të jepte gjak për ushqimin e fantazmave që ato të kishin mundësi të flisnin.
Paraardhësit tanë të lashtë kishin shumë frikë nga kthimi i ndonjë shpirti keqbërës dhe merrnin masa për qetësimin e tij. Kështu varrimi kishte një qëllim të dyfishtë: ruajtjen e të gjallëve nga shpirtrat e varrosur dhe sigurimin e qetësisë së këtyre shpirtrave në botën tjetër.
Që të gjallët të mbroheshin nga të vdekurit merreshin disa lloje masash gjatë ceremonisë mortore të gjitha me qëllim që ta mbanin të vdekurin në varr. Para se i vdekuri të dilte nga shtëpia, të afërmit i vinin atij rrotull tri herë, një praktikë e njohur kjo si rrethim.
Gjatë largimit të trupit nga banesa tregonin kujdes të veçantë se nëqoftëse masat e tjera dështonin, i vdekuri të mos ishte në gjëndje të gjente rrugën për t’u kthyer përsëri në shtëpi. E nxirrnin prej andej me këmbët përpara dhe sytë të lidhur që të mos shikonte se ku po shkonte.
Duke u nisur nga fakti se vampiri kthehej gjithmonë për të sulmuar të afërmit dhe shpirti mund të kthehej nga i njëjti vënd nga doli atëherë i vdekuri nuk dilte nga dera por nga ndonjë dritare e shtëpisë.
Në disa raste rrëzohej edhe ndonjë pjesë e murit,kalohej kufoma dhe më pas gjithçka rregullohej. Kështu vampiri nuk mund të kthehej në shtëpi dhe të kërcënonte banorët e saj. Në vendin e varrimit merreshin edhe masa të tjera.
Shpesh trupi varrosej me fytyrë nga toka që të mos ta gjente daljes. Për të bllokuar trupin disa fise primitive të Evropës qëndrore thyenin shtyllën kurrizore për të shmangur lëvizjet e të vdekurit apo pjesë të tjera të trupit. Sa varrosej i vdekuri, mbi varr vendoseshin gurë që ai të mos hapej. Disa herë varrimi bëhej në ndonjë derdhje të përkohshme lumi sepse uji ende sot konsiderohet si një pengesë rezultative për kalimin e vampirit.
Për të vdekurit me vetëvrasje proçedurat ndryshonin. Zakonisht këta njerëz varroseshin në udhëkryqe me zemër të shpuar dhe me duar e me këmbë të thyera. Me këtë mënyrë të gjallët mendonin se mbroheshin nga të vdekurit që mohonin ligjet e natyrës dhe i jepnin fund vetë jetës së tyre. Një jetë që i takonte vetëm natyrës ta merrte.
Përveç kësaj, të afërmit duke u kthyer nga varrimi e kishin zakon te zbrasnin të gjitha enët me ujë para banesës që të pengonin rikthimin e të vdekurit. Gjithashtu edhe gjatë kohës që mbahej zi të gjitha pasqyrat ktheheshin mbrapsht. Në vitet e lashtësisë pasqyrimi konsiderohej si shpirt.
Në qoftë se fantazma e të vdekurit ndodhej diku afër do të mund ta vidhte shpirtin që pasqyrohej dhe atëherë i gjalli duhej ta shoqëronte në botën tjetër. Pasqyra tregon gjithmonë të vërtetën dhe të mirën, si pasojë asnjë vampir apo fantazëm nuk mund të shfaqet në pasqyrë.
Mendohej se të vdekurit kanë fuqi të mëdha prandaj tek këto mentalitete fshihet sidomos frika. Të vdekurit ama mund të bëjnë edhe mirë. Mirësia e tyre sjell prodhueshmëri, bollëk, reshje etj ndërsa zemërimi i tyre vdekje, sterilizimin e grave dhe të tokës, furtuna, tërmete, eklipse, me një fjalë thithjen e energjisë jetësore.
Vampiri konsiderohet si sinonimi i gjarpërit sepse edhe ai duket se është i pavdekshëm kur ndërron lëkurën çdo vit.Mendohej se vampiri si dhe gjarpëri ishin përgjegjës për fenomenet meteorologjike.
Juѕт٠- Webmaster
-
Re: Të vërtetat e fshehura
nga Juѕт٠ Sat Jan 29, 2011 9:29 am
Fantazitë e ndërgjegjes fisnore
A ekzistojnë vampirët? Nuk mund ta konsideroj këtë fenomen vetëm si mitologji. Interpretimet logjike janë më tepër shkencore, sociale dhe psikologjike se sa mitologjike dhe mendimi kolektiv i fisit të njeriut për “zakonet”makabre të vampirëve ndoshta i dedikohet fenomeneve paralele psikologjike.
Është fakt se në të shkuarën ashtu si dhe tani,janë varrosur njerëz me vdekje klinike. Të gjithë ata që kanë mundur të dalin nga varret e tyre të parakohshëm përballoheshin me frikë sepse quheshin si “të kthyer”. Një lloj tjetër vampiri është ai që thith energjinë shpirtërore nëpërmjet frikës duke u privuar njerëzve dëshirën për jetën.
Megjithëse njeriu u zhvillua nga ana intelektuale, mbeti rob i fantazmave të tij të errëta të cilat nuk arriti kurrë t’i shpjegojë me gjithë zhvillimin e madh teknologjik e shkencor. Vampiri siç duket përfaqëson njërën prej këtyre fantazive të rrënjosura thellë në ndërgjegjen tonë njerëzore dhe frika e pashpjeguar fëminore e ndjek njeriun edhe në pjesën tjetër të jetës së tij.
Mbi bazë të shkencës dhe të legjendave vampirët dhe fantazmat janë thjesht pjesa e errët e imagjinatës tonë që vihet shpesh herë në punë për ti dhënë një shpjegim një fakti iracional.
Por pavarësisht cdo legjende këto dy krijesa kanë për të na shoqëruar përherë deri në fundin e jetës sonë.
A ekzistojnë vampirët? Nuk mund ta konsideroj këtë fenomen vetëm si mitologji. Interpretimet logjike janë më tepër shkencore, sociale dhe psikologjike se sa mitologjike dhe mendimi kolektiv i fisit të njeriut për “zakonet”makabre të vampirëve ndoshta i dedikohet fenomeneve paralele psikologjike.
Është fakt se në të shkuarën ashtu si dhe tani,janë varrosur njerëz me vdekje klinike. Të gjithë ata që kanë mundur të dalin nga varret e tyre të parakohshëm përballoheshin me frikë sepse quheshin si “të kthyer”. Një lloj tjetër vampiri është ai që thith energjinë shpirtërore nëpërmjet frikës duke u privuar njerëzve dëshirën për jetën.
Megjithëse njeriu u zhvillua nga ana intelektuale, mbeti rob i fantazmave të tij të errëta të cilat nuk arriti kurrë t’i shpjegojë me gjithë zhvillimin e madh teknologjik e shkencor. Vampiri siç duket përfaqëson njërën prej këtyre fantazive të rrënjosura thellë në ndërgjegjen tonë njerëzore dhe frika e pashpjeguar fëminore e ndjek njeriun edhe në pjesën tjetër të jetës së tij.
Mbi bazë të shkencës dhe të legjendave vampirët dhe fantazmat janë thjesht pjesa e errët e imagjinatës tonë që vihet shpesh herë në punë për ti dhënë një shpjegim një fakti iracional.
Por pavarësisht cdo legjende këto dy krijesa kanë për të na shoqëruar përherë deri në fundin e jetës sonë.
Juѕт٠- Webmaster
-
Re: Të vërtetat e fshehura
nga Juѕт٠ Sat Jan 29, 2011 9:29 am
Misteri i piramidës së KEOPSIT !
Çdo njeri është në gjëndje që në një natë të errët të gjejë drejtimin e Bejrut, me anë të Yllit Polar. Gjithashtu është në dijeni që për shkak të dukurisë së preçesionit, boshti i rrotullimit të Tokës zhvendoset duke përshkuar një sipërfaqe konike një herë në 25.800 vjet.
Domethënë se ky bosht e ndryshon orientimin e vet në hapësirë. Kjo do të thotë se poli qiellor, pra pika ku shënjon boshti i Tokës, përshkuan në sfondin e qiellit yjor një rreth të madh. Në qoftë se poli bie pikërisht afër ndonjë ylli të shndërritshëm atëherë ky yll luan rolin e Yllit Polar.
Sot këtë rol e luan ylli Alfa i Arushës së vogël (Ursae Minoris). Por 4.500 vjet më parë Poli Verior i qiellit ndodhej afër një tjetër ylli të ndritshëm dhe pikërisht afër yllit alfa Draconis. Me këtë lidhet historia e njërës prej hipotezave të fshehta të ndërtimit të piramidës së Keopsit.
Korridori i brëndshëm më i gjatë,ose thënë ndryshe hyrja e tunelit e kësaj piramide, është e ndrejtuar për nga veriu. Sikur pjerrësia e tij të ishte 30 gradë aq sa është gjerësia gjeografike e vendit, ku ndodhet piramida atëherë vrojtuesi i ndodhur në qendër të saj do të shikonte Polin Verior të qiellit në drejtim të vrimës së tunelit.
Pjerrësia e tunelit është vetëm 26.5 gradë.Kjo do të thotë se tuneli shënjon në drejtim të pikës që ndodhet 3.5 gradë poshtë polit. Në fillim të shekullit XIX astronomi i dëgjuar, Herchel në lidhje me këtë problem formuloi hipotezën, sipas së cilës del se në kohën kur u ndërtua piramida, ylli alfa Draconis ishte pikërisht në po këtë largësi nga poli e për rrjedhojë gjatë një ditë-nate, ai ndodhej një herë në kulmin e poshtëm të tij dhe saktësisht poshtë polit, atje ku shënjonte tuneli i piramidës.
Ja dhe një tjetër histori rreth kesaj piramide që ka lidhje me ciklin “Dijet e panjohura të Egjiptit”.
Po jo vetëm vendosja se kur ka ndodhur kjo mund të ndihmojë në përcaktimin e saktë të datës së ndërtimit të piramidës. Siç del, alfa Draconis ndodhej larg Polit me 3.5 gradë dy herë:në vitin 2.100 dhe 3.300 vjet para erës sonë.
Fatkeqësisht asnjë nga këto data nuk përputhen me ato çfarë dihen nga studimet egjiptologjike : Piramida e Keopsit u ngrit rreth vitit 2.800 para erës sonë,pra kemi një shmangie,një digresion. Për këtë astronomi polak, Jozef Smak,është shprehur se “duke mos qenë egjiptolog nuk ishte në gjendje të thotë se hipoteza e John Herschel në kohën kur e ka formuluar atë ishte përputhja më e mirë”.
E ndoshta kështu mund të ketë qenë, nëse gjykohet nga mesazhi i Napoleonit kur thoshte :”Ushtarë, 40 shekuj shikojnë te ju!”. Nga kjo del se shkencëtarët që shoqëronin Napoleonin në ekspeditën për në Egjipt e datuan ngritjen e piramidës së Keopsit rreth vitit 2.200 para erës sonë.
Hipotezës së Herschelit, studiuesit i janë kthyer disa herë. Këtë e kanë bërë po ashtu dhe astronomët edhe pse korigjimet e tyre kanë qënë të vogla, por dijet tona rreth dukurisë së preçesionit nuk kanë ndryshuar aq shumë gjatë këtyre 200 e më shumë viteve të fundit.
Përpara shumë vitesh me këtë problem, por edhe për shumë vjet u morën përsëri edhe Walker i Us Naval Observatory. Ai arriti t’i japë zgjidhje këtij misteri edhe pse nuk kishte asnjë lidhje me astronominë. Walker konstatoi pikërisht atë që mënyra më e thjeshtë e ndërtimit të trotuarit apo korridorit konsiston me vendosjen përkatëse të blloqeve prej guri.
Pa vështirësi ai vuri re se tangjentja është e barabartë me ½ por sa do të jetë vetë këndi ?
Për këtë mjafton të përdoret tabela e logaritmeve apo edhe mënyra të tjera dhe ky kënd del i barabaratë me 26.5 gradë.
Megjithatë ka lindur reflektimi. Kështu gjatë më shumë se 200 vjetëve që zotëroi hipoteza e Herschelit dhe kur luajtën rol dijet e panjohura të Egjiptit, ky problem tërhoqi vëmendjen e shumë njerëzve.
Ndërkohë që zgjidhja e enigmës që dha Walkeri në fakt nuk ndeshi asnjë kundërshtim. Por, duhet thënë se deri sot nuk ka pasur asnjë sipërmarrje për të ndërmarrë rrënimin e shtresave të sipërme të sipërfaqes së tunelit, për t’u bindur nëse blloqet prej guri janë vendosur ashtu siç janë deri më sot. Nga sa u tha dilet në përfundimin se misteri i piramidës së Keopsit mbetet përsëri sekret.
Çdo njeri është në gjëndje që në një natë të errët të gjejë drejtimin e Bejrut, me anë të Yllit Polar. Gjithashtu është në dijeni që për shkak të dukurisë së preçesionit, boshti i rrotullimit të Tokës zhvendoset duke përshkuar një sipërfaqe konike një herë në 25.800 vjet.
Domethënë se ky bosht e ndryshon orientimin e vet në hapësirë. Kjo do të thotë se poli qiellor, pra pika ku shënjon boshti i Tokës, përshkuan në sfondin e qiellit yjor një rreth të madh. Në qoftë se poli bie pikërisht afër ndonjë ylli të shndërritshëm atëherë ky yll luan rolin e Yllit Polar.
Sot këtë rol e luan ylli Alfa i Arushës së vogël (Ursae Minoris). Por 4.500 vjet më parë Poli Verior i qiellit ndodhej afër një tjetër ylli të ndritshëm dhe pikërisht afër yllit alfa Draconis. Me këtë lidhet historia e njërës prej hipotezave të fshehta të ndërtimit të piramidës së Keopsit.
Korridori i brëndshëm më i gjatë,ose thënë ndryshe hyrja e tunelit e kësaj piramide, është e ndrejtuar për nga veriu. Sikur pjerrësia e tij të ishte 30 gradë aq sa është gjerësia gjeografike e vendit, ku ndodhet piramida atëherë vrojtuesi i ndodhur në qendër të saj do të shikonte Polin Verior të qiellit në drejtim të vrimës së tunelit.
Pjerrësia e tunelit është vetëm 26.5 gradë.Kjo do të thotë se tuneli shënjon në drejtim të pikës që ndodhet 3.5 gradë poshtë polit. Në fillim të shekullit XIX astronomi i dëgjuar, Herchel në lidhje me këtë problem formuloi hipotezën, sipas së cilës del se në kohën kur u ndërtua piramida, ylli alfa Draconis ishte pikërisht në po këtë largësi nga poli e për rrjedhojë gjatë një ditë-nate, ai ndodhej një herë në kulmin e poshtëm të tij dhe saktësisht poshtë polit, atje ku shënjonte tuneli i piramidës.
Ja dhe një tjetër histori rreth kesaj piramide që ka lidhje me ciklin “Dijet e panjohura të Egjiptit”.
Po jo vetëm vendosja se kur ka ndodhur kjo mund të ndihmojë në përcaktimin e saktë të datës së ndërtimit të piramidës. Siç del, alfa Draconis ndodhej larg Polit me 3.5 gradë dy herë:në vitin 2.100 dhe 3.300 vjet para erës sonë.
Fatkeqësisht asnjë nga këto data nuk përputhen me ato çfarë dihen nga studimet egjiptologjike : Piramida e Keopsit u ngrit rreth vitit 2.800 para erës sonë,pra kemi një shmangie,një digresion. Për këtë astronomi polak, Jozef Smak,është shprehur se “duke mos qenë egjiptolog nuk ishte në gjendje të thotë se hipoteza e John Herschel në kohën kur e ka formuluar atë ishte përputhja më e mirë”.
E ndoshta kështu mund të ketë qenë, nëse gjykohet nga mesazhi i Napoleonit kur thoshte :”Ushtarë, 40 shekuj shikojnë te ju!”. Nga kjo del se shkencëtarët që shoqëronin Napoleonin në ekspeditën për në Egjipt e datuan ngritjen e piramidës së Keopsit rreth vitit 2.200 para erës sonë.
Hipotezës së Herschelit, studiuesit i janë kthyer disa herë. Këtë e kanë bërë po ashtu dhe astronomët edhe pse korigjimet e tyre kanë qënë të vogla, por dijet tona rreth dukurisë së preçesionit nuk kanë ndryshuar aq shumë gjatë këtyre 200 e më shumë viteve të fundit.
Përpara shumë vitesh me këtë problem, por edhe për shumë vjet u morën përsëri edhe Walker i Us Naval Observatory. Ai arriti t’i japë zgjidhje këtij misteri edhe pse nuk kishte asnjë lidhje me astronominë. Walker konstatoi pikërisht atë që mënyra më e thjeshtë e ndërtimit të trotuarit apo korridorit konsiston me vendosjen përkatëse të blloqeve prej guri.
Pa vështirësi ai vuri re se tangjentja është e barabartë me ½ por sa do të jetë vetë këndi ?
Për këtë mjafton të përdoret tabela e logaritmeve apo edhe mënyra të tjera dhe ky kënd del i barabaratë me 26.5 gradë.
Megjithatë ka lindur reflektimi. Kështu gjatë më shumë se 200 vjetëve që zotëroi hipoteza e Herschelit dhe kur luajtën rol dijet e panjohura të Egjiptit, ky problem tërhoqi vëmendjen e shumë njerëzve.
Ndërkohë që zgjidhja e enigmës që dha Walkeri në fakt nuk ndeshi asnjë kundërshtim. Por, duhet thënë se deri sot nuk ka pasur asnjë sipërmarrje për të ndërmarrë rrënimin e shtresave të sipërme të sipërfaqes së tunelit, për t’u bindur nëse blloqet prej guri janë vendosur ashtu siç janë deri më sot. Nga sa u tha dilet në përfundimin se misteri i piramidës së Keopsit mbetet përsëri sekret.
Juѕт٠- Webmaster
-
Re: Të vërtetat e fshehura
nga Juѕт٠ Sat Jan 29, 2011 9:29 am
Misteri i vdekjes së STALINIT !
Të gjitha versionet të njohura deri më sot mbi vdekjen e prijësit të popujve, mesa duket janë larg të vërtetës. Më 9 mars 1953 në vend të Stalinit, bashkëluftëtarët e tij mund të kenë varrosur një njeri krejt tjetër.
Vetëm pak kohë më parë u hoq nga regjistri një dorëshkrim i dhjetë mjekëve mbi ditët e fundit të Stalinit. Unë personalisht mësova disa histori sensacionale nga ky dokument.
Ky regjistër ku janë shënuar ngjarjet nga 2 deri në 6 mars 1953 shënon një përmbysje të plotë për gjithçka që ndodhi atë herë. Ditarët dhe konkluzionet janë nënshkruar nga mjekët e shërbimit dhe pataloganatomistët të cilët në ato orë të frikshme nuk do të mund të sajonin të paqëna. Përse? Që pastaj të përgjigjeshin me kokën e tyre?
Ata nuk mund të harronin që pikërisht ato ditë, në Moskë po merrtë udhë një çështje e tmerrshme politike e sajuar kundër mjekëve.
Para se të citoj regjistrin mjekësor dua të theksoj se të gjithë studiuesit marrin për bazë kujtimet e Pjetër Llozgacovit, i cili ishte i pari që e pa prijësin të sëmurë për vdekje.
Llozgacovi, zëvendës shefi i rojeve të shtëpisë ku vdiq Stalini,thotë : “Stalini qe shtrirë mbi qilim pranë tavolinës. Me radio njoftova urgjentisht Starostinin, Tukovin dhe Butusovën. Dukej që ai kishte ngrirë vetëm me këmishën e ushtarit...Butuzova i uli mëngët e shpërvjelura të këmishës...Stalinin e vunë mbi divan dhe e mbuluan me batanije...Në orën 9:00 të 2 marsit edhën mjekët dhe nisën të vizitojnë Stalinin...”.
Tani nga regjistri i mjekëve do të mësojmë si ka ndodhur në të vërtetë. Vizita e parë e të sëmurit u bë në orën 7:00 të 2 marsit nga profesorët në prani të shefit të shërbimit mjekësor të Kremlinit,shokut Kuperin...I sëmuri qe shtrirë pa ndenja në divan...i veshur me kostum.
Me një fjalë mjekët u thirrën para orës 7:00 të mëngjesit. Së dyti Llozgacovi në asnjë vend nuk thotë se Stalinin e kishin veshur para se të vinin mjekët. Përse ? Ndoshta ngaqë atë e kishin gjetur menjëherë të vdekur, pastaj prijësin e ndjerë, gjysmë të zhveshur e kishin zëvendësuar me sozinë “e sëmurë urgjentisht” dhe të veshur me kostum ! Midis të tjerave që Stalinin e gjetën të vdekur tregoi nga fjalët e shefit të rojave Orllovi , Genadi Kollomencevi, përgjegjësi i ushqimit në Kremlin.
Ku e çuan Stalinin e vdekur nuk dihet. Ka mundësi ta kenë fshehur fillimisht në shtëpi, në një dhomë të madhe frigorifer që ndodhej atje. Pastaj mund ta kenë varrosur fshehurazi ose mund ta kenë murosur në ndonjë bodrum. Sic nuk e di njeri edhe sot e kësaj dite se ku ndodhen eshtrat e Buharinit dhe Rukovit, po ashtu mund të ketë ndodhur edhe me Stalinin dhe sozinë e tij.
Kurse për faktin që në ekspertizën patalogoanatomike nuk sollën Stalinin (po ti besojmë aktit të ekspertizës) nuk mbetet dyshim. Për të arritur në një përfundim të tillë, mjafton të krahasojmë aktin e ekspertizës patologoanatomike të trupit të Stalinit me përshkrimet që i bëjnë mjekët prijësit të gjallë.
Të habit fakti që gjatë kontrollit të jashtëm të të vdekurit nuk u vërejt që gishti i dytë dhe ai i tretë i këmbës së majtë qenë rritur (me protezë) meqënëse ky fakt përmendej enkas (gjatë arrestimit më 1904 dhe vizitave mjekësore në vitet ’20).
Kurse për operacionin e ndarjes së këtyre gishtave nuk flitet gjëkundi. Edhe po të kishte patur të tillë do të mbeteshin shenja të cilat patalogoanatomistët do ti kishin fiksuar, siç fiksuan “shenja të vjetra të vecanta” të trupit.
Ne fakt këmbët përshkruhen me të gjitha hollësitë: “Tabanët ndodhen në pozicionin mesatar. Gishtat e këmbës së djathtë (i pari dhe i dyti) janë pak të përthyer. Thonjtë e gishtit të parë dhe të dytë janë të trashë, të shkurtër, të rrudhosur me ngjyrë të murrme.
Thonjtë e gishtave të tjerë janë të zbehtë dhe të hollë”. Mjekët nuk kishin parë diçka të tillë tek Stalini i gjallë. Kurse në ekspertizën ambulatore më 1925 dhe 1926 mjekët Krauz, Fester, Rozanov, Obrosov dhe Elistratov kanë shkruar: “Rritje e gishtave në këmbën e majtë” të Stalinit 46 vjec.
Patalogoanatomistët e përshkruajnë trupin me hollësi : njolla,blana,shenja prerje,ngjyra etj...Ata shkruajnë : “Lëkura në kurrizin e dorës së djathtë ka nuancë të lehtë rozë, kurse në kycin e majtë nuancë të verdhë.
Në lëkurën e kurrizit të duarve vërehen njolla pigmenti me forma të ndryshme me madhësi nga një kokë gjilpëre deri 0.6x0.5 cm të parakrahut të djathtë nga pjesa e jashtme. Thonjtë e duarve janë të nxirë vende vende dhe në ngjyrë mavi”.
Lind pyetja : Përse gjatë një kontrolli kaq të imët 19 yjet e mjekësisë nuk vunë re që dora e majtë që nuk përthyhej, ndryshonte shumë nga e djathta, për çka dëshmojnë disa vizita mjekësore të Stalinit për së gjalli ?
Më 11 gusht 1926 konsultantët Tarasevic, Shurovski dhe Obrosovi në ekspertizë shkruan : “Dora e majtë me atrofi periartikulare të kyçeve të bërrylit dhe të supit, rrjedhojë e një rënieje në moshën 6 vjeçare, qelbëzimit të gjatë pranë kyçit të bërrylit...”.
Ose : “Lëvizje të kufizuara në kyçin e supit të majtë dhe dukuri atrofike në muskujt e dorës së majtë përreth kyçit të bërrylit dhe supit”. Kurse në aktin e patalogoanatomistëve shkruhen vetëm për volumin e muskujve,por s’përmendet fare bërryli i dëmtuar : “Seksioni i gjymtyrës së sipërme të majtë në mes të llërës 24 cm,kurse në mes të parakrahut 20 cm.
Seksioni i krahut të djathtë në të njëjtin nivel është 28.5 cm,kurse seksioni i parakrahut të djathtë 21 cm”. Këto difekte thuajse nuk bien në sy,për çka mund të bindet gjithkush,po të masë duart e veta dhe të zbulojë mospërputhje analoge. Sozia mund të përshtatet lehtë me pasaktësi të tilla. Mjafton të vihet dora në allçi, si të ishte e thyer dhe ajo do të tkurrej, po të mos ushtrohej rregullisht...
Përfundimisht dhe më shumë se gjithçka tjetër të nxit të mendosh për një sozi fakti që patalogoanatomistët më të mirë të vendit nuk dalluan mospërputhjen e dukshme të këmbëve për nga trashësia, gjë që përmendet në kartelën mjekësore nga profesorët Valedinski dhe Versilov më 2 shtator 1929.
Dua të theksoj se ndryshimi në trashësinë e këmbëve,qoftë edhe 1 cm bie në sy, kurse ndryshimi tek prijësi arrinte nga 2 deri në 3 cm. Udhëheqja e Stalinit mund të ishte e përjetshme. Kësisoj, të gjitha flasin vetëm për diçka : trupi i hapur pas vdekjes nuk i përkiste Stalinit !
Po të kemi parasysh zërat sipas të cilëve Stalini i vërtetë qe helmuar që më 23 dhjetor 1937, kurse sozia e tij e talentuar më 26 mars 1947, atëherë ndërrimi periodik i “Stalinëve” në timonin e shtetit nga sozitë mund të bëhej aq i zakonshëm sa bashkëluftëtarët, duke e hyjnizuar kësisoj prijësin kishin mundësi ta bënin udhëheqjen e Stalinit praktikisht të përjetshme !
Përse mund të duhej kjo? Vetëm për të shfrytëzuar autoritetin e paprecedent të Stalinit në Botë ! Me sa duket, Jo më kot Andrei, i biri i Malenkovit pranon se lidhur me Stalinin babait nuk i nxirrje dot një fjalë edhe 30 vjet pas vdekjes së tij...
Kuptohet, kjo është hamëndje e pazakontë, por ç’nuk bën vaki sidomos kur bëhet fjalë për personalitete të tilla, si Beria dhe Malenkovi !
Pikërisht këta në mars 1953 “frenuan” drejtimin e shtetit nga sozia i rradhës,i cili me sa duket qe bërë i pakomandueshëm. Këtu është vendi të shtojmë : edhe po të gjenin të vdekur Stalinin e vërtetë, Beria njëlloj do të vinte në vend sozinë në agoni, që të fitonte kohë për të ndarë pushtetin.
Që Beria ka gisht në këtë mes këtë e provojnë dokumente të Kremlinit të asaj kohe. Por për to s’ka ardhur akoma koha të tregohen.
Thjesht një gjë është e sigurtë: Trupi i Stalinit të “VËRTETË” nuk mund të gjëndet më kurrë.
Të gjitha versionet të njohura deri më sot mbi vdekjen e prijësit të popujve, mesa duket janë larg të vërtetës. Më 9 mars 1953 në vend të Stalinit, bashkëluftëtarët e tij mund të kenë varrosur një njeri krejt tjetër.
Vetëm pak kohë më parë u hoq nga regjistri një dorëshkrim i dhjetë mjekëve mbi ditët e fundit të Stalinit. Unë personalisht mësova disa histori sensacionale nga ky dokument.
Ky regjistër ku janë shënuar ngjarjet nga 2 deri në 6 mars 1953 shënon një përmbysje të plotë për gjithçka që ndodhi atë herë. Ditarët dhe konkluzionet janë nënshkruar nga mjekët e shërbimit dhe pataloganatomistët të cilët në ato orë të frikshme nuk do të mund të sajonin të paqëna. Përse? Që pastaj të përgjigjeshin me kokën e tyre?
Ata nuk mund të harronin që pikërisht ato ditë, në Moskë po merrtë udhë një çështje e tmerrshme politike e sajuar kundër mjekëve.
Para se të citoj regjistrin mjekësor dua të theksoj se të gjithë studiuesit marrin për bazë kujtimet e Pjetër Llozgacovit, i cili ishte i pari që e pa prijësin të sëmurë për vdekje.
Llozgacovi, zëvendës shefi i rojeve të shtëpisë ku vdiq Stalini,thotë : “Stalini qe shtrirë mbi qilim pranë tavolinës. Me radio njoftova urgjentisht Starostinin, Tukovin dhe Butusovën. Dukej që ai kishte ngrirë vetëm me këmishën e ushtarit...Butuzova i uli mëngët e shpërvjelura të këmishës...Stalinin e vunë mbi divan dhe e mbuluan me batanije...Në orën 9:00 të 2 marsit edhën mjekët dhe nisën të vizitojnë Stalinin...”.
Tani nga regjistri i mjekëve do të mësojmë si ka ndodhur në të vërtetë. Vizita e parë e të sëmurit u bë në orën 7:00 të 2 marsit nga profesorët në prani të shefit të shërbimit mjekësor të Kremlinit,shokut Kuperin...I sëmuri qe shtrirë pa ndenja në divan...i veshur me kostum.
Me një fjalë mjekët u thirrën para orës 7:00 të mëngjesit. Së dyti Llozgacovi në asnjë vend nuk thotë se Stalinin e kishin veshur para se të vinin mjekët. Përse ? Ndoshta ngaqë atë e kishin gjetur menjëherë të vdekur, pastaj prijësin e ndjerë, gjysmë të zhveshur e kishin zëvendësuar me sozinë “e sëmurë urgjentisht” dhe të veshur me kostum ! Midis të tjerave që Stalinin e gjetën të vdekur tregoi nga fjalët e shefit të rojave Orllovi , Genadi Kollomencevi, përgjegjësi i ushqimit në Kremlin.
Ku e çuan Stalinin e vdekur nuk dihet. Ka mundësi ta kenë fshehur fillimisht në shtëpi, në një dhomë të madhe frigorifer që ndodhej atje. Pastaj mund ta kenë varrosur fshehurazi ose mund ta kenë murosur në ndonjë bodrum. Sic nuk e di njeri edhe sot e kësaj dite se ku ndodhen eshtrat e Buharinit dhe Rukovit, po ashtu mund të ketë ndodhur edhe me Stalinin dhe sozinë e tij.
Kurse për faktin që në ekspertizën patalogoanatomike nuk sollën Stalinin (po ti besojmë aktit të ekspertizës) nuk mbetet dyshim. Për të arritur në një përfundim të tillë, mjafton të krahasojmë aktin e ekspertizës patologoanatomike të trupit të Stalinit me përshkrimet që i bëjnë mjekët prijësit të gjallë.
Të habit fakti që gjatë kontrollit të jashtëm të të vdekurit nuk u vërejt që gishti i dytë dhe ai i tretë i këmbës së majtë qenë rritur (me protezë) meqënëse ky fakt përmendej enkas (gjatë arrestimit më 1904 dhe vizitave mjekësore në vitet ’20).
Kurse për operacionin e ndarjes së këtyre gishtave nuk flitet gjëkundi. Edhe po të kishte patur të tillë do të mbeteshin shenja të cilat patalogoanatomistët do ti kishin fiksuar, siç fiksuan “shenja të vjetra të vecanta” të trupit.
Ne fakt këmbët përshkruhen me të gjitha hollësitë: “Tabanët ndodhen në pozicionin mesatar. Gishtat e këmbës së djathtë (i pari dhe i dyti) janë pak të përthyer. Thonjtë e gishtit të parë dhe të dytë janë të trashë, të shkurtër, të rrudhosur me ngjyrë të murrme.
Thonjtë e gishtave të tjerë janë të zbehtë dhe të hollë”. Mjekët nuk kishin parë diçka të tillë tek Stalini i gjallë. Kurse në ekspertizën ambulatore më 1925 dhe 1926 mjekët Krauz, Fester, Rozanov, Obrosov dhe Elistratov kanë shkruar: “Rritje e gishtave në këmbën e majtë” të Stalinit 46 vjec.
Patalogoanatomistët e përshkruajnë trupin me hollësi : njolla,blana,shenja prerje,ngjyra etj...Ata shkruajnë : “Lëkura në kurrizin e dorës së djathtë ka nuancë të lehtë rozë, kurse në kycin e majtë nuancë të verdhë.
Në lëkurën e kurrizit të duarve vërehen njolla pigmenti me forma të ndryshme me madhësi nga një kokë gjilpëre deri 0.6x0.5 cm të parakrahut të djathtë nga pjesa e jashtme. Thonjtë e duarve janë të nxirë vende vende dhe në ngjyrë mavi”.
Lind pyetja : Përse gjatë një kontrolli kaq të imët 19 yjet e mjekësisë nuk vunë re që dora e majtë që nuk përthyhej, ndryshonte shumë nga e djathta, për çka dëshmojnë disa vizita mjekësore të Stalinit për së gjalli ?
Më 11 gusht 1926 konsultantët Tarasevic, Shurovski dhe Obrosovi në ekspertizë shkruan : “Dora e majtë me atrofi periartikulare të kyçeve të bërrylit dhe të supit, rrjedhojë e një rënieje në moshën 6 vjeçare, qelbëzimit të gjatë pranë kyçit të bërrylit...”.
Ose : “Lëvizje të kufizuara në kyçin e supit të majtë dhe dukuri atrofike në muskujt e dorës së majtë përreth kyçit të bërrylit dhe supit”. Kurse në aktin e patalogoanatomistëve shkruhen vetëm për volumin e muskujve,por s’përmendet fare bërryli i dëmtuar : “Seksioni i gjymtyrës së sipërme të majtë në mes të llërës 24 cm,kurse në mes të parakrahut 20 cm.
Seksioni i krahut të djathtë në të njëjtin nivel është 28.5 cm,kurse seksioni i parakrahut të djathtë 21 cm”. Këto difekte thuajse nuk bien në sy,për çka mund të bindet gjithkush,po të masë duart e veta dhe të zbulojë mospërputhje analoge. Sozia mund të përshtatet lehtë me pasaktësi të tilla. Mjafton të vihet dora në allçi, si të ishte e thyer dhe ajo do të tkurrej, po të mos ushtrohej rregullisht...
Përfundimisht dhe më shumë se gjithçka tjetër të nxit të mendosh për një sozi fakti që patalogoanatomistët më të mirë të vendit nuk dalluan mospërputhjen e dukshme të këmbëve për nga trashësia, gjë që përmendet në kartelën mjekësore nga profesorët Valedinski dhe Versilov më 2 shtator 1929.
Dua të theksoj se ndryshimi në trashësinë e këmbëve,qoftë edhe 1 cm bie në sy, kurse ndryshimi tek prijësi arrinte nga 2 deri në 3 cm. Udhëheqja e Stalinit mund të ishte e përjetshme. Kësisoj, të gjitha flasin vetëm për diçka : trupi i hapur pas vdekjes nuk i përkiste Stalinit !
Po të kemi parasysh zërat sipas të cilëve Stalini i vërtetë qe helmuar që më 23 dhjetor 1937, kurse sozia e tij e talentuar më 26 mars 1947, atëherë ndërrimi periodik i “Stalinëve” në timonin e shtetit nga sozitë mund të bëhej aq i zakonshëm sa bashkëluftëtarët, duke e hyjnizuar kësisoj prijësin kishin mundësi ta bënin udhëheqjen e Stalinit praktikisht të përjetshme !
Përse mund të duhej kjo? Vetëm për të shfrytëzuar autoritetin e paprecedent të Stalinit në Botë ! Me sa duket, Jo më kot Andrei, i biri i Malenkovit pranon se lidhur me Stalinin babait nuk i nxirrje dot një fjalë edhe 30 vjet pas vdekjes së tij...
Kuptohet, kjo është hamëndje e pazakontë, por ç’nuk bën vaki sidomos kur bëhet fjalë për personalitete të tilla, si Beria dhe Malenkovi !
Pikërisht këta në mars 1953 “frenuan” drejtimin e shtetit nga sozia i rradhës,i cili me sa duket qe bërë i pakomandueshëm. Këtu është vendi të shtojmë : edhe po të gjenin të vdekur Stalinin e vërtetë, Beria njëlloj do të vinte në vend sozinë në agoni, që të fitonte kohë për të ndarë pushtetin.
Që Beria ka gisht në këtë mes këtë e provojnë dokumente të Kremlinit të asaj kohe. Por për to s’ka ardhur akoma koha të tregohen.
Thjesht një gjë është e sigurtë: Trupi i Stalinit të “VËRTETË” nuk mund të gjëndet më kurrë.
Juѕт٠- Webmaster
-
Re: Të vërtetat e fshehura
nga Juѕт٠ Sat Jan 29, 2011 9:30 am
A ka ekzistuar me të vërtetë zogu ROCK ?
“Papritur dielli u fsheh,ajri u nxi dhe gjithçka sikur u zhduk në terr. Ngrita kokën dhe pashë një zog të stërmadh, me flatra të jashtëzakonshme i cili fluturonte në qiell...Ai e kishte mbuluar syrin e diellit dhe nuk e linte ta ndriçonte qiellin mbi ishull.Atëherë u binda se kubeja që shihja ishte veza e zogut Rock...”.
Nëqoftëse i keni lexuar “Një mijë e një netë” do ta dini shumë mirë se kjo pjesë është shkëputur nga “Aventurat e Simbad detarit”...
Shumë breza njerëzish të tmerruar dhe të tërhequr kanë lexuar për aventurat e tij, të kënaqur thellë në shpirt që përbindëshat e përshkruar aty në të vërtetë nuk ekzistonin. Por...a është vërtetë kështu?
Në legjendat e lashta flitet për grabitqarë me pupla të cilët i kthyen rrethinat e qytetit të lashtë grek Stimthal gati në shkretëtirë. Ishin zogjtë harpi ata që sulmonin kafshë e njerëz dhe i vrisnin me sqepat dhe thonjtë e tyre të bakërt. Këta zogj më pas u zhdukën nga Herkuli, biri i fuqishëm i Zeusit dhe Alkmenës sepse vetëm ai mund ta kryente fizikisht një heroizëm të tillë.
Kanë kaluar shekuj qysh kur njerëzit në luginat e Eladës sajuan mitet heroike mbi bëmat e Herkulit, por sa u habitën paleontologët kur ndeshën nën tolë kafka të ngurtësuara të disa zogjve grabitqarë që nga pesha dhe përmasat mund të krahasoheshin me kuaj.
Vetëm se këta lloj zogjsh nuk kanë jetuar në Greqi por në Amerikën e Veriut dhe jo 2.500 por 50 milion vjet më parë. Paleontologët i quajtën këto specie diatrima. Ishin zogj me krahë të pazhvilluar dhe nuk mund të fluturonin, ama mund të vraponin shumë shpejt.
Trupi i diatrimës ishte 2 metra, ndërsa sqepi i madh dhe i gjatë gati gjysmë metri. Me këtë armë të tmerrshme zogu i përbindshëm mund t’i çante barkun çdo lloj bishe. Mos vallë sqepi i këtij zogu ka çarë gjithashtu edhe lëkurën e trashë të dinosaurëve me të cilët luftonte dikur? Gjithsesi sqepi dukej qartë që mund të çante çdo “blind” kafshe të kohës.
Zogu i përbindshëm i përrallave arabe ka lindur në Madagaskar. Pikërisht këtu në pyjet e këtij ishulli, rriteshin zogj viganë që mund të shërbenin si model i zogut përrallor Rock.
Më vonë në shëkullin XIII, me zogun Rock ka pasur të bëjë edhe udhëtari i njohur venecian Marco Polo. Në hartën e pregatitur sipas përshkrimeve të tij janë shënuar madje edhe “Ishujt e zogut Rock“.
Tek përshkruan botën shtazore të Madagaskarit, Marco Polo tregon gjëra të çuditshme : “Këtu ka zogj që nuk ngjajnë me tanët...mrekulli e vërtetë !... Bie fjala, zogu Orli i cili është krejt ndryshe nga ç’e paraqesin tek ne ; thonë se Orli është gjysmë zog, gjysmë luan por s’është e vërtetë.Ata që e kanë parë thonë se ngjan me shqiponjën, vetëm se është tepër i madh dhe i fuqishëm...mund të mbërthejë edhe një elefant dhe ta çojë larg pastaj ta hedhë e ta coptojë pas gurëve. Më pas e ha. Ata që e kanë parë Orlin thonë se po t’i hapë krahët, ato arrijnë deri në 30 metra. Edhe diçka tjetër: tek këta ishuj atë e quajnë Ruck !”
Më tej Marco Polo tregon se khani mongol Hubilaj, tek i cili ai qëndroi disa kohë si mysafir, kishte dëgjuar se tej kufijve të perandorisë së tij jetonte një zog-vigan me emrin Ruhh. Khani dërgoi për kërkime njerëzit e tij besnikë të cilët duhej të mësonin me hollësi për zogun e mrekullueshëm dhe zbuluesit e gjetën atdheun e zogut Ruhh në ishullin Madagaskar. Vetë zogun nuk e panë por sollën një pendë të tij, nëntëdhjetë pëllëmbë të gjatë (rreth 20 metra!).
Studiuesit e sotëm mendojnë se njerëzit e Khanit do i kenë sjellë atij jo një pendë shpendi por një gjethe palme Madagaskari e llojit : Sagus ruffia, trungu i së cilës është 15 metra i gjatë. Nga maja e palmës varen shtatë ose tetë fletë kolosale që ngjajnë si pendë shpendi. Njerëzit e Khanit e përcaktuan saktë vendbanimin e zogut përrallor. Le të shkojmë në Madagaskar dhe ta kërkojmë këtë lloj shpendi !!!
Zoologët e shekullit të kaluar e kanë bërë këtë udhëtim. Për herë të parë për zogjtë viganë, të gjallë jo përrallorë, evropianët mësuan nga libri i admiralit Flakur,”Historia e ishullit të madh Madagaskar” i botuar në mesin e shekullit XVII. Por vezët dhe eshtrat e këtij zogu vorompatra, u gjetën vetëm pas 200 vjetësh.
Më 1832 natyralisti francez Vernoi Sganzen gjeti në Madagaskar lëvozhgën e një vezë kolosale, gjashtë herë më e madhe se ajo e strucit. Më vonë në ishujt Maurikanë erdhën për të marrë rum banorët e Madagaskarit dhe në vënd të fuçive ata sollën lëvozhga vezësh vigane. Secila prej tyre mbante 13 shishe rum!
Më së fundi u gjetën dhe eshtrat e zogut përbindësh: më 1851 ato u sollën në një muzeum francez nga shkencëtari Sent Iler i cili i studioi këto kocka dhe bëri përshkrimin shkencor të zogut.
Ai e quajti atë : EPIORNIS (më i larti ndër shpendët e lartë).
Këtu më duhet t’ju zhgënjej pak : Zogu vigan i Madagaskarit nuk paska qenë dhe aq i madh siç e bëjnë legjendat e lashtësisë. Ai nuk e merrte dot me kthetra një elefant të tërë, ama nuk ishte më i vogël se ai në trup. Sent Ileri mendonte se disa epiornisë arrinin deri në 5 metra, por mesa duket gabonte. Ama epiornisët trimetërsh nuk ishin të rrallë. Tre metra është përmasa mesatare e elefantit.
Një zog i tillë peshonte afro gjysmë toni. Nëse Sant Ileri nuk gabohej kjo do të thotë se zogjtë e Madagaskarit bashkë me gjirafat mund të quhen gjallesat më shtatlarta në botë; më të larta se elefantët më të larta se rinoceronti vigan Baluhiteri i pranuar nga të gjithë si rekordmeni kolos midis sisorëve që kanë jetuar ndonjëherë në tokë.
Mirëpo ja që verompatra nuk mund të fluturonte: në vend të krahëve ajo kishte këmbë të trasha dhe kokë të vogël mbi qafën si gjarpër. Kësisoj zogu i Madagaskarit peshonte gati sa një dem dhe bënte vezë sa një fuçi e vogël. Ato i ndeshin nganjëherë edhe në torfën e kënetave të këtij ishulli. Secila prej tyre mban 9 litra ose është sa 184 vezë pule.
Sa për humor u llogarit se vetëm me një vezë epiornisi mund të bëhet një omletë gati për 100 persona, kurse me vezët e një foleje mund të ushqehen 2.000 vetë.
Deri në mesin e shekullit të kaluar banorët e Madagaskarit thonin se zogjtë viganë jetonin në skutat më të fshehta të ishullit. Që më 1860 misionarët dëgjonin klithmat e mbytura të këtyre zogjve misteriozë,që vinin nga kënetat e pyjeve.
Tani të gjithë strucat e Madagaskarit janë zhdukur. Kurse paleontologë të tjerë i quajnë joserioze këto fjalë. Sipas mendimit të tyre epiornisi i fundit është zhdukur disa mijëravjeçarë më parë, por gjatë gjithë këtij afati aspak të shkurtër koha ruajti nëpër këneta vezët dhe kockat e viganëve me pupla. Ato shërbyen si bazë për legjendat mbi vorompatrin dhe zogun Rock.
Kuptohet, nuk është e vështirë t’i drejtohesh imagjinatës dhe të përfytyrosh sa i madh ishte zogu,i cili bënte vezë ku mund të fusje 13 shishe rum !
Është mrekulli që dhe në anën tjetër të rruzullit, mijëra kilometra nga Madagaskari, në ishujt e Zelandës së Re ndeshën ende superzogj viganë.
Nga viti 1840 shkencëtarët kanë përshkruar mbi bazën e mbetjeve të gjetura afro 20 lloje strucësh zelandezë pa krahë,të cilët aty i quajnë Moa. Disa syrësh ishin me trup sa një shapkë kënetë, ndërsa të tjerë mund të haheshin me elefantët për nga përmasat !
Në vitin 1839 u gjet kocka e parë e shpendit kolos. Në fillim u mendua se ajo ishte një këmbë demi u soll në Angli dhe paleontologu Roger Ouen provoi se kocka i përkiste një zogu të përbindshëm. 45 vjet të jetës së tij Oueni ia kushtoi studimit të këtij zogu dhe gjatë viteve 1847-1850 natyralisti Uilliam Mentrel, studiues i palodhur i kafshëve të rralla neozelandeze, mblodhi për të mbi 1.000 kocka të Moas dhe shumë lëvozhga vezësh me madhësi sa një kovë. Oueni i studioi këto kocka dhe lëvozhga. Ai përshkroi shumë lloje të ndryshme të moas dhe përgatiti për muzeumet disa skelete zogjsh viganë.
Edhe sot e kësaj dite në Zelandën e Re gjënden ende skelete të Moas, të ruajtura për mrekulli. Herë pas here gjenden dhe varreza me kocka vigane dhe pranë tyre zakonisht ka edhe pirgje gurësh të bardhë, të rrumbullakët, të lëmuar nga fërkimi pas njëri-tjetrit.
Siç bëjnë edhe sot pulat, moat gëlltisnin gurë. Në stomak këta ndihmonin për tretjen e ushqimit. Në Zelandën e Re gjënden jo vetëm kocka por dhe pupla të moas ngjitur me copa muskujsh, lëkure dhe damarësh. Madje edhe vezë me zogj brënda.
Shekullin e kaluar, herë pas here nga dëshmitarë okularë vinin të dhëna se ishte parë edhe ndonjë moa e gjallë.Flitej se gjuetarët e fokave në kampin e tyre në Ishullin e Mesëm ( në ngushticën Kuk, që ndan ishullin verior të Zelandës nga ai jugor ), një ditë u trembën për vdekje nga disa zogj viganë që qëndronin 4-5 metra lart dhe që kishin dalë nga pylli për në breg të detit.
Një herë tjetër, në 1860 punonjësit që masnin tokat dalluan në mëngjes gjurmë këmbësh të një zogu kolos. Gjatësia e gjurmës ishte 36 cm,dhe gjerësia 27. Gjurmët humbisnin në shkurret midis shkëmbinjve. Aty ka shumë shpella gëlqerore dhe të gjithë menduan se aty po fshiheshin moat e fundit. Ja përse disa zoologë optimistë ende ruajnë shpresën të gjejnë në pyjet malore të Zelandës së Re zogj viganë të gjallë.
Banorët pleq thonë se kur kanë qenë të rinj kanë marrë pjesë në gjuetinë e moas. Tek ata janë ende të gjalla kujtimet për kohërat përrallore kur shapkat e kishin trupin sa të kalit. Thonë se në malin Bakapunaka fshihet një Moa që ka mbetur e vetmuar.Zogu ushqehet vetëm me ajër dhe ruhet nga dy hardhuca gjigande. SA KEQ QË KJO ËSHTË VETËM NJË LEGJENDË !
“Papritur dielli u fsheh,ajri u nxi dhe gjithçka sikur u zhduk në terr. Ngrita kokën dhe pashë një zog të stërmadh, me flatra të jashtëzakonshme i cili fluturonte në qiell...Ai e kishte mbuluar syrin e diellit dhe nuk e linte ta ndriçonte qiellin mbi ishull.Atëherë u binda se kubeja që shihja ishte veza e zogut Rock...”.
Nëqoftëse i keni lexuar “Një mijë e një netë” do ta dini shumë mirë se kjo pjesë është shkëputur nga “Aventurat e Simbad detarit”...
Shumë breza njerëzish të tmerruar dhe të tërhequr kanë lexuar për aventurat e tij, të kënaqur thellë në shpirt që përbindëshat e përshkruar aty në të vërtetë nuk ekzistonin. Por...a është vërtetë kështu?
Në legjendat e lashta flitet për grabitqarë me pupla të cilët i kthyen rrethinat e qytetit të lashtë grek Stimthal gati në shkretëtirë. Ishin zogjtë harpi ata që sulmonin kafshë e njerëz dhe i vrisnin me sqepat dhe thonjtë e tyre të bakërt. Këta zogj më pas u zhdukën nga Herkuli, biri i fuqishëm i Zeusit dhe Alkmenës sepse vetëm ai mund ta kryente fizikisht një heroizëm të tillë.
Kanë kaluar shekuj qysh kur njerëzit në luginat e Eladës sajuan mitet heroike mbi bëmat e Herkulit, por sa u habitën paleontologët kur ndeshën nën tolë kafka të ngurtësuara të disa zogjve grabitqarë që nga pesha dhe përmasat mund të krahasoheshin me kuaj.
Vetëm se këta lloj zogjsh nuk kanë jetuar në Greqi por në Amerikën e Veriut dhe jo 2.500 por 50 milion vjet më parë. Paleontologët i quajtën këto specie diatrima. Ishin zogj me krahë të pazhvilluar dhe nuk mund të fluturonin, ama mund të vraponin shumë shpejt.
Trupi i diatrimës ishte 2 metra, ndërsa sqepi i madh dhe i gjatë gati gjysmë metri. Me këtë armë të tmerrshme zogu i përbindshëm mund t’i çante barkun çdo lloj bishe. Mos vallë sqepi i këtij zogu ka çarë gjithashtu edhe lëkurën e trashë të dinosaurëve me të cilët luftonte dikur? Gjithsesi sqepi dukej qartë që mund të çante çdo “blind” kafshe të kohës.
Zogu i përbindshëm i përrallave arabe ka lindur në Madagaskar. Pikërisht këtu në pyjet e këtij ishulli, rriteshin zogj viganë që mund të shërbenin si model i zogut përrallor Rock.
Më vonë në shëkullin XIII, me zogun Rock ka pasur të bëjë edhe udhëtari i njohur venecian Marco Polo. Në hartën e pregatitur sipas përshkrimeve të tij janë shënuar madje edhe “Ishujt e zogut Rock“.
Tek përshkruan botën shtazore të Madagaskarit, Marco Polo tregon gjëra të çuditshme : “Këtu ka zogj që nuk ngjajnë me tanët...mrekulli e vërtetë !... Bie fjala, zogu Orli i cili është krejt ndryshe nga ç’e paraqesin tek ne ; thonë se Orli është gjysmë zog, gjysmë luan por s’është e vërtetë.Ata që e kanë parë thonë se ngjan me shqiponjën, vetëm se është tepër i madh dhe i fuqishëm...mund të mbërthejë edhe një elefant dhe ta çojë larg pastaj ta hedhë e ta coptojë pas gurëve. Më pas e ha. Ata që e kanë parë Orlin thonë se po t’i hapë krahët, ato arrijnë deri në 30 metra. Edhe diçka tjetër: tek këta ishuj atë e quajnë Ruck !”
Më tej Marco Polo tregon se khani mongol Hubilaj, tek i cili ai qëndroi disa kohë si mysafir, kishte dëgjuar se tej kufijve të perandorisë së tij jetonte një zog-vigan me emrin Ruhh. Khani dërgoi për kërkime njerëzit e tij besnikë të cilët duhej të mësonin me hollësi për zogun e mrekullueshëm dhe zbuluesit e gjetën atdheun e zogut Ruhh në ishullin Madagaskar. Vetë zogun nuk e panë por sollën një pendë të tij, nëntëdhjetë pëllëmbë të gjatë (rreth 20 metra!).
Studiuesit e sotëm mendojnë se njerëzit e Khanit do i kenë sjellë atij jo një pendë shpendi por një gjethe palme Madagaskari e llojit : Sagus ruffia, trungu i së cilës është 15 metra i gjatë. Nga maja e palmës varen shtatë ose tetë fletë kolosale që ngjajnë si pendë shpendi. Njerëzit e Khanit e përcaktuan saktë vendbanimin e zogut përrallor. Le të shkojmë në Madagaskar dhe ta kërkojmë këtë lloj shpendi !!!
Zoologët e shekullit të kaluar e kanë bërë këtë udhëtim. Për herë të parë për zogjtë viganë, të gjallë jo përrallorë, evropianët mësuan nga libri i admiralit Flakur,”Historia e ishullit të madh Madagaskar” i botuar në mesin e shekullit XVII. Por vezët dhe eshtrat e këtij zogu vorompatra, u gjetën vetëm pas 200 vjetësh.
Më 1832 natyralisti francez Vernoi Sganzen gjeti në Madagaskar lëvozhgën e një vezë kolosale, gjashtë herë më e madhe se ajo e strucit. Më vonë në ishujt Maurikanë erdhën për të marrë rum banorët e Madagaskarit dhe në vënd të fuçive ata sollën lëvozhga vezësh vigane. Secila prej tyre mbante 13 shishe rum!
Më së fundi u gjetën dhe eshtrat e zogut përbindësh: më 1851 ato u sollën në një muzeum francez nga shkencëtari Sent Iler i cili i studioi këto kocka dhe bëri përshkrimin shkencor të zogut.
Ai e quajti atë : EPIORNIS (më i larti ndër shpendët e lartë).
Këtu më duhet t’ju zhgënjej pak : Zogu vigan i Madagaskarit nuk paska qenë dhe aq i madh siç e bëjnë legjendat e lashtësisë. Ai nuk e merrte dot me kthetra një elefant të tërë, ama nuk ishte më i vogël se ai në trup. Sent Ileri mendonte se disa epiornisë arrinin deri në 5 metra, por mesa duket gabonte. Ama epiornisët trimetërsh nuk ishin të rrallë. Tre metra është përmasa mesatare e elefantit.
Një zog i tillë peshonte afro gjysmë toni. Nëse Sant Ileri nuk gabohej kjo do të thotë se zogjtë e Madagaskarit bashkë me gjirafat mund të quhen gjallesat më shtatlarta në botë; më të larta se elefantët më të larta se rinoceronti vigan Baluhiteri i pranuar nga të gjithë si rekordmeni kolos midis sisorëve që kanë jetuar ndonjëherë në tokë.
Mirëpo ja që verompatra nuk mund të fluturonte: në vend të krahëve ajo kishte këmbë të trasha dhe kokë të vogël mbi qafën si gjarpër. Kësisoj zogu i Madagaskarit peshonte gati sa një dem dhe bënte vezë sa një fuçi e vogël. Ato i ndeshin nganjëherë edhe në torfën e kënetave të këtij ishulli. Secila prej tyre mban 9 litra ose është sa 184 vezë pule.
Sa për humor u llogarit se vetëm me një vezë epiornisi mund të bëhet një omletë gati për 100 persona, kurse me vezët e një foleje mund të ushqehen 2.000 vetë.
Deri në mesin e shekullit të kaluar banorët e Madagaskarit thonin se zogjtë viganë jetonin në skutat më të fshehta të ishullit. Që më 1860 misionarët dëgjonin klithmat e mbytura të këtyre zogjve misteriozë,që vinin nga kënetat e pyjeve.
Tani të gjithë strucat e Madagaskarit janë zhdukur. Kurse paleontologë të tjerë i quajnë joserioze këto fjalë. Sipas mendimit të tyre epiornisi i fundit është zhdukur disa mijëravjeçarë më parë, por gjatë gjithë këtij afati aspak të shkurtër koha ruajti nëpër këneta vezët dhe kockat e viganëve me pupla. Ato shërbyen si bazë për legjendat mbi vorompatrin dhe zogun Rock.
Kuptohet, nuk është e vështirë t’i drejtohesh imagjinatës dhe të përfytyrosh sa i madh ishte zogu,i cili bënte vezë ku mund të fusje 13 shishe rum !
Është mrekulli që dhe në anën tjetër të rruzullit, mijëra kilometra nga Madagaskari, në ishujt e Zelandës së Re ndeshën ende superzogj viganë.
Nga viti 1840 shkencëtarët kanë përshkruar mbi bazën e mbetjeve të gjetura afro 20 lloje strucësh zelandezë pa krahë,të cilët aty i quajnë Moa. Disa syrësh ishin me trup sa një shapkë kënetë, ndërsa të tjerë mund të haheshin me elefantët për nga përmasat !
Në vitin 1839 u gjet kocka e parë e shpendit kolos. Në fillim u mendua se ajo ishte një këmbë demi u soll në Angli dhe paleontologu Roger Ouen provoi se kocka i përkiste një zogu të përbindshëm. 45 vjet të jetës së tij Oueni ia kushtoi studimit të këtij zogu dhe gjatë viteve 1847-1850 natyralisti Uilliam Mentrel, studiues i palodhur i kafshëve të rralla neozelandeze, mblodhi për të mbi 1.000 kocka të Moas dhe shumë lëvozhga vezësh me madhësi sa një kovë. Oueni i studioi këto kocka dhe lëvozhga. Ai përshkroi shumë lloje të ndryshme të moas dhe përgatiti për muzeumet disa skelete zogjsh viganë.
Edhe sot e kësaj dite në Zelandën e Re gjënden ende skelete të Moas, të ruajtura për mrekulli. Herë pas here gjenden dhe varreza me kocka vigane dhe pranë tyre zakonisht ka edhe pirgje gurësh të bardhë, të rrumbullakët, të lëmuar nga fërkimi pas njëri-tjetrit.
Siç bëjnë edhe sot pulat, moat gëlltisnin gurë. Në stomak këta ndihmonin për tretjen e ushqimit. Në Zelandën e Re gjënden jo vetëm kocka por dhe pupla të moas ngjitur me copa muskujsh, lëkure dhe damarësh. Madje edhe vezë me zogj brënda.
Shekullin e kaluar, herë pas here nga dëshmitarë okularë vinin të dhëna se ishte parë edhe ndonjë moa e gjallë.Flitej se gjuetarët e fokave në kampin e tyre në Ishullin e Mesëm ( në ngushticën Kuk, që ndan ishullin verior të Zelandës nga ai jugor ), një ditë u trembën për vdekje nga disa zogj viganë që qëndronin 4-5 metra lart dhe që kishin dalë nga pylli për në breg të detit.
Një herë tjetër, në 1860 punonjësit që masnin tokat dalluan në mëngjes gjurmë këmbësh të një zogu kolos. Gjatësia e gjurmës ishte 36 cm,dhe gjerësia 27. Gjurmët humbisnin në shkurret midis shkëmbinjve. Aty ka shumë shpella gëlqerore dhe të gjithë menduan se aty po fshiheshin moat e fundit. Ja përse disa zoologë optimistë ende ruajnë shpresën të gjejnë në pyjet malore të Zelandës së Re zogj viganë të gjallë.
Banorët pleq thonë se kur kanë qenë të rinj kanë marrë pjesë në gjuetinë e moas. Tek ata janë ende të gjalla kujtimet për kohërat përrallore kur shapkat e kishin trupin sa të kalit. Thonë se në malin Bakapunaka fshihet një Moa që ka mbetur e vetmuar.Zogu ushqehet vetëm me ajër dhe ruhet nga dy hardhuca gjigande. SA KEQ QË KJO ËSHTË VETËM NJË LEGJENDË !
Juѕт٠- Webmaster
-
Re: Të vërtetat e fshehura
nga Juѕт٠ Sat Jan 29, 2011 9:30 am
Ku ndodhej ATLANTIDA ?
Një arkeologe britanike e quajtur Carla Sage ka paraqitur një teori të re,ku sipas së cilës Atlantida legjendare nuk ndodhej në oqeanin Atlantik por në vendin që sot ndodhet Shkretëtira e Saharasë.
Duke përdorur burime të lashta por edhe zbulime të sotme arkeologjike, pretendon se Atlantida kishte qënë kryeqyteti i një perandorie të fuqishme e cila kishte shkëmbime tregtare me qytetërimet Minoike, të Mikenës si dhe me atë Egjiptian.
Teoria e saj bazohet në dëshmi interesante të cilat vënë në dyshim të plotë teoritë lidhur me vendndodhjen e saj në oqeanin Atlantik.
Sipas teorisë së saj, Atlantida ndodhej në mënyrë të padiskutueshme në një distancë të tillë nga Troja dhe qytetet-shtete të tjera të mesdheut që të kishte mundësi për të patur marëdhënie tregtare me to.
Besoj se Atlantida ka qënë kryeqyteti i një perandorie gjigande të Afrikës Veriore dhe kishte portë në gjirin e Sidras.
Atlantida nuk u shkatërrua nga tërmeti, përmbytjet apo vullkanet, por nga përhapja dhe shtrirja graduale e rërës që zhduku qytetërimin e saj. Perandoria nuk u zhyt nën det siç mendohej deri sot, por u zhduk nga kodrinat e rërës.
Nomadet e shkretëtirës Beduinët, shpesh pas fortunave të rërës, shikojnë kolona të mermerta të dalin mbi rërë, veçanërisht në malet Agghar të Algjerisë jugore.
Rreth 11.000-12.000 vjet më parë ku sipas grekëve të lashtë po lulëzonte qytetërimi i Atlantidës, në Saharanë e atëhershme mbizotëronte një klimë e butë (gjë që është vërtetuar shkencërisht) që mund të ishte ideale për zhvillimin e një qytetërimi, ndërkohë që toka ishte e pasur dhe pjellore.
Vepra arti të skalitura nëpër shkëmbinj paraqesin kafshë që enden lirshëm. Gjithashtu arkeologët kanë zbuluar hieroglitë që tregojnë kafshë të zbutura,kuaj që tërheqin karroca dhe karvane të mëdhenj, duke vërtetuar se tregtia luante një rol të madh në atë zonë. Por shtrirja e fuqishme e shkretëtirës duhet të ketë zhdukur cdolloj bimësie dhe gjithashtu shkaktoi zhdukjen e kafshëve.
Ndërsa rëra përmbyti gjithë perandorinë, karvanet e kishin të pamundur udhëtimin sepse rrotat që përdornin me mjetet e tyre lëvizëse nuk mund të lëviznin dhe kështu mori fund tregtia.
Ishin shekuj më vonë ku vendasit filluan të përdornin devetë për lëvizjen e tyre, rreth viteve 100 para erës së re. Në atë kohë Atlantida ishte varrosur dhe harruar nën kodrinat e rërës. Nuk ishte një kataklizmë ujore,por largimi i ujërave që shkaktoi fatkeqësinë.
Gjithashtu Dr.Sage beson se, thëniet e Platonit rreth kataklizmës kanë të bëjnë me keq interpretimin e fjalës egjiptiane “lëvizja e ujit”.
Por a ka qenë me të vërtetë aty ku u tha ATLANTIDA ???
PO !!!
Një arkeologe britanike e quajtur Carla Sage ka paraqitur një teori të re,ku sipas së cilës Atlantida legjendare nuk ndodhej në oqeanin Atlantik por në vendin që sot ndodhet Shkretëtira e Saharasë.
Duke përdorur burime të lashta por edhe zbulime të sotme arkeologjike, pretendon se Atlantida kishte qënë kryeqyteti i një perandorie të fuqishme e cila kishte shkëmbime tregtare me qytetërimet Minoike, të Mikenës si dhe me atë Egjiptian.
Teoria e saj bazohet në dëshmi interesante të cilat vënë në dyshim të plotë teoritë lidhur me vendndodhjen e saj në oqeanin Atlantik.
Sipas teorisë së saj, Atlantida ndodhej në mënyrë të padiskutueshme në një distancë të tillë nga Troja dhe qytetet-shtete të tjera të mesdheut që të kishte mundësi për të patur marëdhënie tregtare me to.
Besoj se Atlantida ka qënë kryeqyteti i një perandorie gjigande të Afrikës Veriore dhe kishte portë në gjirin e Sidras.
Atlantida nuk u shkatërrua nga tërmeti, përmbytjet apo vullkanet, por nga përhapja dhe shtrirja graduale e rërës që zhduku qytetërimin e saj. Perandoria nuk u zhyt nën det siç mendohej deri sot, por u zhduk nga kodrinat e rërës.
Nomadet e shkretëtirës Beduinët, shpesh pas fortunave të rërës, shikojnë kolona të mermerta të dalin mbi rërë, veçanërisht në malet Agghar të Algjerisë jugore.
Rreth 11.000-12.000 vjet më parë ku sipas grekëve të lashtë po lulëzonte qytetërimi i Atlantidës, në Saharanë e atëhershme mbizotëronte një klimë e butë (gjë që është vërtetuar shkencërisht) që mund të ishte ideale për zhvillimin e një qytetërimi, ndërkohë që toka ishte e pasur dhe pjellore.
Vepra arti të skalitura nëpër shkëmbinj paraqesin kafshë që enden lirshëm. Gjithashtu arkeologët kanë zbuluar hieroglitë që tregojnë kafshë të zbutura,kuaj që tërheqin karroca dhe karvane të mëdhenj, duke vërtetuar se tregtia luante një rol të madh në atë zonë. Por shtrirja e fuqishme e shkretëtirës duhet të ketë zhdukur cdolloj bimësie dhe gjithashtu shkaktoi zhdukjen e kafshëve.
Ndërsa rëra përmbyti gjithë perandorinë, karvanet e kishin të pamundur udhëtimin sepse rrotat që përdornin me mjetet e tyre lëvizëse nuk mund të lëviznin dhe kështu mori fund tregtia.
Ishin shekuj më vonë ku vendasit filluan të përdornin devetë për lëvizjen e tyre, rreth viteve 100 para erës së re. Në atë kohë Atlantida ishte varrosur dhe harruar nën kodrinat e rërës. Nuk ishte një kataklizmë ujore,por largimi i ujërave që shkaktoi fatkeqësinë.
Gjithashtu Dr.Sage beson se, thëniet e Platonit rreth kataklizmës kanë të bëjnë me keq interpretimin e fjalës egjiptiane “lëvizja e ujit”.
Por a ka qenë me të vërtetë aty ku u tha ATLANTIDA ???
PO !!!
Juѕт٠- Webmaster
-
Re: Të vërtetat e fshehura
nga Juѕт٠ Sat Jan 29, 2011 9:30 am
21 Mrekullitë e Botës !
7 Mrekullitë e botës antike
1-Piramida e madhe e Keopsit,Egjipt
2-Statuja e Zeusit në Olimp të Greqisë
3-Tempulli i Dianës në Efes,Greqi
4-Varri i Mausoleus në Halikarnas,Greqi
5-Fari i Aleksndrisë,Egjipt
6-Kopshtet e Varura të Babilonisë,Irak
7-Kolosi i Rodit,Greqi.
7 Mrekullitë mesjetare
1-Koloseu i Romës,Itali
2-Katakombat e Aleksandrisë,Egjipt
3-Muri i madh Kinez,Kinë
4-Stonehenge i Anglisë,Angli
5-Kulla e Pizës,Itali
6-Pagoda Porcelani,Kinë
7-Kisha Shën Sofia e Kostandinopojës,Turqi
7 Mrekullitë e botës moderne
1-Ura e Bruklinit,USA
2-Empire State Building,USA
3-Statuja e Lirisë,USA
4-Kulla Eifel,Francë
5-Muzeu i Luvrit,Francë
6-Taxh Mahall,Indi
7-Tuneli Le Mash,Francë-Angli
Kjo listë është shkruar rreth shek II p.e.s. Referenca e parë në lidhje me këtë ide është gjetur në Histori të Herodotit aq hershëm sa shek V p.e.s. Dekada më vonë, hitorianët grekë shkruajtën për monumentet më të madhërishëm të kohës.
Callimachus i Cyrenes (305p.e.s-240p.e.s), Kryebibliotekar i Alexandria Mouseion, shkruajti "Përmbledhje e mrekullive nëpër botë". Gjithçka dimë për këtë përmbledhje është vetëm titulli, sepse u dogj në zjarrin që i ra Bibliotekës.
Lista përfundimtare mesa di, është plotësuar gjatë mesjetës. Lista përmbante 7 monumentet më mahnitëse të botës antike, disa prej të cilëve pothuaj u zhdukën gjatë mesjetës. Të tjerë as që nuk "jetonin" më. Midis referencave më të vjetra rreth listës kanonike janë gdhendjet e artistit hollandez Maerten van Heemskerck (1498-1574), dhe Johann Fischer von Erlach me veprën “Histori e Arkitekturës”.
Sot, evidencat arkeologjike zbulojnë disa prej mistereve që rrethonin historinë e këtyre mrekullive prej shekujsh. Për ndërtuesit e tyre, 7 Mrekullitë ishin një celebrim i fesë, mitologjisë, artit, fuqisë, dhe shkencës. Për ne, ato pasqyrojnë aftësinë e njeriut për të ndryshuar ambjentin duke ndërtuar konstruksione madhështore, njëra prej të cilave i qëndron kohës edhe në ditët tona.
Të listuara, kronologjikisht
Piramida e Madhe e Gizës
(sic thotë proverba arabe: NJERIU I DRUHET KOHËS, KOHA I DRUHET PIRAMIDAVE!)
Është e vetmja mrekulli, që nuk ka nevojë për përshkrim prej poetëve apo historianëve të hershëm. Është e vetmja mrekulli që nuk ka nevojë për spekullime për sa i përket pamjes, madhësisë dhe formës së saj. Është më e vjetra, dhe e vetmja akoma "gjallë" midis të gjitha Mrekullive.
Vendndodhja
Në qytetin e Gizës, qytet varrezë i Memphis-it të lashtë dhe sot pjesë e Kairos së Madhe, Egjipt.
Histori
Në kundërshtim me besimin e zakonshëm, vetëm Piramida e Madhe e Khufu (Keops), jo të 3 Piramidat e Mëdha, është në majë të listës së Mrekullive. Monumenti u ndërtua prej Faraonit Egjiptian Khufu i Dinastisë së Katërt rreth vitit 2.560 p.e.s për të shërbyer si një varr, kur ai vetë të vdiste. Tradita e ndërtimit të piramidave filloi në Egjiptin Antik si një sofistikim i idesë së një platforme që mbulonte varrin mbretëror.
Mendohet të jetë ndërtuar për një periudhë 20 vjecare. Megjithëse nuk dihet se si blloqet përbërëse janë sistemuar.Janë propozuar shumë teori.
Prania e tyre, gjithmonë ka stimuluar mëndjen e njeriut.
Kur Napoleoni pushtoi Egjiptin në 1798, krenarinë e tij e shpreh me anë të thënies: "Soldats! Du haut de ces Pyramides, 40 siècles nous contemplent". (Ushtarë ! Nga majat e këtyre piramidave, 40 shekuj janë duke na vështruar.)
Përshkrimi
Kur u ndërtua Piramida e Madhe ishte 145.75 m e lartë. Me kalimin e viteve, humbi 10 m prej majës së saj. Renditej si struktura më e lartë në Tokë për 43 shekuj, e mposhtur për lartësi në shek XIX. Çdo faqe është përpikmërisht e orientuar sipas pikave të horizontit, veri,lindje,jug,perëndim.
Struktura përmban rreth 2 milionë blloqe guri, secili peshon më shumë se 2 ton. Thuhet se janë mjaftueshëm gurë në 3 piramida, për të ndërtuar një mur 3 m të lartë, 0.3 m të gjërë që të rrethojë Francën.
7 Mrekullitë e botës antike
1-Piramida e madhe e Keopsit,Egjipt
2-Statuja e Zeusit në Olimp të Greqisë
3-Tempulli i Dianës në Efes,Greqi
4-Varri i Mausoleus në Halikarnas,Greqi
5-Fari i Aleksndrisë,Egjipt
6-Kopshtet e Varura të Babilonisë,Irak
7-Kolosi i Rodit,Greqi.
7 Mrekullitë mesjetare
1-Koloseu i Romës,Itali
2-Katakombat e Aleksandrisë,Egjipt
3-Muri i madh Kinez,Kinë
4-Stonehenge i Anglisë,Angli
5-Kulla e Pizës,Itali
6-Pagoda Porcelani,Kinë
7-Kisha Shën Sofia e Kostandinopojës,Turqi
7 Mrekullitë e botës moderne
1-Ura e Bruklinit,USA
2-Empire State Building,USA
3-Statuja e Lirisë,USA
4-Kulla Eifel,Francë
5-Muzeu i Luvrit,Francë
6-Taxh Mahall,Indi
7-Tuneli Le Mash,Francë-Angli
Kjo listë është shkruar rreth shek II p.e.s. Referenca e parë në lidhje me këtë ide është gjetur në Histori të Herodotit aq hershëm sa shek V p.e.s. Dekada më vonë, hitorianët grekë shkruajtën për monumentet më të madhërishëm të kohës.
Callimachus i Cyrenes (305p.e.s-240p.e.s), Kryebibliotekar i Alexandria Mouseion, shkruajti "Përmbledhje e mrekullive nëpër botë". Gjithçka dimë për këtë përmbledhje është vetëm titulli, sepse u dogj në zjarrin që i ra Bibliotekës.
Lista përfundimtare mesa di, është plotësuar gjatë mesjetës. Lista përmbante 7 monumentet më mahnitëse të botës antike, disa prej të cilëve pothuaj u zhdukën gjatë mesjetës. Të tjerë as që nuk "jetonin" më. Midis referencave më të vjetra rreth listës kanonike janë gdhendjet e artistit hollandez Maerten van Heemskerck (1498-1574), dhe Johann Fischer von Erlach me veprën “Histori e Arkitekturës”.
Sot, evidencat arkeologjike zbulojnë disa prej mistereve që rrethonin historinë e këtyre mrekullive prej shekujsh. Për ndërtuesit e tyre, 7 Mrekullitë ishin një celebrim i fesë, mitologjisë, artit, fuqisë, dhe shkencës. Për ne, ato pasqyrojnë aftësinë e njeriut për të ndryshuar ambjentin duke ndërtuar konstruksione madhështore, njëra prej të cilave i qëndron kohës edhe në ditët tona.
Të listuara, kronologjikisht
Piramida e Madhe e Gizës
(sic thotë proverba arabe: NJERIU I DRUHET KOHËS, KOHA I DRUHET PIRAMIDAVE!)
Është e vetmja mrekulli, që nuk ka nevojë për përshkrim prej poetëve apo historianëve të hershëm. Është e vetmja mrekulli që nuk ka nevojë për spekullime për sa i përket pamjes, madhësisë dhe formës së saj. Është më e vjetra, dhe e vetmja akoma "gjallë" midis të gjitha Mrekullive.
Vendndodhja
Në qytetin e Gizës, qytet varrezë i Memphis-it të lashtë dhe sot pjesë e Kairos së Madhe, Egjipt.
Histori
Në kundërshtim me besimin e zakonshëm, vetëm Piramida e Madhe e Khufu (Keops), jo të 3 Piramidat e Mëdha, është në majë të listës së Mrekullive. Monumenti u ndërtua prej Faraonit Egjiptian Khufu i Dinastisë së Katërt rreth vitit 2.560 p.e.s për të shërbyer si një varr, kur ai vetë të vdiste. Tradita e ndërtimit të piramidave filloi në Egjiptin Antik si një sofistikim i idesë së një platforme që mbulonte varrin mbretëror.
Mendohet të jetë ndërtuar për një periudhë 20 vjecare. Megjithëse nuk dihet se si blloqet përbërëse janë sistemuar.Janë propozuar shumë teori.
Prania e tyre, gjithmonë ka stimuluar mëndjen e njeriut.
Kur Napoleoni pushtoi Egjiptin në 1798, krenarinë e tij e shpreh me anë të thënies: "Soldats! Du haut de ces Pyramides, 40 siècles nous contemplent". (Ushtarë ! Nga majat e këtyre piramidave, 40 shekuj janë duke na vështruar.)
Përshkrimi
Kur u ndërtua Piramida e Madhe ishte 145.75 m e lartë. Me kalimin e viteve, humbi 10 m prej majës së saj. Renditej si struktura më e lartë në Tokë për 43 shekuj, e mposhtur për lartësi në shek XIX. Çdo faqe është përpikmërisht e orientuar sipas pikave të horizontit, veri,lindje,jug,perëndim.
Struktura përmban rreth 2 milionë blloqe guri, secili peshon më shumë se 2 ton. Thuhet se janë mjaftueshëm gurë në 3 piramida, për të ndërtuar një mur 3 m të lartë, 0.3 m të gjërë që të rrethojë Francën.
Juѕт٠- Webmaster
-
Re: Të vërtetat e fshehura
nga Juѕт٠ Sat Jan 29, 2011 9:30 am
Statuja e Zeusit
Në tempullin kushtuar zotërve në qytetin grek të Olimpit, u bë në vitin 462 para Krishtit nga skulptori më i mirë i Greqisë Fidis, në fildish dhe ar, skulptura e Zeusit, e punuar me teknikën krisoelefantine.
Zeusi paraqitej i ulur në një fron të bërë me të njejtët materiale si dhe statuja që paraqiste perëndeshën Viktoria të lidhur në krahun e djathtë dhe në të majtën skeptri, rreth tij ishin skulptura të ndryshme të heronjve mitologjikë.
Skulptura kishte lartësi prej 14 m. Sipas historianëve të autorizuar, ishte më e bukura skulpturë dhe riprodhimi i saj njihet vetëm në monedha të shekullit XIX. Jetoi rreth 1.000 vjet (më shumë nga të gjitha mrekullitë e tjera) derisa disa fanatikë kristianë të mbretërisë së Teodosit II e dogjën por nuk u shkatërrua totalisht .Zhdukja totale e saj ndodhi në shekullin VI dhe nuk ngeli asnjë gjurmë e saj si pasojë e tërmeteve.
Statuja ka shërbyer për shumë vjet për të kurorëzuar fituesit e Olimpiadave Greke.
Në tempullin kushtuar zotërve në qytetin grek të Olimpit, u bë në vitin 462 para Krishtit nga skulptori më i mirë i Greqisë Fidis, në fildish dhe ar, skulptura e Zeusit, e punuar me teknikën krisoelefantine.
Zeusi paraqitej i ulur në një fron të bërë me të njejtët materiale si dhe statuja që paraqiste perëndeshën Viktoria të lidhur në krahun e djathtë dhe në të majtën skeptri, rreth tij ishin skulptura të ndryshme të heronjve mitologjikë.
Skulptura kishte lartësi prej 14 m. Sipas historianëve të autorizuar, ishte më e bukura skulpturë dhe riprodhimi i saj njihet vetëm në monedha të shekullit XIX. Jetoi rreth 1.000 vjet (më shumë nga të gjitha mrekullitë e tjera) derisa disa fanatikë kristianë të mbretërisë së Teodosit II e dogjën por nuk u shkatërrua totalisht .Zhdukja totale e saj ndodhi në shekullin VI dhe nuk ngeli asnjë gjurmë e saj si pasojë e tërmeteve.
Statuja ka shërbyer për shumë vjet për të kurorëzuar fituesit e Olimpiadave Greke.
Juѕт٠- Webmaster
-
Re: Të vërtetat e fshehura
nga Juѕт٠ Sat Jan 29, 2011 9:30 am
Kolosi i Rodit
Vendndodhja gjeografike e Rodit ishte e privilegjuar për të tregtuar me Greqinë, Azinë dhe Egjiptin dhe falë kësaj e shndërruan në qendrën tregtare më të madhe të Mesdheut Oriental. Mbreti Demetri I Poliarcetes, i njohur për eksperiencën ushtarake sidomos nëpër rrethinat, aq sa në të ardhmen ushtarakët do ti referoheshin teknikës së tij duke e emërtuar "Poliarcetica" vendosi të sulmoi Rodin. Qyteti i rezistoi dhe Demetri u detyrua të tërhiqej.
Për të festuar këtë triumf qyteti vendosi të ndërtonte një monument për kujtim të Helios, zoti i diellit,në port.Punimet i udhëhoqi Cares Lindos. Në fillim statujën e veshën me hekur dhe sipër me pllaka bronxi.
Më në fund kur statuja përfundoi ishte jo më pak se 32 m e gjatë. Fama e saj solli udhëtarë nga e gjithë bota antike për ta parë.Me Kolosin e Rodit në atë kohë ishin 5 mrekullitë e botës që ishin ngritur mbi faqen e Tokës, numër që erdhi duke u rritur.
56 vjet më vonë se ndërtimi i tij në 223 para e.s një tërmet e shëmbi Kolosin. Banorët e Rodit ndoqën këshillat e një orakulli,vendosën ti lënë pjesët e tij atje ku ranë nga tërmeti. Dhe keshtu u bë gjatë 90 viteve deri në 654 para e.s kur myslimanët morën copat e bronxit si plaçkë lufte.
Madhësia statujës ishte e tillë saqë anijet kalonin mes këmbëve të tij. Kolosi i Rodit nuk ka nevojë për mitifikim sepse u deshën jo pak por më shumë se 2.000 vjet kur njeriu arriti të bënte diçka më madhështore.
Vendndodhja gjeografike e Rodit ishte e privilegjuar për të tregtuar me Greqinë, Azinë dhe Egjiptin dhe falë kësaj e shndërruan në qendrën tregtare më të madhe të Mesdheut Oriental. Mbreti Demetri I Poliarcetes, i njohur për eksperiencën ushtarake sidomos nëpër rrethinat, aq sa në të ardhmen ushtarakët do ti referoheshin teknikës së tij duke e emërtuar "Poliarcetica" vendosi të sulmoi Rodin. Qyteti i rezistoi dhe Demetri u detyrua të tërhiqej.
Për të festuar këtë triumf qyteti vendosi të ndërtonte një monument për kujtim të Helios, zoti i diellit,në port.Punimet i udhëhoqi Cares Lindos. Në fillim statujën e veshën me hekur dhe sipër me pllaka bronxi.
Më në fund kur statuja përfundoi ishte jo më pak se 32 m e gjatë. Fama e saj solli udhëtarë nga e gjithë bota antike për ta parë.Me Kolosin e Rodit në atë kohë ishin 5 mrekullitë e botës që ishin ngritur mbi faqen e Tokës, numër që erdhi duke u rritur.
56 vjet më vonë se ndërtimi i tij në 223 para e.s një tërmet e shëmbi Kolosin. Banorët e Rodit ndoqën këshillat e një orakulli,vendosën ti lënë pjesët e tij atje ku ranë nga tërmeti. Dhe keshtu u bë gjatë 90 viteve deri në 654 para e.s kur myslimanët morën copat e bronxit si plaçkë lufte.
Madhësia statujës ishte e tillë saqë anijet kalonin mes këmbëve të tij. Kolosi i Rodit nuk ka nevojë për mitifikim sepse u deshën jo pak por më shumë se 2.000 vjet kur njeriu arriti të bënte diçka më madhështore.
Juѕт٠- Webmaster
-
Re: Të vërtetat e fshehura
nga Juѕт٠ Sat Jan 29, 2011 9:31 am
Kopshtet e Babilonisë
Kjo mrekulli ka qënë e ndërtuar në Babiloni.I quajtur Babel në Bibël në brigjet e lumit Eufrat. Përveç emrit të këtij qyteti, figurë nëpër analet e historisë,nëpër mijëra vjet është parë që të gjitha ndërtimet kanë qënë të reja dhe shumë bashkëkohore. Dhe jo shumë larg por pak më shumë se 100 vjet,kur gjaksorët asirianë ti shkatërronin deri në themel. Por në fund babilonasit, i shkatërruan komplet asirianët dhe e rindërtuan qytetin.
Po flasim për shekullin VI para Krishtit dhe qeveris mbreti Nabucodonosor II, më i famshmi i të gjithëve me këtë emër. Përveç se një luftëtar i madh Nabuscodonosor ishte dhe një arkitekt i madh.Por diçka nuk shkon mirë në këtë qytet madhështor.
Trishtimi i Amytis , gruas së Nabucodonosor.
Ajo ishte një princeshë që kishte jetuar nëpër male dhe ky qytet e trishtonte. Ky trishtim e mërziste mbretin. Ai nuk mund t'ja lejonte vetes që të arrinte të fitonte beteja të bënte ndërtime madhështore dhe të mos arrinte të bënte të lumtur gruan e tij.
Princesha ndiente mungesën e maleve dhe kodrave,e nuk mbetej gjë tjetër vetëm se t'ja ndërtonte ato. Ai zgjodhi ndërtuesin më të madh Acaso. U zgjodhën gurë të mëdhenj, sepse tullat e zakonshme nuk do ti qëndronin dot lagështirës.
Kështu filluan të ndërtohen terraca të shkallëzuara në të cilat depozitohej tokë (dhe) e domosdoshme për t'u mbjellë pemë, lule, shkurre etj. Ndërtuan gjithashtu dhe një makinë që transportonte ujë nga një pus deri në kopshtet që ti ujisnin. Në pak kohë, filluan të rriten dhe madje disa prej tyre kaluan dy herë muret e qytetit. Nabucodonosor arriti të krijonte një mal të mbuluar me gjelbërim.
Mbi kopshtet ekziston gjithashtu një legjendë, që përcakton datën e ndërtimit, në fund të shekullit të XI para Krishtit. Sipas kësaj legjende, është mbretëresha Shammuramat , e quajtura Semiramida nga grekët, e cila ndërtoi kopshtet. Semiramida qeverisi mbretërinë asiriane si trashgmitare e djalit të saj Adadnirari III,që nga vdekja e mbretit Shamsidad V dhe për më shumë kur ndërton kopshtet pushtoi Indinë dhe Egjiptin.
Përfundon jetën e saj duke u vetvrarë nga dhimbja kur zbulon një komplot kundër saj nga i biri. Në vitin 539 para Krishtit persianët pushtuan Babiloninë, dhe kjo provokoi rënien.
Popullsia filloi të pakësohej dhe kur Aleksandri i Madh viztoi qytetin (rreth 320 p.e.s) pjesa më madhe e Babilonisë ishte rrënuar. Shkatërrimi përfundimtar është në vitin 126 -125 p.e.s.Datë në të cilën Satrapi Evemero pushton qytetin dhe e dogji. Që nga ajo kohë nuk ngelet gjë përveçse rrënojat në brigjet e Eufratit.
Kjo mrekulli ka qënë e ndërtuar në Babiloni.I quajtur Babel në Bibël në brigjet e lumit Eufrat. Përveç emrit të këtij qyteti, figurë nëpër analet e historisë,nëpër mijëra vjet është parë që të gjitha ndërtimet kanë qënë të reja dhe shumë bashkëkohore. Dhe jo shumë larg por pak më shumë se 100 vjet,kur gjaksorët asirianë ti shkatërronin deri në themel. Por në fund babilonasit, i shkatërruan komplet asirianët dhe e rindërtuan qytetin.
Po flasim për shekullin VI para Krishtit dhe qeveris mbreti Nabucodonosor II, më i famshmi i të gjithëve me këtë emër. Përveç se një luftëtar i madh Nabuscodonosor ishte dhe një arkitekt i madh.Por diçka nuk shkon mirë në këtë qytet madhështor.
Trishtimi i Amytis , gruas së Nabucodonosor.
Ajo ishte një princeshë që kishte jetuar nëpër male dhe ky qytet e trishtonte. Ky trishtim e mërziste mbretin. Ai nuk mund t'ja lejonte vetes që të arrinte të fitonte beteja të bënte ndërtime madhështore dhe të mos arrinte të bënte të lumtur gruan e tij.
Princesha ndiente mungesën e maleve dhe kodrave,e nuk mbetej gjë tjetër vetëm se t'ja ndërtonte ato. Ai zgjodhi ndërtuesin më të madh Acaso. U zgjodhën gurë të mëdhenj, sepse tullat e zakonshme nuk do ti qëndronin dot lagështirës.
Kështu filluan të ndërtohen terraca të shkallëzuara në të cilat depozitohej tokë (dhe) e domosdoshme për t'u mbjellë pemë, lule, shkurre etj. Ndërtuan gjithashtu dhe një makinë që transportonte ujë nga një pus deri në kopshtet që ti ujisnin. Në pak kohë, filluan të rriten dhe madje disa prej tyre kaluan dy herë muret e qytetit. Nabucodonosor arriti të krijonte një mal të mbuluar me gjelbërim.
Mbi kopshtet ekziston gjithashtu një legjendë, që përcakton datën e ndërtimit, në fund të shekullit të XI para Krishtit. Sipas kësaj legjende, është mbretëresha Shammuramat , e quajtura Semiramida nga grekët, e cila ndërtoi kopshtet. Semiramida qeverisi mbretërinë asiriane si trashgmitare e djalit të saj Adadnirari III,që nga vdekja e mbretit Shamsidad V dhe për më shumë kur ndërton kopshtet pushtoi Indinë dhe Egjiptin.
Përfundon jetën e saj duke u vetvrarë nga dhimbja kur zbulon një komplot kundër saj nga i biri. Në vitin 539 para Krishtit persianët pushtuan Babiloninë, dhe kjo provokoi rënien.
Popullsia filloi të pakësohej dhe kur Aleksandri i Madh viztoi qytetin (rreth 320 p.e.s) pjesa më madhe e Babilonisë ishte rrënuar. Shkatërrimi përfundimtar është në vitin 126 -125 p.e.s.Datë në të cilën Satrapi Evemero pushton qytetin dhe e dogji. Që nga ajo kohë nuk ngelet gjë përveçse rrënojat në brigjet e Eufratit.
Juѕт٠- Webmaster
-
Re: Të vërtetat e fshehura
nga Juѕт٠ Sat Jan 29, 2011 9:31 am
Tempulli i Afërditës
Qyteti i Efesit, në breg të detit Jon si dhe në grykëderdhjen e lumit të vogël Meandro. Në shekullin VI p.e.s ky qytet ka qënë gjithmonë qëndra e kultit të Afërditës e quajtur më vonë Diana nga romanet.
Flitet për perëndeshën e natyrës dhe kafshëve të egra dhe paraqitet e shoqëruar nga një sorkadhe e armatosur me hark dhe shigjeta.
Nga antikiteti ekziton një tempull i dedikuar perëndeshës. Por në shekullin VII p.e.s, qyteti pësoi një sulm nga Cimeret. Edhe pse qyteti rezistoi, nuk mundi të evitojë që tempulli të digjej dhe të shkatërrohej.
Gjithçka ishte në duart e mbretit të Lidias, Kreso. Po, është i njëjti që ka shpikur disqet prej metali te quajtur "kreseidas". Asnjë nuk e di se ku do ndalojnë këto shpikje moderne.... por Kreso ishte një mbrojtës i shenjtëve dhe artistave. Ai propozoi
të ngrihej një tempull i ri i Artemisës, më i mirë se i pari.
Për këtë u bë një thirrje publike ku ju kërkohej të gjithë qytetarëve që të dhuronin para për tempullin e ri.
Më në fund tempulli u ngrit.Llogariteshin 127 kolona të mrekullueshme nga 20 m lartesi, diçka e jashtëzakonshme për kohën.Gjithashtu përmbante dhe skulptura të Eskopës.
Ky tempull shkëlqeu qytetin e Efesit gjatë dy shekujve. Pa dyshim vjen tragjedia: Në vitin 356 p.e.s, bariu Erostrato shkatërroi tempullin duke e ndezur thjesht për famë.
Pa dyshim që ky pionier i famës e arriti atë që kërkonte.Por në të njëjtën kohë arriti diçka më shumë se fama: duke ju treguar të gjithë njerëzve që për çdo Escopa ka një Erostrato dhe që mrekullitë e ndërtuara nga njerëzit duhet të jenë të mbrojtura nga vetë njerëzit.
Kjo histori ka një epilog: Kur rreth 20 vjet më vonë, Aleksandri i Madh pushtoi qytetin e Efesit, dëgjoi historinë e tempullit dhe zbuloi që tempulli ishte shkatërruar në të njejtën ditë që kishte lindur ai. Kjo koinçidence e bëri që ta rindërtonte tempullin gjatë kohës që ishte në Efes duke u përpjekur të krijonte një qeveri demokratike. Edhe pse mbaroi, tempulli nuk e rimori kurrë të shkuarën e tij të shkëlqyer.
Qyteti i Efesit, në breg të detit Jon si dhe në grykëderdhjen e lumit të vogël Meandro. Në shekullin VI p.e.s ky qytet ka qënë gjithmonë qëndra e kultit të Afërditës e quajtur më vonë Diana nga romanet.
Flitet për perëndeshën e natyrës dhe kafshëve të egra dhe paraqitet e shoqëruar nga një sorkadhe e armatosur me hark dhe shigjeta.
Nga antikiteti ekziton një tempull i dedikuar perëndeshës. Por në shekullin VII p.e.s, qyteti pësoi një sulm nga Cimeret. Edhe pse qyteti rezistoi, nuk mundi të evitojë që tempulli të digjej dhe të shkatërrohej.
Gjithçka ishte në duart e mbretit të Lidias, Kreso. Po, është i njëjti që ka shpikur disqet prej metali te quajtur "kreseidas". Asnjë nuk e di se ku do ndalojnë këto shpikje moderne.... por Kreso ishte një mbrojtës i shenjtëve dhe artistave. Ai propozoi
të ngrihej një tempull i ri i Artemisës, më i mirë se i pari.
Për këtë u bë një thirrje publike ku ju kërkohej të gjithë qytetarëve që të dhuronin para për tempullin e ri.
Më në fund tempulli u ngrit.Llogariteshin 127 kolona të mrekullueshme nga 20 m lartesi, diçka e jashtëzakonshme për kohën.Gjithashtu përmbante dhe skulptura të Eskopës.
Ky tempull shkëlqeu qytetin e Efesit gjatë dy shekujve. Pa dyshim vjen tragjedia: Në vitin 356 p.e.s, bariu Erostrato shkatërroi tempullin duke e ndezur thjesht për famë.
Pa dyshim që ky pionier i famës e arriti atë që kërkonte.Por në të njëjtën kohë arriti diçka më shumë se fama: duke ju treguar të gjithë njerëzve që për çdo Escopa ka një Erostrato dhe që mrekullitë e ndërtuara nga njerëzit duhet të jenë të mbrojtura nga vetë njerëzit.
Kjo histori ka një epilog: Kur rreth 20 vjet më vonë, Aleksandri i Madh pushtoi qytetin e Efesit, dëgjoi historinë e tempullit dhe zbuloi që tempulli ishte shkatërruar në të njejtën ditë që kishte lindur ai. Kjo koinçidence e bëri që ta rindërtonte tempullin gjatë kohës që ishte në Efes duke u përpjekur të krijonte një qeveri demokratike. Edhe pse mbaroi, tempulli nuk e rimori kurrë të shkuarën e tij të shkëlqyer.
Juѕт٠- Webmaster
-
Re: Të vërtetat e fshehura
nga Juѕт٠ Sat Jan 29, 2011 9:31 am
Fari i Aleksandrisë
Egjipt.Viti 280 p.e.s.Që kur Aleksandri i madh i liroi egjiptianët nga dominimi persian, lidhjet mes grekëve dhe egjiptianëve u forcuan aq shumë sa mbreti i tyre
Ptolomeu II ishte me origjinë greke.
Ky bashkëpunim i grekëve dhe egjiptianëve ishte më i dukshëm në kryeqytet, Aleksandi. Themeluar prej Aleksandrit të Madh,në vitin 332 p.e.s, ky qytet i zhvilluar u bë vatra më e rëndësishme e kulturës helene.
Por këtë herë mrekullia nuk do jetë një tempull, as ndonjë lloj tjetër monumenti a ndërtese,por pikërisht një kullë.Kjo kullë do shërbente për të udhëhequr anijet e shumta që mbërrinin në brigjet e Aleksandrisë,mbreti vendosi të ndërtojë një kullë që të identifikonte vendin dhe qytetin nga shumë larg.Për këtë përdorën ishullin e vogel të Faros, përballë portit.
Arkitekti Sastro drejtoi punimet, që sa më shumë ecnin,jepnin një pamje të mrekullueshme.Kur përfundoi kulla ishte më shumë se 120 m. Në majë të saj kishte pasqyra metalike për të treguar pozicionin e saj,ditën duke reflektuar dritën e Diellit dhe natën për mungesë të dritës ndizej zjarr.
Kjo mrekulli do të rezistonte shumë: rreth 1.600 vjet deri në shekullin XIV kur tërmetet do ta shembnin. Emri i mrekullisë ishte "Kulla e Farit" - dhe i linte mbrapa të gjitha ndërtimet e bëra deri në atë kohë që kishin për qëllim të udhëhiqnin anijet.
Egjipt.Viti 280 p.e.s.Që kur Aleksandri i madh i liroi egjiptianët nga dominimi persian, lidhjet mes grekëve dhe egjiptianëve u forcuan aq shumë sa mbreti i tyre
Ptolomeu II ishte me origjinë greke.
Ky bashkëpunim i grekëve dhe egjiptianëve ishte më i dukshëm në kryeqytet, Aleksandi. Themeluar prej Aleksandrit të Madh,në vitin 332 p.e.s, ky qytet i zhvilluar u bë vatra më e rëndësishme e kulturës helene.
Por këtë herë mrekullia nuk do jetë një tempull, as ndonjë lloj tjetër monumenti a ndërtese,por pikërisht një kullë.Kjo kullë do shërbente për të udhëhequr anijet e shumta që mbërrinin në brigjet e Aleksandrisë,mbreti vendosi të ndërtojë një kullë që të identifikonte vendin dhe qytetin nga shumë larg.Për këtë përdorën ishullin e vogel të Faros, përballë portit.
Arkitekti Sastro drejtoi punimet, që sa më shumë ecnin,jepnin një pamje të mrekullueshme.Kur përfundoi kulla ishte më shumë se 120 m. Në majë të saj kishte pasqyra metalike për të treguar pozicionin e saj,ditën duke reflektuar dritën e Diellit dhe natën për mungesë të dritës ndizej zjarr.
Kjo mrekulli do të rezistonte shumë: rreth 1.600 vjet deri në shekullin XIV kur tërmetet do ta shembnin. Emri i mrekullisë ishte "Kulla e Farit" - dhe i linte mbrapa të gjitha ndërtimet e bëra deri në atë kohë që kishin për qëllim të udhëhiqnin anijet.
Juѕт٠- Webmaster
-
Re: Të vërtetat e fshehura
nga Juѕт٠ Sat Jan 29, 2011 9:31 am
Mauzoleumi i Halicarnasos
Viti 352 p.e.s.Mrekullitë e botës që në këtë kohë ishin katër, pakësohen në 3 sepse Erostrati djeg tempullin e Artemisës. Por zhvillimi është duke ardhur: një mrekulli e re do të ndërtohet, më shumë koinçidenca me tempullin e Artemisës, dhe do duket si një vepër e bërë me magji për të kompensuar humbjen.
Jemi ne Halicarnaso, në Caria, një shtet në Azinë e Vogël. Bëhet fjalë për një qytet të rëndësishëm që llogariste dhe një fabrikë nga ato të disqeve të çuditshme të metalit, të shpikura nga Creso.
Qyteti shfaq shkëlqim: Satrapi i mirë Mausolo ka arritur ta dërgojë në zenitin e tij. Por tani qyteti është në zi, Mausolo vdiq. Ç'farë varri mund të ishte i denjë për një mbret të tillë? E veja e tij Artemisa merr vendimin që të mos kursehet në shpenzime.
Është tamam sikur gjithë qyteti ta dinte që kurrë më nuk do kthehej të jetonte një epokë të tillë kaq të mrekullueshme si e Mausolos. U vunë në dispozicion të demostronin mirënjohjen dhe ti bënin një varr, më specialin e historisë, aq sa i dha emrin mauzoleumëve të ndërtuara më vonë.
Filluan punimet. Arkitektet Satiros dhe Piteos ndërtuan një podium kënd drejtë mbi të cilin ngrihej një kolonë e rregullit jonik dhe mbi këtë një piramidë të shkallëzuar. Dhe ne majë një statujë.Bashkësia e të gjitha këtyre arrinte lartësinë marramendëse të 50 metrave. Por kjo nuk ishte e gjitha.
Skulptorët më të mirë të Greqisë të asaj epoke,bënë statujat dhe mozaikët: Briaxis, Timoteo, Leucastes dhe famozi Scapo.Por kjo mrekulli do ishte ajo që duroi më pak në kohë nga të gjitha.
Sapo kaluan 16 vjet, në 334 p.e.s Aleksandri i Madh shkatërroi qytetin. Ai qe dhe urdhër për rindërtimin e tempullit të Artemisës.Edhe pse vite më pas mbretërit e Egjiptit që morën Carian dhe rindërtuan Halicarnason,nga mauzolemi ngeli vetëm legjenda.
Viti 352 p.e.s.Mrekullitë e botës që në këtë kohë ishin katër, pakësohen në 3 sepse Erostrati djeg tempullin e Artemisës. Por zhvillimi është duke ardhur: një mrekulli e re do të ndërtohet, më shumë koinçidenca me tempullin e Artemisës, dhe do duket si një vepër e bërë me magji për të kompensuar humbjen.
Jemi ne Halicarnaso, në Caria, një shtet në Azinë e Vogël. Bëhet fjalë për një qytet të rëndësishëm që llogariste dhe një fabrikë nga ato të disqeve të çuditshme të metalit, të shpikura nga Creso.
Qyteti shfaq shkëlqim: Satrapi i mirë Mausolo ka arritur ta dërgojë në zenitin e tij. Por tani qyteti është në zi, Mausolo vdiq. Ç'farë varri mund të ishte i denjë për një mbret të tillë? E veja e tij Artemisa merr vendimin që të mos kursehet në shpenzime.
Është tamam sikur gjithë qyteti ta dinte që kurrë më nuk do kthehej të jetonte një epokë të tillë kaq të mrekullueshme si e Mausolos. U vunë në dispozicion të demostronin mirënjohjen dhe ti bënin një varr, më specialin e historisë, aq sa i dha emrin mauzoleumëve të ndërtuara më vonë.
Filluan punimet. Arkitektet Satiros dhe Piteos ndërtuan një podium kënd drejtë mbi të cilin ngrihej një kolonë e rregullit jonik dhe mbi këtë një piramidë të shkallëzuar. Dhe ne majë një statujë.Bashkësia e të gjitha këtyre arrinte lartësinë marramendëse të 50 metrave. Por kjo nuk ishte e gjitha.
Skulptorët më të mirë të Greqisë të asaj epoke,bënë statujat dhe mozaikët: Briaxis, Timoteo, Leucastes dhe famozi Scapo.Por kjo mrekulli do ishte ajo që duroi më pak në kohë nga të gjitha.
Sapo kaluan 16 vjet, në 334 p.e.s Aleksandri i Madh shkatërroi qytetin. Ai qe dhe urdhër për rindërtimin e tempullit të Artemisës.Edhe pse vite më pas mbretërit e Egjiptit që morën Carian dhe rindërtuan Halicarnason,nga mauzolemi ngeli vetëm legjenda.
Juѕт٠- Webmaster
-
Re: Të vërtetat e fshehura
nga Juѕт٠ Sat Jan 29, 2011 9:31 am
Taxh Mahal
Pak kohë pasi kishte fituar luftën shumëvjecare, Mbreti Shah Jahan do përjetonte humbjen e Mbretereshës se tij,Mumtaz Mahal.
Gjatë gjithë natës, ai i mbante dorën dhe fliste me të, derisa ajo mbylli sytë në agim për të mos i hapur më. Pasi qëndroi për disa orë afër trupit të pajetë të gruas së tij, ai u ngrys në një nga dhomat e pallatit për 8 ditë e netë,duke mos ngrënë e pirë gjatë kësaj kohe.
Zëri i tij i çjerrur depërtonte nëpër muret e gurta dhe në ditën e 9, djemtë e tij e nxorrën atë jashtë. I rraskapitur dhe i humbur në mendime, pamja e tij fizike kishte ndryshuar pa masë. Thonë se flokët e tij ishin kthyer nga të zeza në gri. Dhoma e fronit tashmë ishte gjysëm bosh.
Mëkëmbësit e tij kishin përhapur lajmin dhe e gjithë mbretëria ishte veshur me të zeza dhe muzika, parfumi e bizhuteritë ishin të ndaluara.
Në vitin 1631, gjashtë muaj pas vdekjes së Mbretëreshës Mumtaz Mahal, trupi i saj u zhvendos nga Burhanpuri në qytetin e Agras (veri të Dehli) për t’u varrosur në një kopsht të qetë afër lumit Jamuna, ku më vonë do ndërtohej dhe Maozoleu. Shenja e dashurisë e Mbretit ndaj gruas së tij, do përfundohej pas 22 viteve falë punës së 20.00000 puntorëve.
Pak kohë pasi kishte fituar luftën shumëvjecare, Mbreti Shah Jahan do përjetonte humbjen e Mbretereshës se tij,Mumtaz Mahal.
Gjatë gjithë natës, ai i mbante dorën dhe fliste me të, derisa ajo mbylli sytë në agim për të mos i hapur më. Pasi qëndroi për disa orë afër trupit të pajetë të gruas së tij, ai u ngrys në një nga dhomat e pallatit për 8 ditë e netë,duke mos ngrënë e pirë gjatë kësaj kohe.
Zëri i tij i çjerrur depërtonte nëpër muret e gurta dhe në ditën e 9, djemtë e tij e nxorrën atë jashtë. I rraskapitur dhe i humbur në mendime, pamja e tij fizike kishte ndryshuar pa masë. Thonë se flokët e tij ishin kthyer nga të zeza në gri. Dhoma e fronit tashmë ishte gjysëm bosh.
Mëkëmbësit e tij kishin përhapur lajmin dhe e gjithë mbretëria ishte veshur me të zeza dhe muzika, parfumi e bizhuteritë ishin të ndaluara.
Në vitin 1631, gjashtë muaj pas vdekjes së Mbretëreshës Mumtaz Mahal, trupi i saj u zhvendos nga Burhanpuri në qytetin e Agras (veri të Dehli) për t’u varrosur në një kopsht të qetë afër lumit Jamuna, ku më vonë do ndërtohej dhe Maozoleu. Shenja e dashurisë e Mbretit ndaj gruas së tij, do përfundohej pas 22 viteve falë punës së 20.00000 puntorëve.
Juѕт٠- Webmaster
-
Re: Të vërtetat e fshehura
nga Juѕт٠ Sat Jan 29, 2011 9:31 am
A rikthehet shpirti pas vdekjes ?
Nëse e konsultojmë fjalorin terminologjik, do të vërejmë se, me gjeni nënkuptojmë "shkallën më të lartë të prirjes së individit në formë talenti për një lëmi të caktuar", ndërsa, në anën tjetër, me talent nënkuptojmë: "aftësinë e jashtëzakonshme të lindur të dikujt për një veprimtari të caktuar".
Duket se çdo gjë është e qartë, por... jo edhe aq?!!!
Disa interpretues spiritist shkojnë më larg dhe këtë e lidhin me një fenomen edhe më të thellë... me mundësinë e transformimit të shpirtit të dikujt pas vdekjes te trupi tjetër.
Proçesi i transformimit të shpirtit, nga një trup në tjetrin, quhet REINKARNIM.
Sa është e mundshme një gjë e tillë?
Të shikojmë me radhë:Reinkarnimin si proçes, e kanë njohur dhe besuar shumë popuj që nga civilizimet e lashta, e deri në lindje, ku budizmi si religjion më i përhapur në proçesin e transformimit të shpirtit nga një jetë në tjetrën, e ka si princip bazë, mbi të cilin ndërtohet.
Okultizmi si urtësi e fshehtë e civilizimit të lashtë njerëzor, njeriun si qënie e shpjegon me konstruksion shtatëfishor. Niveli më i ulët i këtij konstruksioni është niveli fizik (si trup).
Tri nivelet e para, sipas kësaj urtësie të lashtë, e ndërtojnë personalitetin tonë dhe ato zhduken me vdekjen fizike, kurse katër nivele tjera në vazhdim, e ndërtojnë individualitetin dhe ato ekzistojnë në sferat më të larta hyjnore.
Nëse qënësia e njeriut si shtatëfishësi gjatë jetës në realitetin objektiv ka arritur pastërtinë shpirtërore, ai pas vdekjes, si individualitet, ekziston dhe vazhdon të jetojë në përhershmërinë hyjnore.
Nëse jo, atëherë shpirti transformohet në jetën tjetër, duke vazhduar sërish të ekzistojë si tërësi e re shtatëfishore. Kështu, ky proces gjithnjë përsëritet në vazhdimësi, derisa të arrihet pastërtia e duhur shpirtërore. Më në fund, pasi të arrihet ky fisnikërim, shpirti i kthehet krijuesit të vet - ZOTIT.
Në anën tjetër, dy religjione tjera më të përhapura në botë, Islamizmi dhe krishterimi, nuk e predikojnë reinkarnimin e shpirtit, por për veprat e bëra gjatë ekzistimit në realitetin objektiv-fizik, e njohin ditën e gjykimit dhe dënimit meritor, me qëndrimin në Ferr, për veprat e bëra të liga gjatë jetës, ose në Parajsë, për vepra të mira.
Ne, të edukuar, brez pas brezi me dominimin e njërës prej këtyre dy religjioneve, vërtetë do të jetë e vështirë që me bindje të plotë ta pranojmë reinkarnimin, por kohën e fundit, reinkarnimi si fenomen mistik me të madhe e sfidon edhe shkencën bashkëkohore, posaçërisht, pas njohjes zyrtare dhe aplikimit të hipnozës eksperimentale nëpër qendra të ndryshme kërkimore-shkencore të botës.
Nga këto hulumtime, edhe pse jashtë kureshtjes së opinionit të gjërë, dalin në dritë shumë raporte spektakolare të hulumtuesve të ndryshëm me hipnozë, ku mediumi i caktuar, përmes sugjestioneve sillet në fëmijërinë e hershme.
Me të marrë urdhëresën se është në moshën pesë vjeçare, ai fillon të eksponojë sjellje infantile që e karakterizojnë atë moshë. Me këso eksperimentesh, disa hulumtues kanë shkuar edhe më larg, saqë, gjatë transit hipnotik, mediumin e kanë transferuar deri në kohën para lindjes.
Nga shumë raste të evidentuara, disa mediume, kanë filluar të flasin me ndonjë gjuhë tjetër dhe të tregojnë për ekzistencën e tyre në një hapësirë dhe kohë shumë më të hershme.
Nëse e konsultojmë fjalorin terminologjik, do të vërejmë se, me gjeni nënkuptojmë "shkallën më të lartë të prirjes së individit në formë talenti për një lëmi të caktuar", ndërsa, në anën tjetër, me talent nënkuptojmë: "aftësinë e jashtëzakonshme të lindur të dikujt për një veprimtari të caktuar".
Duket se çdo gjë është e qartë, por... jo edhe aq?!!!
Disa interpretues spiritist shkojnë më larg dhe këtë e lidhin me një fenomen edhe më të thellë... me mundësinë e transformimit të shpirtit të dikujt pas vdekjes te trupi tjetër.
Proçesi i transformimit të shpirtit, nga një trup në tjetrin, quhet REINKARNIM.
Sa është e mundshme një gjë e tillë?
Të shikojmë me radhë:Reinkarnimin si proçes, e kanë njohur dhe besuar shumë popuj që nga civilizimet e lashta, e deri në lindje, ku budizmi si religjion më i përhapur në proçesin e transformimit të shpirtit nga një jetë në tjetrën, e ka si princip bazë, mbi të cilin ndërtohet.
Okultizmi si urtësi e fshehtë e civilizimit të lashtë njerëzor, njeriun si qënie e shpjegon me konstruksion shtatëfishor. Niveli më i ulët i këtij konstruksioni është niveli fizik (si trup).
Tri nivelet e para, sipas kësaj urtësie të lashtë, e ndërtojnë personalitetin tonë dhe ato zhduken me vdekjen fizike, kurse katër nivele tjera në vazhdim, e ndërtojnë individualitetin dhe ato ekzistojnë në sferat më të larta hyjnore.
Nëse qënësia e njeriut si shtatëfishësi gjatë jetës në realitetin objektiv ka arritur pastërtinë shpirtërore, ai pas vdekjes, si individualitet, ekziston dhe vazhdon të jetojë në përhershmërinë hyjnore.
Nëse jo, atëherë shpirti transformohet në jetën tjetër, duke vazhduar sërish të ekzistojë si tërësi e re shtatëfishore. Kështu, ky proces gjithnjë përsëritet në vazhdimësi, derisa të arrihet pastërtia e duhur shpirtërore. Më në fund, pasi të arrihet ky fisnikërim, shpirti i kthehet krijuesit të vet - ZOTIT.
Në anën tjetër, dy religjione tjera më të përhapura në botë, Islamizmi dhe krishterimi, nuk e predikojnë reinkarnimin e shpirtit, por për veprat e bëra gjatë ekzistimit në realitetin objektiv-fizik, e njohin ditën e gjykimit dhe dënimit meritor, me qëndrimin në Ferr, për veprat e bëra të liga gjatë jetës, ose në Parajsë, për vepra të mira.
Ne, të edukuar, brez pas brezi me dominimin e njërës prej këtyre dy religjioneve, vërtetë do të jetë e vështirë që me bindje të plotë ta pranojmë reinkarnimin, por kohën e fundit, reinkarnimi si fenomen mistik me të madhe e sfidon edhe shkencën bashkëkohore, posaçërisht, pas njohjes zyrtare dhe aplikimit të hipnozës eksperimentale nëpër qendra të ndryshme kërkimore-shkencore të botës.
Nga këto hulumtime, edhe pse jashtë kureshtjes së opinionit të gjërë, dalin në dritë shumë raporte spektakolare të hulumtuesve të ndryshëm me hipnozë, ku mediumi i caktuar, përmes sugjestioneve sillet në fëmijërinë e hershme.
Me të marrë urdhëresën se është në moshën pesë vjeçare, ai fillon të eksponojë sjellje infantile që e karakterizojnë atë moshë. Me këso eksperimentesh, disa hulumtues kanë shkuar edhe më larg, saqë, gjatë transit hipnotik, mediumin e kanë transferuar deri në kohën para lindjes.
Nga shumë raste të evidentuara, disa mediume, kanë filluar të flasin me ndonjë gjuhë tjetër dhe të tregojnë për ekzistencën e tyre në një hapësirë dhe kohë shumë më të hershme.
Juѕт٠- Webmaster
-
Re: Të vërtetat e fshehura
nga Juѕт٠ Sat Jan 29, 2011 9:32 am
Si duket, jeta nuk përfundon me vdekje?!
Dymbëdhjetëvjeçarja Jelena Markard, nga Berlini pas një traume të rëndë, ka filluar të flasë rrjedhshëm në gjuhën italiane, të cilën gjuhë, më parë, nuk ka pasur mundësi ta njohë.
Vajza pandërprerë deklaronte se emri i saj është Rozeta Kasteljani, se ka lindur në Itali në vitin 1887 dhe vdekur më 1917. Hulumtuesit, lehtë e verifikojnë deklaratat e Jelenës dhe drejtohen menjeherë në adresën e duhur.
Derën e hyrjes së kësaj familje e hap një grua e moshuar, të cilën Jelena (Rozeta), e identifikon kështu: "Ja bija ime Franse!".
Dhe, vërtet, Fransea ishte e bija e Rozetës që kishte vdekur më vitin 1917.
Raste të këtilla të evidentuara nga hulumtuesit e ndryshëm ka mjaft. Shumica prej nesh së paku një herë në jetë e ka përjetuar fenomenin e njohur në psikologji "DEZHAVU", kur me ndonjë person, me të cilin takohemi për herë të parë në jetë, na duket se veç jemi njohur më parë, ose kur kemi qënë në ndonjë qytet apo situatë të caktuar dhe atë e përjetojmë sikur na ka ngjarë edhe më herët.
Parapsikologjia dhe hulumtuesja e fenomeneve paranormale nga Rusia, Varvara Ivanova, në laboratorin e Shoqatës shkencore të kërkimeve radioelektronike të Rusisë, me një grup shkencëtarësh të mirëfilltë, intensivisht ka zhvilluar eksperimente rreth mundësisë së dëshmimit shkencor të bartjes së shpirtit pas vdekjes, nga një person i vdekur në tjetrin.
Pas hulumtimeve shumëvjeçare në këtë fushë, ajo publikisht ka deklaruar se i beson reinkarnimit dhe gjatë hulumtimeve të saja të bëra, ka arritur në rezultate të lakmueshme në këtë drejtim. Si metodë kërkimore, Ivanova, më së shumti ka përdorur regresionin e transit të shkaktuar hipnotik përmes metodës së hipnozës.
Në një prononcim të saj bërë para mediave, ajo haptas dhe tejet guximshëm ishte shprehur:
- "Për botën dhe realitetin tonë objektiv ne dimë shumë pak. Që tani mund të deklaroj me plotë përgjegjësi se pas vdekjes fizike të trupit, jeta jonë nuk zhduket në tërësi. Ata, të cilët frikohen ta përdorin termin shpirt, ju sugjeroj le ta përvetësojnë nocionin tim origjinal për këtë definim: "kompleksi individual energoinformativ".
Esenca nuk është në terminologji, por në thelbin e saj se jeta nuk fillon me lindje dhe as që mbaron me vdekje. Në realitet, kemi të bëjmë me një varg reinkarnime - të ndërrrimit të mbështjellësit tonë fizik, i cili në vete ruan diçka që nuk mund të shkatërrohet - e kjo diçka është fillimi i përhershëm!".
Njohja dhe pranimi i ekzistimit të reinkarnimit - vazhdon Ivanova - do të kishte dhe rëndësinë e hapjes së mundësive të shërimit të mjaft sëmundjeve, veçanërisht që kanë prejardhje psikike.
Si shembull për këtë, ajo tregon rastin, se si me këtë metodë, për qëllime eksperimentale, ka arritur deri te shërimi i një pacienti me fobi (frikë):
- "Një inxhinier dyzet e pesë vjeçar, gjithnjë, kur hetonte se rrugës pas tij vinin dy apo tre persona të panjohur, ai ndjente dhembje të papëshkrueshme të shpinës. Analizat e bëra laboratorike-medicinale dëshmonin se praktikisht ai nuk vuante nga asnjë sëmundje.
Me përdorimin e metodës së regresionit përmes hipnozës, këtë person e ktheva në kohën para lindjes dhe zbulova se ai në jetën e përparshme ishte vrarë me revole pas shpine nga personat e panjohur. Kur e njoftova për këtë realitet, ai u bind dhe nga ky moment, kurrë më nuk kishte dhembje. Ishte i shëruar tërësisht!".
Sigurisht që unë, vetëm me këtë studim, nuk mund të bind asnjë skeptik se jeta jonë pas vdekjes vazhdon të ekzistojë në ndonjë mbështjellëse tjetër fizike.
Por, nëse u besojmë të dhënave statistikore të gjëndjes kolektive shpirtërore të popujve që, sipas bindjeve religjioze, reinkarnimin e konsiderojnë si proçes të pashmangshëm të shpirtit, atëherë tregohet se këta janë më pak agresiv, shpirtërisht më të qetë, më të moralshëm dhe shumë pak vuajnë nga sëmundjet psikike.
Ata e kanë përballuar në vete frikën nga vdekja dhe kjo i bën që të jenë edhe më të suksesshëm në jetë
Dymbëdhjetëvjeçarja Jelena Markard, nga Berlini pas një traume të rëndë, ka filluar të flasë rrjedhshëm në gjuhën italiane, të cilën gjuhë, më parë, nuk ka pasur mundësi ta njohë.
Vajza pandërprerë deklaronte se emri i saj është Rozeta Kasteljani, se ka lindur në Itali në vitin 1887 dhe vdekur më 1917. Hulumtuesit, lehtë e verifikojnë deklaratat e Jelenës dhe drejtohen menjeherë në adresën e duhur.
Derën e hyrjes së kësaj familje e hap një grua e moshuar, të cilën Jelena (Rozeta), e identifikon kështu: "Ja bija ime Franse!".
Dhe, vërtet, Fransea ishte e bija e Rozetës që kishte vdekur më vitin 1917.
Raste të këtilla të evidentuara nga hulumtuesit e ndryshëm ka mjaft. Shumica prej nesh së paku një herë në jetë e ka përjetuar fenomenin e njohur në psikologji "DEZHAVU", kur me ndonjë person, me të cilin takohemi për herë të parë në jetë, na duket se veç jemi njohur më parë, ose kur kemi qënë në ndonjë qytet apo situatë të caktuar dhe atë e përjetojmë sikur na ka ngjarë edhe më herët.
Parapsikologjia dhe hulumtuesja e fenomeneve paranormale nga Rusia, Varvara Ivanova, në laboratorin e Shoqatës shkencore të kërkimeve radioelektronike të Rusisë, me një grup shkencëtarësh të mirëfilltë, intensivisht ka zhvilluar eksperimente rreth mundësisë së dëshmimit shkencor të bartjes së shpirtit pas vdekjes, nga një person i vdekur në tjetrin.
Pas hulumtimeve shumëvjeçare në këtë fushë, ajo publikisht ka deklaruar se i beson reinkarnimit dhe gjatë hulumtimeve të saja të bëra, ka arritur në rezultate të lakmueshme në këtë drejtim. Si metodë kërkimore, Ivanova, më së shumti ka përdorur regresionin e transit të shkaktuar hipnotik përmes metodës së hipnozës.
Në një prononcim të saj bërë para mediave, ajo haptas dhe tejet guximshëm ishte shprehur:
- "Për botën dhe realitetin tonë objektiv ne dimë shumë pak. Që tani mund të deklaroj me plotë përgjegjësi se pas vdekjes fizike të trupit, jeta jonë nuk zhduket në tërësi. Ata, të cilët frikohen ta përdorin termin shpirt, ju sugjeroj le ta përvetësojnë nocionin tim origjinal për këtë definim: "kompleksi individual energoinformativ".
Esenca nuk është në terminologji, por në thelbin e saj se jeta nuk fillon me lindje dhe as që mbaron me vdekje. Në realitet, kemi të bëjmë me një varg reinkarnime - të ndërrrimit të mbështjellësit tonë fizik, i cili në vete ruan diçka që nuk mund të shkatërrohet - e kjo diçka është fillimi i përhershëm!".
Njohja dhe pranimi i ekzistimit të reinkarnimit - vazhdon Ivanova - do të kishte dhe rëndësinë e hapjes së mundësive të shërimit të mjaft sëmundjeve, veçanërisht që kanë prejardhje psikike.
Si shembull për këtë, ajo tregon rastin, se si me këtë metodë, për qëllime eksperimentale, ka arritur deri te shërimi i një pacienti me fobi (frikë):
- "Një inxhinier dyzet e pesë vjeçar, gjithnjë, kur hetonte se rrugës pas tij vinin dy apo tre persona të panjohur, ai ndjente dhembje të papëshkrueshme të shpinës. Analizat e bëra laboratorike-medicinale dëshmonin se praktikisht ai nuk vuante nga asnjë sëmundje.
Me përdorimin e metodës së regresionit përmes hipnozës, këtë person e ktheva në kohën para lindjes dhe zbulova se ai në jetën e përparshme ishte vrarë me revole pas shpine nga personat e panjohur. Kur e njoftova për këtë realitet, ai u bind dhe nga ky moment, kurrë më nuk kishte dhembje. Ishte i shëruar tërësisht!".
Sigurisht që unë, vetëm me këtë studim, nuk mund të bind asnjë skeptik se jeta jonë pas vdekjes vazhdon të ekzistojë në ndonjë mbështjellëse tjetër fizike.
Por, nëse u besojmë të dhënave statistikore të gjëndjes kolektive shpirtërore të popujve që, sipas bindjeve religjioze, reinkarnimin e konsiderojnë si proçes të pashmangshëm të shpirtit, atëherë tregohet se këta janë më pak agresiv, shpirtërisht më të qetë, më të moralshëm dhe shumë pak vuajnë nga sëmundjet psikike.
Ata e kanë përballuar në vete frikën nga vdekja dhe kjo i bën që të jenë edhe më të suksesshëm në jetë
Juѕт٠- Webmaster
-
Re: Të vërtetat e fshehura
nga Juѕт٠ Sat Jan 29, 2011 9:32 am
Libra Heretikë !
Instrumenti më i vjetër dhe më influent në historinë botërore që lidhet me çensurimin e librit është “Index librorum prohibitorium”.
Në vitin 1959,pra 100 vjet pas shpikjes së Gutenbergut në lidhje me shtypjen e librit, gjë që mundësonte prodhimin, Kisha Katolike përpiloi listën e parë të autorëve të censuruar së bashku me librat e tyre. Në këtë indeks të shtypur të përbërë prej 550 faqesh qenë shkruar 5.000 libra të ndaluar.
Në vitin 1966 përsëri kongregacioni besimtar i shenjtë e pasuroi indeksin duke i bërë thirrje ndërgjegjes së besimtarëve që t’i evitonin këto shkrime sepse do të rrezikonin besimin dhe moralin. Ende sot kisha publikon një “Admonitum”një paralajmërim për besimtarët, ku njëri ose tjetri libër mund të kenë qënë të rrezikshëm.
Autorët e poshtëshënuar ishin damkosur në ballë të indeksit sepse binin ndesh me moralin kishtar. Lexoni më poshtë një listë të librave të ndaluar marrë nga Vatikani :
Emri---------------------- Vendi----Viti ndalimit---Titulli ndaluar
1-Samuel Richardson---Angli----1744----“Pamela”
2- Laurence Sterne-----Angli----1819-----“Në udhëtim ndjesor përmes Francës dhe Italisë”
3- Stendal--------------Francë---1828-------Të gjitha historitë e dashurisë
4- Victor Hygo---------Francë----1834------“Të mjerët” dhe “Notre Damme”
5- Zhorzh Sand--------Francë----1840------Të gjitha historitë e dashurisë
6- Honore de Balzak---Francë---1841------Të gjitha historitë e dashurisë
7- Aleksandër Dyma-Babai--Francë---1863---Të gjitha historitë e dashurisë
8- Aleksandër Dyma-I biri---Francë---1863---Të gjitha historitë e dashurisë
9- Gustav Flober-------------Francë----1864---Historitë e dashurisë
10- Gabriele d’Anuncio------Itali--------1911
11- Alberto Moravia---------Itali--------1952
Por librat heretikë,ose më saktë librat e ndaluar kanë shoqëruar kishën prej shekujsh me rradhë.Si gjithmonë autorët heretikë digjeshin në turrën e druve dhe poshtëroheshin pas vdekjes.
John Shuss of Bohemia,Shërbëtorja e Orleanit,Epur si Muove dhe Delame Lociou u cilësuan si librat më të rrezikshëm të të gjitha kohrave për faktin se këto libra,përmbanin rite jo fetare.
Instrumenti më i vjetër dhe më influent në historinë botërore që lidhet me çensurimin e librit është “Index librorum prohibitorium”.
Në vitin 1959,pra 100 vjet pas shpikjes së Gutenbergut në lidhje me shtypjen e librit, gjë që mundësonte prodhimin, Kisha Katolike përpiloi listën e parë të autorëve të censuruar së bashku me librat e tyre. Në këtë indeks të shtypur të përbërë prej 550 faqesh qenë shkruar 5.000 libra të ndaluar.
Në vitin 1966 përsëri kongregacioni besimtar i shenjtë e pasuroi indeksin duke i bërë thirrje ndërgjegjes së besimtarëve që t’i evitonin këto shkrime sepse do të rrezikonin besimin dhe moralin. Ende sot kisha publikon një “Admonitum”një paralajmërim për besimtarët, ku njëri ose tjetri libër mund të kenë qënë të rrezikshëm.
Autorët e poshtëshënuar ishin damkosur në ballë të indeksit sepse binin ndesh me moralin kishtar. Lexoni më poshtë një listë të librave të ndaluar marrë nga Vatikani :
Emri---------------------- Vendi----Viti ndalimit---Titulli ndaluar
1-Samuel Richardson---Angli----1744----“Pamela”
2- Laurence Sterne-----Angli----1819-----“Në udhëtim ndjesor përmes Francës dhe Italisë”
3- Stendal--------------Francë---1828-------Të gjitha historitë e dashurisë
4- Victor Hygo---------Francë----1834------“Të mjerët” dhe “Notre Damme”
5- Zhorzh Sand--------Francë----1840------Të gjitha historitë e dashurisë
6- Honore de Balzak---Francë---1841------Të gjitha historitë e dashurisë
7- Aleksandër Dyma-Babai--Francë---1863---Të gjitha historitë e dashurisë
8- Aleksandër Dyma-I biri---Francë---1863---Të gjitha historitë e dashurisë
9- Gustav Flober-------------Francë----1864---Historitë e dashurisë
10- Gabriele d’Anuncio------Itali--------1911
11- Alberto Moravia---------Itali--------1952
Por librat heretikë,ose më saktë librat e ndaluar kanë shoqëruar kishën prej shekujsh me rradhë.Si gjithmonë autorët heretikë digjeshin në turrën e druve dhe poshtëroheshin pas vdekjes.
John Shuss of Bohemia,Shërbëtorja e Orleanit,Epur si Muove dhe Delame Lociou u cilësuan si librat më të rrezikshëm të të gjitha kohrave për faktin se këto libra,përmbanin rite jo fetare.
Juѕт٠- Webmaster
-
Re: Të vërtetat e fshehura
nga Juѕт٠ Sat Jan 29, 2011 9:32 am
John Shuss of Bohemia
John Shuss bashkë me John Wyelife paraardhës të Protestanizimit.
I fajësuar si heretik John Shuss i Bohemias u dogj në turrën e druve më 1415.Në atë kohë Bohemia udhëhiqej nga mbreti Wenceshaus (1361-1419) shumë pak mbas lënies së fronit nga Coenceshaus më 1400.
Princat Gjermanë e akuzuan për profetësi dhe alkolist dhe vunë si mbret të vëllain Sigismund.Versioni i tyre për alkolizimin e Wenceshaus ishte:
“I riu Wenceshaus i ndihmuar nga korrja e misrit dhe e rrushit gëzohej të përgatiste bukë dhe verë për qëllime fetare deri në pleqëri.”
Wenceshaus pas nxjerrjes së një dekreti ku vinte nën kontroll universitetin Charli IV të Pragës,universitet i krijuar më 1348 nga i ati,caktoi si rektor të tijin John Shuss.
Detyra e john Shus si administrator akademik qe shkatërrimtare për një masë të madhe pedagogësh dhe studentësh të këtij Universiteti.
Shuss urdhëroi që të përdorej një alfabet i shpikur prej tij që përmbante pjesë nga alfabeti latin, gjithashtu vuri në praktikë mësimdhënien kundërshtuese, si dhe modifikoi liturgjinë duke përfshirë një sërë veçorish të reformës eklesiste të Coycligg.
Shuss u akuzua dhe u fajësua si heretik dhe u dogj në turrën e druve.
Mbreti Wenceshaus e përdori këtë ngjarje për të krijuar një lëvizje Shussiste.Pas vdekjes së tij Shussistët refuzuan të pranonin ligjet e vëna nga vëllai Sigismund.Ata caktuan një rregull të ri fetar në Bohemia,ku pranoheshin dënimet kriminale nga “Sinnas” si dhe të trasgresoheshin në ligjet kishtare.
Lufta Shussiste zgjati 17 vjet ku humbën jetën shumë njerëz,megjithatë u arrit legalizimi i fesë Protestante në Bohemia.Pavarësisht nga tensionet midis të Krishterëve dhe Protestantëve feja e tyre predikohej,por kulmi u arrit më 1618 ku protestantët bënë një grusht shteti i cili qe shkaktar për fillimin e luftës tre vjecare (1618-1921).
John Shuss bashkë me John Wyelife paraardhës të Protestanizimit.
I fajësuar si heretik John Shuss i Bohemias u dogj në turrën e druve më 1415.Në atë kohë Bohemia udhëhiqej nga mbreti Wenceshaus (1361-1419) shumë pak mbas lënies së fronit nga Coenceshaus më 1400.
Princat Gjermanë e akuzuan për profetësi dhe alkolist dhe vunë si mbret të vëllain Sigismund.Versioni i tyre për alkolizimin e Wenceshaus ishte:
“I riu Wenceshaus i ndihmuar nga korrja e misrit dhe e rrushit gëzohej të përgatiste bukë dhe verë për qëllime fetare deri në pleqëri.”
Wenceshaus pas nxjerrjes së një dekreti ku vinte nën kontroll universitetin Charli IV të Pragës,universitet i krijuar më 1348 nga i ati,caktoi si rektor të tijin John Shuss.
Detyra e john Shus si administrator akademik qe shkatërrimtare për një masë të madhe pedagogësh dhe studentësh të këtij Universiteti.
Shuss urdhëroi që të përdorej një alfabet i shpikur prej tij që përmbante pjesë nga alfabeti latin, gjithashtu vuri në praktikë mësimdhënien kundërshtuese, si dhe modifikoi liturgjinë duke përfshirë një sërë veçorish të reformës eklesiste të Coycligg.
Shuss u akuzua dhe u fajësua si heretik dhe u dogj në turrën e druve.
Mbreti Wenceshaus e përdori këtë ngjarje për të krijuar një lëvizje Shussiste.Pas vdekjes së tij Shussistët refuzuan të pranonin ligjet e vëna nga vëllai Sigismund.Ata caktuan një rregull të ri fetar në Bohemia,ku pranoheshin dënimet kriminale nga “Sinnas” si dhe të trasgresoheshin në ligjet kishtare.
Lufta Shussiste zgjati 17 vjet ku humbën jetën shumë njerëz,megjithatë u arrit legalizimi i fesë Protestante në Bohemia.Pavarësisht nga tensionet midis të Krishterëve dhe Protestantëve feja e tyre predikohej,por kulmi u arrit më 1618 ku protestantët bënë një grusht shteti i cili qe shkaktar për fillimin e luftës tre vjecare (1618-1921).
Juѕт٠- Webmaster
-
Re: Të vërtetat e fshehura
nga Juѕт٠ Sat Jan 29, 2011 9:32 am
Shërbëtorja e Orleanit
Një nga viktimat më të njohura të gjygjeve heretike ishtë Zhan Dark.Historia e Zhan Darkut (1412-1431) shpalos pamjen e luftës 100 vjeçare midis Anglisë dhe Francës.
Zhan Darkut iu tha se ishte e destinuar të lironte Francën nga dominimi Anglez. Kjo gjë iu tha nga tre shënjtorë: Catherine,Margaret,Michael. Pasi u testua nga një grup teologësh Zhan Darkut iu dha komanda e ushtrisë Franceze.
Darku arriti ti largohej rrethimit Anglez të Orleanit.Ajo u kap nga trupat Anglezë dhe u cilësua si heretike e u dogj e gjallë në turrën e druve.Zhan Dark ishte vetëm 19 vjeç.
Një nga viktimat më të njohura të gjygjeve heretike ishtë Zhan Dark.Historia e Zhan Darkut (1412-1431) shpalos pamjen e luftës 100 vjeçare midis Anglisë dhe Francës.
Zhan Darkut iu tha se ishte e destinuar të lironte Francën nga dominimi Anglez. Kjo gjë iu tha nga tre shënjtorë: Catherine,Margaret,Michael. Pasi u testua nga një grup teologësh Zhan Darkut iu dha komanda e ushtrisë Franceze.
Darku arriti ti largohej rrethimit Anglez të Orleanit.Ajo u kap nga trupat Anglezë dhe u cilësua si heretike e u dogj e gjallë në turrën e druve.Zhan Dark ishte vetëm 19 vjeç.
Juѕт٠- Webmaster
-
Faqja 1 e 7 • 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7
Faqja 1 e 7
Drejtat e ktij Forumit:
Ju nuk mund ti përgjigjeni temave të këtij forumi|
|
|